ସାରଳା ମହାଭାରତ

ଶକ୍ରାଜିତ ବଧ

ଶୁଣ ବଇବସୁତ ମନୁ ବଦନ୍ତି ଅଗସ୍ତି

ଦ୍ୱାରକାହ୍ନୁଂ ହସ୍ତିନାକୁ ଅଇଲେ ଶ୍ରୀପତି।୧।

ଶତଧନୁ ଅନାଧୃଷ୍ଟ ଆବର କୃତବର୍ମା

ରାତ୍ରକାଳେ ତିନିହେଂ ଭାଳିଲେ ପାପ ଆତ୍ମା।୨।

କୃତବର୍ମା ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭେ ଶତଧନୁ ଅନାଧୃଷ୍ଟ ଶୁଣ

ଶକ୍ରାଜିତ ରାଜାର ଦେଖିଲଟିକି ମନ୍ଦପଣ।୩।

ତାହାର ଦୁହିତା ଯେ ଅଟଇ ଶକ୍ରାବତୀ

ଆମ୍ଭକୁ ଦେବ ବୋଲି କହିଥିଲା ସତ୍ୟବ୍ରତୀ।୪।

ପ୍ରସନ୍ନାଜିତ ନିମନ୍ତେ ହରିଙ୍କୁ ଯହୁଂ ଅପବାଦ ଦିଲା

ଡ଼ରେଣ ବାସୁଦେବଙ୍କୁ ସତ୍ୟଭାମା ପ୍ରଦାନ ଯେ କଲା।୫।

ୟେସନେକ ଅପବାଦ ଯହୁଂ କଲା ୟେଥେ ମୋତେ

ମୁହିଂ ସେ ଭୋଜବଂଶୀ ଅଟଇ ନା ଯୁଗତେ।୬।

କୃତାବର୍ମାର ବଚନେ ବୋଲଇ ଶତଧନୁ

କ୍ଷତ୍ରୀ ଲୋକ ପ୍ରମାଦ କରନ୍ତି ସେହି ଅପମାନୁଂ।୭।

ମୋତେ ଦେବ ବୋଲି ବୋଇଲା ସତ୍ୟଭାମା କୁମାରୀ

ବାଳକାଳୁଂ ସେ ମୋତେ ଥିଲା ସତ୍ୟ କରି।୮।

ଡରେଣ ବାସୁଦେବଙ୍କୁ ପ୍ରଦାନ କଲା ବାଳୀ

ୟେହ୍ନେକ ଅପମାନ କଲା ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଶକ୍ରାଜିତ ଭଳି।୯।

ତାହାର ବଚନ ଶୁଣି ବୋଲେ ଅନାଧୃଷ୍ଟ

ଶକ୍ରାଜିତହୁଂ ଆନ କେ ଅଛଇ ପାପିଷ୍ଠ।୧୦।

ବାଳକାଳହୁଂ କୋଳେ ବସାଇଲା ମୁକୁ

ସତ୍ୟ ବାକ୍ୟେଣ ବୋଲିଅଛି ସତ୍ୟଭାମା ଦେମି ତୁକୁ।୧୧।

କାଳେଣ ହରିଙ୍କି କନ୍ୟା କଲାକ ପ୍ରଦାନ

କାହାର ବେଳେ ସହି ୟେହେର୍ଣେକ ଅଭିମାନ।୧୨।

ହରିଙ୍କି ପିଠିଆଇ କଲା ୟେହେର୍ଣ୍ଣେକ କୃତ୍ୟ

ୟେବେଳକ ରକ୍ଷା କରି ପାରିବେଟିକି ଜଗନ୍ନାଥ।୧୩।

କୃତବର୍ମାୟେ ବୋଇଲେ କେ ପାରଇ ଯାଇ

ଶକ୍ରାଜିତକୁ ମାଇଲେ ସକଳ ଅଭିମାନ ସରଇ।୧୪।

କରପତ୍ର ଯୋଡ଼ିଣ ବୋଲଇ ଅନାଧୃଷ୍ଟ

ତୁମ୍ଭର ଆଜ୍ଞା ବୋଇଲେ ୟେହି କ୍ଷଣି ମୁଂ

କରି ପାରଇ ପ୍ରାଣଭ୍ରଷ୍ଟ।୧୫।

ଶତଧନୁ ଅନାଧୃଷ୍ଟ କୃତବର୍ମା ସମୀପେ

ଶକ୍ରାଜିତ ଶୟନ ମନ୍ଦିରେ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ଗୋପ୍ୟେ।୧୬।

ହସ୍ତେ ଖଣ୍ତାୟେକ ଧରିଣ ଅନାଧୃଷ୍ଟ

ଶକ୍ରାଜିତ ଶୟନ ମନ୍ଦିରେ ପଶିଲା ପାପିଷ୍ଠ।୧୭।

ବିଷ୍ଣୁର ସୁର ସେ ଅଭୟ ଭୁବନ ଅଟଇ

କାହାରି ଘରେ ତହିଂ କବାଟ ନ ପଡ଼ଇ।୧୮।

ଯମର କାଳଦଣ୍ତ ନ ପଶଇ ଯେବଣ ପୁରୀ

ତ୍ରୈଲୋକ୍ୟ ଅଜୟେ ସେ ଦ୍ୱାରିକା ନଗରୀ।୧୯।

ରାତ୍ରେଣ ପଶିଲା ସେ ଅନାଧୃଷ୍ଟ ବୀର

ନିଦ୍ରାୟେ ଶକ୍ରାଜିତ ଶୋଇଛି ପଲଙ୍କର।୨୦।

କରେ ଧରିଅଛି ବିଜେ କର୍ଣ୍ଣକଟାର

ରାତ୍ର ଅଢ଼ାଇ ପହରେ ମିଳିଲା ଶକ୍ରାଜିତ ପୁର।୨୧।

ରତ୍ନପଲଙ୍କ ଉପରେ ନେତର ସୁପାତି

ସୁବର୍ଣ୍ଣ ଶିକୁଳାରେ ଜଳଇ ମାଣିକ୍ୟର

ସହସ୍ରେକ ବତି।୨୨।

ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଯୁବା ସୁନ୍ଦରୀ ସହସ୍ର ବିଳାସୁଣୀ

ପଲଙ୍କ ତଳେ ଶୋଇ ଅଛନ୍ତି ଅପଛରା ବୃନ୍ଦ ଜାଣି।୨୩।

ନେତର ଚନ୍ଦ୍ରାତପ ରଞ୍ଚିଲାକ ଅଛି ଉପରେ

ମୁକୁତାର ମାଳମାନେ ଲମ୍ୱନ୍ତି ନିରନ୍ତରେ।୨୪।

ମରକତର ତୁଲେ ଖଞ୍ଜିଲେ ସଗ୍ଧତ ସରା

ଠାବେ ଠାବେ ଲାଗିଅଛି ମୁକୁତାର ଝରା।୨୫।

ଦୁତୀ ଅମର ସ୍ୱର୍ଗ ଜାଣି ତାହାର ଭୁବନ

ଅମର ବାରସ୍ୱତୀ ତହିଂକି ନୋହଇ ସମାନ।୨୬।

ଯାହାର ଜୁଆଇଂ ଅଟନ୍ତି ଗୋବିନ୍ଦେ

ଅଭୟେ ଭୁବନ ତାର ପରମ ସାନନ୍ଦେ।୨୭।

ଦୁତୀ ଇନ୍ଦ୍ର ପ୍ରାୟେ ସୁନ୍ଦର ବଳିଷ୍ଠ

ନିର୍ଦ୍ଦୟା ଟସ୍କର ରୂପେ ପଶିଲା ଅନାଧୃଷ୍ଟ।୨୮।

ଉତ୍ତାନସାହୀ ହୋଇ ଶୋଇଛି ହଇହୟ ବଂଶ ନୃପମଣି

ହୃଦୟରେ ଅଛି ତା’ର ସ୍ୟମନ୍ତକ ମଣି।୨୯।

ବିଜେ କର୍ଣ୍ଣକଟାର ଉର୍ଦ୍ଧ୍ୱ ବାହୁ କରି ଧରି

ଶକ୍ରାଜିତ ନୃପ ଉପରେ ନିରଶେ ପ୍ରହାରି।୩୦।

ମହା ପ୍ରତାପୀ ଅଟଇ ସେ ଅନାଧୃଷ୍ଟ ଦୁର୍ଦ୍ଦଣ୍ଡ

ଶକ୍ରାଜିତ ନୃପତି ହୋଇଲା ବେନି ଖଣ୍ତ।୩୧।

ପଲଙ୍କ ଉପରେ ତା’କୁ ପକାଇଲା ହାଣି

କରେଣ ଘେନିଲା ସେ ସ୍ୟମନ୍ତକ ମଣି।୩୨।

ବାହାର ହୋଇଲା ସେ ମହା ନିଶା କାଳେ

ଅନାଧୃଷ୍ଟ ଶତଧନୁ କୃତବର୍ମା ବସିଲେ ୟେକ ମେଳେ।୩୩।

ଅକୂର ଯେ ତାହାଙ୍କର ଅଟଇ ବିଶ୍ୱାସୀ

ତାହାର ଛାମୁରେ ତିନିହେଂ ମିଳିଲେକ ଆସି।୩୪।

ଅକୂର ଆଗରେ କହିଲେ ୟେ ସମସ୍ତ ବାରତ

ଆଜ ରାତ୍ରକାଳେ ଆମ୍ଭେ ମାଇଲୁ ଶକ୍ରାଜିତ।୩୫।

ଅକୂର ବୋଇଲା ହୋ ତୁମ୍ଭେ ମନ୍ଦ କୃତ୍ୟ କଲ

ରାଗ ସମ୍ଭାଳି ନ ପାରି କିମ୍ପା ମୋତେ ନ କହିଲ।୩୬।

ଅବଶ୍ୟ ଜାଣିବେ ୟେହା ଦେବ ଜନାର୍ଦ୍ଦନ

ପାପ କଥା ଗୋଟି କେଭେଂ ନୋହଇ ଗୋପ୍ୟାନ।୩୭।

ତିନିହେଂ ପଶିଲ ତୁମ୍ଭେ ନାଶ ଯିବାର ବୁଦ୍ଧି

ନଶନ୍ତ କାଳକୁ ଆସି ଆବୋରିଲା ବ୍ୟାଧି।୩୮।

ଚତୁର୍ଦ୍ଦଶ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ତ ଯାହାର ଗର୍ଭଗତ

ସତ୍ୟଭାମା ବାସୁଦେବଙ୍କର ଅଟେ ପଞ୍ଚଭୁତ।୩୯।

ନବତନ ଶଶୁର ଯେ ନବତନ ଭାରିଯା

ଅବଶ୍ୟ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ କୋପ କରିବେ ଦେବରାଜା।୪୦।

ଅକୂର ବୋଇଲା ତୁ ଶୁଣ ଅମ୍ୱିକାର ବଳା

ଦ୍ୱାରିକାୟେ ନ ଥା ହୋ ବହନ ୟେଥୁଂ ପଳା।୪୧।

ସ୍ୟମନ୍ତକ ମଣି କିମ୍ପେ ଆଣିଲ ନ ବିଚାରି

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ସନ୍ତକ ହୋଇଲା ହସ୍ତରେ ତୋହୋରି।୪୨।

ବିଶେଷେଣ ଦୋଷୀ ଆବର ସନ୍ତକ ଯେ ଥିଲେ

କେହି ରଖି ନ ପାରିବେ ବାସୁଦେବ କୋପ କଲେ।୪୩।

ଅକୂର ତହୁଂ ନିରାପକ୍ଷ ବଚନ ଶୁଣି

ତାହାର ହସ୍ତରେ ଦିଲା ସ୍ୟମନ୍ତକ ମଣି।୪୪।

ମହାଭୟେ କରିଣ ସେ ଶତଧନୁ ଅନାଧୃଷ୍ଟ

ଦୁହେଂ ଆରମ୍ଭେ ନରହିଲେ ଦ୍ୱାରିକା ଭୁବନେ ଗରିଷ୍ଠ।୪୫।

ୟେଥୁ ଅନନ୍ତରେ ପ୍ରସରିଲା ରାତି

ଚିଆଂଇ ଉଠିଲେ ଶକ୍ରାଜିତର ଯୁବତୀ।୪୬।

ଦେଖିଲେ ବେନି ଖଣ୍ତ ହୋଇ ପଡ଼ିଅଛଇ ନୃପମଣି

ମହାଗହଳେ ସୁନ୍ଦରୀମାନେ କଲେ ଉଚ୍ଚସୁରେ ଧୁନି।୪୭।

ହା ହା ସ୍ୱାମୀ ବୋଲି ଯେ ରୋଦନ କଲେ ସର୍ବବାଳୀ

ଉଚ୍ଚ ସ୍ୱରେ ଶବଦ ଯେ ଶୁଭିଲା ବୋବାଳି।୪୮।

ଶକ୍ରାଜିତ ଭୁବନେ ଗୋଳ ଚହଳ ଶବଦ ଶୁଣି

ଧାଇଂଲେ ଅନେକ ତହିଂ ଯଦୁ ବୀରମଣି।୪୯।

ଯଦୁବଂଶ ଭୋଜବଂଶ ବୃଷ୍ଣୀବଂଶ ଆଦି କରି

ଚଉବିଂଶ ଯୋଜନ ଲୋକେ ସମସ୍ତେ ଆସି ପୂରି।୫୦।

ପିତାର ଅଭାବ ଶୁଣିଣ ସତ୍ୟଭାମା

ଅନ୍ତେଶ୍ୱରୁ ବାହାର ସେ ନାରାୟଣଙ୍କର ବାମା।୫୧।

ହା ହା ତାତ ବୋଲି କେଶ ବାସ ଅସମ୍ଭାଳେ

ଉଚ୍ଚ ସ୍ୱରେ ରୋଦନ କରି ସେ ଧାମନ୍ତି ବିକଳେ।୫୨।

ପିତାର ଭୁବନେ ବିଜୟେ ମହାସତୀ

ଦେଖିଲେ ପିତାର ପ୍ରତକ୍ଷେ ଯେସନେକ ଶାସ୍ତି।୫୩।

ତନୁ ଭା ନୁତାହାଙ୍କର ବେନି ପାଟବଂଶୀ

କୋଳ କରି ସ୍ୱାମୀକି ଧରିଛନ୍ତି ଆକ୍ରେଷି।୫୪।

ରୁଧିରରେ ବିଲେପନ ସବୁଙ୍କରି କାୟେ

ଅହିବ୍ରତେକ ଯୁବତୀ ସଭିଂୟେ ଶୋଣିତମୟେ।୫୫।

ପିତାର ଅଭାବ ଦେଖିଣ ଶକ୍ରାବତୀ

ସବୁଙ୍କୁହିଂ ଚାହିଂ ଦେବୀ ହୋଇଲେ କୋପ ମୂର୍ତ୍ତି।୫୬।

କେବଣ ଦୋଷ କଲା ପିତା ଯେ ମୋହୋର

ଅଦୋଷେ ନାଶ କିମ୍ପା ଗଲେ ନୃପବର।୫୭।

ସୁଦ୍ରିଶେଣ ଚକ୍ର ଯେ ବୁଲଇ ପରଚଣ୍ତ

ମାଛି ତିରଣ ପଡ଼ିଲେ ହୋଅଇ ଶତେଖଣ୍ତ।୫୮।

ଯମର କାଳ ଦଣ୍ତ ନ ପଶଇ ଯେବଣ ପୁରୀ

ଆନର ଦର୍ପେକି ମୋହୋର ପିତାକୁ ନାଶ କରି।୫୯।

ସଞ୍ଚିତ କରିଣ ଯେ ମାଇଲେ ମୋହୋର ତାତ

କାହାକୁ ଦୋଷ କଲା ନୃପତି ଶକ୍ରାଜିତ।୬୦।

ଗୋସାମଣୀଙ୍କର ମୁଖୁଂ ୟେସନେକ ବାକ୍ୟ ଶୁଣି

ସମସ୍ତହେଂ ଭୟ କଲେ ମନରେ ଚିନ୍ତା ଘେନି।୬୧।

ତ୍ରାସେଣ କେହି ନ ରହିଲେ ତାହାଙ୍କର କତି

ଜଗତମାତା ଠାକୁରାଣୀ କିମ୍ପା ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଦେଉଅଛ ଅପଛାତି।୬୨।

ଯାହାର ଜୁଆଇଂ ଅଟନ୍ତି ଦେବ ଜନାର୍ଦ୍ଦନ

ତାହାରେ ପ୍ରମାଦ କେ ରହିବ ଦ୍ୱାରିକା ଭୁବନ।୬୩।

ଉଗ୍ରସେନ ସହିତେ ନନ୍ଦ ଉପନନ୍ଦ ବସୁଦେବ

ସମସ୍ତେ ରୋଦନ୍ତି ଶକ୍ରାଜିତର ଅଭାବ।୬୪।

ତ୍ରୟଲୋକେ ଅସଖ୍ୟ ଯେବଣ ଚରିତ

କାହାର ୟେତେ ଦର୍ପ ୟେ ଭୁବନେ ପ୍ରମାଦ କରି ତ।୬୫।

ବେଗେଣ ସତ୍ୟଭାମା ପୁଷ୍ୟେକ ବିମାନ ଆରୋହି

ଦ୍ୱାରକା ପୁରୁଂ ଦେବୀ ଆପଣେ ସଜ ହୋଇ।୬୬।

ପୁଷ୍ୟେକ ଆରୋହି ବାହାର ଦେବୀ ଦ୍ୱାରିକା ଭୁବନୁ

ପିତା ଅବା ମୋହୋର ନାଶଗଲା ବାସୁଦେବଙ୍କର ଗ୍ୟାନୁଂ।୬୭।

ପ୍ରସନାଜିତ ନାମେ ଯେ ଦିଲାକ ଅପବାଦ

ସେ ରାଗ ନ ପାଶୋରି ଅବା କରାଇଲେ ପରମାଦ।୬୮।

ଜାଣିମା ନା ୟେଥିର ତଦନ୍ତ ବିଧାନ

ଦ୍ୱାରିକାଉଂ ବାହାର ଦେବୀ ଆରୋହି ପୁଷ୍ୟେକ ଯାନ।୬୯।

ଶୂନ୍ୟେଣ ଗମନ କଲେ ଦେବୀ ହସ୍ତିନା ଭୁବନକୁ

ଉଞ୍ଚ ସୁରେ ରୋଦନ କରିଯାନ୍ତି ସୁମରି ପିତାକୁ।୭୦।

ସତ୍ୟଭାମାଙ୍କର ଗମନ୍ତେ ପଦ୍ମନ ଶାମ୍ୱ ଗଦ

ବିଚାରନ୍ତି ଦ୍ୱାରିକାୟେ ପଡ଼ିବ ବହୁତ ପରମାଦ।୭୧।

ଆଗେ ଦେବୀ ଗମନ୍ତେ ରୋଦନ୍ତି ଉଞ୍ଚ ସ୍ୱରେ

ସାଙ୍ଗରେ ଗୋଡ଼ାଇଲେ ତିନିଯେ କୁମାରେ।୭୨।

ପଛେଣ କୁମାର ଗୋଡ଼ାବନ୍ତି ବିରସେ

ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲା ଦେବୀ କୁଞ୍ଜଗଳ ଦେଶେ।୭୩।

ପ୍ରେତ କାର୍ଯ୍ୟମାନ ଧୃତରାଷ୍ଟ୍ରଙ୍କୁ କରାଇ

ପରମାର୍ଥ କହି କଷ୍ଟ ମାନ ପଶୋରାଇ।୭୪।

ହସ୍ତିନା ପୁରୁ ବାହାର କୃଷ୍ଣ କାମପାଳେ

ନନ୍ଦିଘୋଷ ତାଳଧ୍ୱଜ ଆରୋହି ଆସନ୍ତି ପ୍ରାତ କାଳେ।୭୫।

ତାଳଧ୍ୱଜ ରଥେ ବିଜୟେ ଦେବହଳୀ

ନନ୍ଦିଘୋଷ ରଥରେ ବିଜୟେ ବନମାଳୀ।୭୬।

ଇନ୍ଦ୍ରପ୍ରଶସ୍ତ ଯାୟେ ଦ୍ରିଯୋଧନ ଅଇଲା ପୋଛୋଟି

ବିଶା ଶତେ ଯୋଜନୁଂ ବାହୁଡ଼ଇ ଧୃତରାଷ୍ଟି।୭୭।

ଗୋବିନ୍ଦେ ବୋଇଲେ ଶୋକ ନ କରନି ବାବୁ

ଆବର ପାଣ୍ତବନ୍ତ ଲୋଡ଼ିଲେ ତୁ କାହିଂ ଯେ ପାଇବୁ।୭୮।

ନାଶ ଗଲା ପ୍ରାଣୀକି ଚିନ୍ତାକଲେ ଆପଣେ ଦେହ ହାରି

ତୁ ସେ ପଞ୍ଚୁକଟକରେ ଅଟୁ ଅଧିକାରୀ।୭୯।

ଦ୍ରିଯୋଧନ ବୋଇଲା ଭୋ ବାସୁଦେବ ପାଶୋରିଲି ପାଣ୍ତବଙ୍କୁ

ତୁ ହୋ ନାରାୟଣ ଅନୁଗୃହ କରିଥିବୁ ମୁକୁ।୮୦।

ୟେତେ ବୋଲି ବାହୁଡ଼ଇ କୁରୁସାଇଂ

ଚଳନ୍ତି ନାରାୟଣ ସେ ରଥ ଲେଉଟାଇ।୮୧।

ଚଳନ୍ତି ବାସୁଦେବ କୁଞ୍ଜଗଳ ଦେଶେ

ଦେଖିଲେ ବିମାନେକ ଆସଇ ଆକାଶେ।୮୨।

ଦାରୁକୁ ବୋଇଲା ଦେବ ଶୁଣିମା କାମପାଳେ

ଅମର ଭୁବନ ତେଜି କି ବିଜେକଲେ ଆଖଣ୍ତଳେ।୮୩।

ଗୋବିନ୍ଦେ ନିରୋପନ୍ତି ପୁଷ୍ୟେକ ବିମାନ ଦେଖି

ସ୍ତିରୀଲିଙ୍ଗ ବିମାନ ପ୍ରାୟେକ ଆସଇ ଗଗନ ଉପେକ୍ଷି।୮୪।

ନିରୋପିଣ ବଦନ୍ତି ଯେ ଦେବ ହଳପତି

ୟେ ବିମାନ ଦିଶଇ ଦ୍ୱାରକାଉଂ ଅଇଲା ମୂରତି।୮୫।

ଦୂରେଣ ଦେଖିଲେ ଦେବୀ ନନ୍ଦିଘୋଷ ତାଳଧ୍ୱଜ

ଉଞ୍ଚ ସୁରେ ରୋଦନ୍ତି ଦେବୀ ନାମଧରି

ପିତା ଶକ୍ରାଜିତ ରାଜ।୮୬।

ଯହୁଂ ସନ୍ନିଧ୍ୟେ ଦେବୀ ଭେଟିଲେ ବିମାନ

ଢଳି ପଡ଼ିଲେ ଦେବୀ ହୋଇଣ ମୋହମାନ।୮୭।

ଦାରୁକ ସାରଥି ଘୁଞ୍ଚାଇଲା ରଥ ତାଳଧ୍ୱଜ

ଆପଣେ ରଥୁଂ ଡ଼େଇଂ ପଡ଼ିଲେ ଦେବରାଜ।୮୮।

ନାରାୟଣ କୋଳ କରି ଧଇଲେ ଶକ୍ରାବତୀ

ଦେଖିଣ ଆଶ୍ରିଜ ଦେବ ହୋଇଲେ ହଳପତି।୮୯।

ଗୋବିନ୍ଦେ ବୋଲନ୍ତି ଶୁଣ ଶରଦ ଚନ୍ଦ୍ରମୁଖୀ

କାହିଂର ନିମନ୍ତେ ସଖି ତୁ ହୋଇଲୁ ୟେତେ ଦୁଖୀ।୯୦।

ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଚନ୍ଦ୍ର ବଦନ ତୋର ମଳିନ କିସ ପାଇଁ

ଅମଳିନ ମୁଖ ତୋର ପରିମୁଣ୍ତା ଯାଇ।୯୧।

ପ୍ରାଣର ବଲ୍ଲଭୀ ମୋର ହୃଦ ପଞ୍ଚଭୂତ

ତୋହୋର କ୍ରୋଧ ଦେଖି ମୋହୋର

ଶରୀର ତୁଟଇରେ ସଂଘାତ।୯୨।

ଶକ୍ରାବତୀ ବୋଇଲା ଦେବ ୟେହ୍ନେକ କପଟ କିଂପା କଲ

ୟେଣିକି ଆପଣେ ଆସି ତେଣେ ମୋର ପିତାକୁ ମରାଇଲ।୯୩।

ଅଗ୍ୟାଂନେ ପିତା ମୋର ତୋତେ ଅପବାଦ ଦିଲା

ମୋତେ ସମର୍ପି ଦେଇ ତୋତେ ଶରଣ ପଶିଲା।୯୪।

ବିଶ୍ୱାସ ଘାତକ ହୋଇଲୁ ଦେବ ହରି

ଶରଣ ଜନ ନାଶ କଲେ ରୌରବ ନର୍କରେ ଯେ ପଡ଼ି।୯୫।

ୟେସନେ ନିରାଶ କରି କହିଲେ ଯହୁଂ ସୁରେଖା

ରାମକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଗୋଚର ନ ଗଲା ହୋଇଲେତାଟକା।୯୬।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୋଲନ୍ତି ସଖି କୋପ କର ଶାନ୍ତି

କେହେନେକ ସରୂପ ଗୋ କହସି ନିଭ୍ରାନ୍ତି।୯୭।

ୟେସନେକ ସମୟେ ପଦ୍ମନ ଶାମ୍ୱ ଗଦ

ଶତେ ସହସ୍ର ଦଣ୍ତ ପ୍ରଲମ୍ୱିତ ହୋଇଲେ ରାମ କୃଷ୍ଣ ପଦ୍ମପାଦ।୯୮।

ଶ୍ରୀହରି ପଚାରନ୍ତି ବାବୁ ଶୁଣ ମୀନକେତନ

ଶକ୍ରାଜିତ ରାଜାର ଚରିତ କେସନ।୯୯।

ପ୍ରଦ୍ୟୁମ୍ନ ପ୍ରତିବାଚ ଶୁଣ ହୋ ଜଗତ ଭୂତ

ଆଜ ରାତିରେ ନାଶ ଗଲା ନୃପତି ଶକ୍ରାଜିତ।୧୦୦।

କେବଣ ମହାତମା ନିଶାୟେ ପଶିଲା ତାହାର ପୁରୀ

ଶକ୍ରାଜିତକୁ ଛେଦିଲା ବେନି ଖଣ୍ତ କରି।୧୦୧।

ପଦ୍ମନ କହନ୍ତେ ବିସରିଲେ ଜଗତ ଭୂତ

କାହାରି ଫଳୁ ଦ୍ୱାରିକା ୟେ ମୋହୋର ହୋଇଲା ୟେମନ୍ତ।୧୦୨।

କାହାକୁ କେବଣ ଦୋଷ କଲା ଶକ୍ରାଜିତ ନୃପତି

କେବଣ ପାତକେ ହୋଇଲା ତାକୁ ୟେତେକ ଯେ ଶାସ୍ତି।୧୦୩।

କ୍ରୋଧ ନ କର ସତ୍ୟଭାମା ଗୋ ମୋହୋର ବୋଲ ଶୁଣ

ଅବଶ୍ୟ କରିବି ମୁଂ ତୋହୋର ପିତାର କାରଣ।୧୦୪।

ତୋହୋର ପିତାକୁ ଯେ ମାଇଲା ଅନମିତ୍ତେ

ଦ୍ୱାରିକାରେ ଥୋଇବି କି ତାହାର ବଂଶହିଂ ସହିତେ।୧୦୫।

ସତ୍ୟଭାମାକୁ ସମାର୍ଜନା କଲେ ଦେବହରି

ଦ୍ୱାରିକା ଭୁବନକୁ ତହୁଂ ଆସନ୍ତି ଖର କରି।୧୦୬।

ଦ୍ୱାରିକା ଭୁବନେ ଯେ ଭାଳନ୍ତି ଦୁଷ୍ଟମାନେ

ସତ୍ୟଭାମା ଗଲେ ଯେ ହସ୍ତିନା ଭୁବନେ।୧୦୭।

ଅକୂର ବୋଇଲେ ଯେ ହକାରି ଶତଧନୁ

ଦ୍ୱାରକାରେ ନୋହଇ ୟେମନ୍ତ ବାସୁଦେବ ଗ୍ୟାନୁଂ।୧୦୮।

ଅବଶ୍ୟ ବାସୁଦେବ ଲୋଡ଼ିବେ ସତ୍ୟଭାମାର ବଚନେ

ତୁ ହୋ ଶତଧନୁ ନଥାଅ ଦ୍ୱାରିକା ଭୁବନେ।୧୦୯।

ସତ୍ୟଭାମା କୋପ ଶାନ୍ତି ହୋଇବା ପରିଯନ୍ତେ

ସମୟେକେ ଜଣାଇ ପଛେ ଅଣାଇଂ ସିନା ତୋତେ।୧୧୦।

ଅକୂର ବଚନ ଶୁଣିଣ ଶତଧନୁ

ଦ୍ୱାରିକାଉଂ ବାହାର ହୋଇଲା ବୃହଧ୍ୱଜର ତନୁ।୧୧୧।

ଦ୍ୱାରକାଉଂ ପଳାଇଲା ସେ ମହା ନିଶାକାଳେ

ଗହଳ ଅରଣ୍ୟେ ପଶିଲା ସେ ପ୍ରାଣର ବିକଳେ।୧୧୨।

ସତ୍ୟଭାମାଙ୍କୁ ଘେନି ଦେବ ଯଦୁ ସାଇଂ

ଦ୍ୱାରକା ଭୁବନେଣ ପ୍ରବେଶ ହେଲେ ଯାଇଂ।୧୧୩।

ବିଜେ କଲେ ବାସୁଦେବ ଶକ୍ରାଜିତର ଭୁବନେ

ଦେଖିଲେ ରୋଦନ କରୁଛନ୍ତି ବେଢି ସମସ୍ତ ନାରୀଗଣେ।୧୧୪।

ଜଗନ୍ନାଥଙ୍କ ମୁଖ ଚାହିଂ ଦନ୍ତେ ତିରଣ ଧରି ପଡ଼ି

ରୋଦନ୍ତି ବିଳାସୁଣୀ ସେ ଶିରେ କର ତାଡ଼ି।୧୧୫।

ୟେ ଭୁବନକୁ କେବଣ ଦ୍ରୋହ କଲା ଶକ୍ରାଜିତେ

ୟେଥେ ଆପଦ ନାହିଂ ତୋହୋର ଦେଖନ୍ତେ।୧୧୬।

ସମସ୍ତଙ୍କ ବିକଳ ଦେଖିଣ ମଧୁ ରିପୁ

ଦେଖିଲେ ବେନି ଖଣ୍ତ ହୋଇଛି ଶକ୍ରାଜିତର ବପୁ।୧୧୭।

ରାଗେଣ କାଳାନଳ ସ୍ୱାମୀ ତେଜ ଯେ ବିକଶି

ବଳରାମେ ବୋଇଲେ ୟେ ପୁରକୁ କେବଣ ସେ ଦୋଷୀ।୧୧୮।

ଯମଦଣ୍ତ ନ ପଶଇ ଯେବଣ ଦ୍ୱାରିକାକୁ

କିୟେଟି ଶତ୍ରୁ ହୋଇଲା ୟେ ମୋହୋର ଭୁବନକୁ।୧୧୯।

ବଳରାମେ ବୋଇଲେ ସମର୍ଥଜିତକୁ ରାଇ

ପିତାଙ୍କୁ ତୋର ଯେ ଦହନ କର ନେଇ।୧୨୦।

ଜାଣିମା ତଦନ୍ତ କରି କେ ୟେଡ଼େକ ବଇରି

ୟେତେବେଳେ ତାହାକୁ ପାଇବା କାହିଂ ଲୋଡ଼ି କରି।୧୨୧।

ଗୋବିନ୍ଦେ ସମାର୍ଜନା କରନ୍ତି ସବୁନ୍ତି

ନାରାୟଣେ ବଚନେ ସମସ୍ତେ ହୋଇଲେକ ଶାନ୍ତି।୧୨୨।

ଦିବ୍ୟ ପଲଙ୍କରେ କଲେ ଆରୋପଣ

ପ୍ରେତ ପ୍ରତିଗ୍ରହ ଯେ ଘେନିଣ ବ୍ରାହ୍ମଣ।୧୨୩।

ପଲଙ୍କ ଉପରେ ନେଇ ଶୁଆଇଲେ ଶବ

ଶମଶାନ ଭୂମିରେ ନେଇ କଲେ ଶକ୍ରାଜିତ

ରାଜଦେବ।୧୨୪।

ଚିତା ଆରୋପଣ କରି ବସାଇଲେ ମୃତ୍ୟୁକାୟେ

ମୁଖାଅଗ୍ନି ଦିଲା ଶକ୍ରାଜିତର ତନୟେ।୧୨୫।

ଦହନ କଲେ ନୃପତିକି ଶମଶାନ ମଧ୍ୟେ

ପ୍ରତିଦିନ ପ୍ରେତକାର୍ଯ୍ୟ କରନ୍ତି ପ୍ରେତଭୂମିର ସନ୍ନିଧ୍ୟେ।୧୨୬।

ହବିପାକ ଶୁଦ୍ଧ ହୋଇଲେ ୟେକାଦଶ ଦିନେ

ବ୍ରାହ୍ମଣେ ଶୁଦ୍ଧ କରାଇଲେ ଘୃତର ପାରଣେ।୧୨୭।

ଅଗସ୍ତିଙ୍କି ପୁଚ୍ଛାକଲେ ବଇବସୁତ ମନୁ

ଶକ୍ରାଜିତ ପୂର୍ବଜନ୍ମ ଗୋତ୍ର ଯେ କହିବା ବ୍ରହ୍ମଗ୍ୟାନୁଂ।୧।

କେବଣ ବଶଂରେ ହୋ ଅଟଇ ସେହୁ ରାଜା

ୟେହା ମୋତେ ସଞ୍ଚପି କହିବାକ କୁମ୍ଭ ଋଷିର ଆତ୍ମଜା।୨।

ଅଗସ୍ତି ପ୍ରତିବାଚ ଶୂର ବଂଶେ ଅଟଇ ରାଜା

ଶୂରର ପୁତ୍ର ଯେ ହୋଇଲା ଶମ୍ଭୁ ରାଜା।୩।

ଶମ୍ଭୁଜିତର ପୁତ୍ର ହୋଇଲା ପୁରୁଜିତ

ୟେହାର ପୁତ୍ର ଯେ ହୋଇଲା ଧର୍ମକ୍ଷେତ୍ର।୪।

ଧର୍ମକ୍ଷେତ୍ରର ପୁତ୍ର ହୋଇଲା ଜୟେବନ୍ତ

ୟେହାର ପୁତ୍ର ହୋଇଲା ଯଗ୍ୟଂନିଜ।୫।

ଯଗ୍ୟଂନିକର ପୁତ୍ର ହୋଇଲା ଲୀଳାଜିତ

ଲୀଳାଜିତର ୟେକ ପୁତ୍ର ହୋଇଲା ଭିଗ୍ୟଂବନ୍ତ।୬।

ସୁକାନ୍ତି ନଗ୍ର ବୋଲି ପୂର୍ବଦିଗ ଭାଗେଣ

ଭିଗ୍ୟଂବନ୍ତ ରାଜାର ମହିମା ତୁ ଶୁଣ।୭।

ବ୍ରାହ୍ମଣ ଶାସନ ଯେ ପାଞ୍ଚ ସହସ୍ର ବସଇ

ବେଦ ବିଦ୍ୟାରେ ସେ ନିର୍ଜିତ ହୁଅଇ।୮।

ଶିଶିକ ବୋଲିଣ ସେ ୟେକଇ ବ୍ରାହ୍ମଣ

ତାହାର ଭାରିଯାର ନାମ ଶ୍ରୀବନ୍ତୀ ଯେ ପୁଣ।୯।

ସମୟେକ ଶିଶିକ ବ୍ରାହ୍ମଣ ପରଲୋକ ହୋଇଲା

ତାହାର ପତ୍ନୀ ବାଳ ବିଧବା ହୋଇଲା।୧୦।

କିଛୁଦିନ ଅନ୍ତରେ ସେ କୁମାର୍ଗେ ଚଳିଲା

ସେ ଦେଶେ ସାଧବ ପୁତ୍ରକୁ ଘେନି ଗୁପତେ

ଦୁହିତାୟେ ଜାତକଲା।୧୧।

ଦୁହିତାକୁ ସେହି ରାତ୍ରରେ ନେଇ ଗ୍ରାମ ବାହାରେ ପକାଇଲା

ମୁଣ୍ତବଥା ପେଟବଥା ବୋଲି ଘରେ ପାଖେକ ଶୋଇଲା।୧୨।

ରାତ୍ରି ପାହାନ୍ତିରେ ଗ୍ରାମରୁ ଶୃଗାଳମାନେ ଯାନ୍ତି

ରୋଦନ କରନ୍ତେ ସେ ବାଳୀକି ଦେଖନ୍ତି।୧୩।

ଅତ୍ୟନ୍ତ ସୁନ୍ଦର ସୂର୍ଯ୍ୟର କିରଣ ଜାଣି।

ରାତ୍ର ପାହିଲାର କି ଉଦୟେ ଦିନମଣି।୧୪।

ସେ ବାଳୀ ଗୋଟିକି ଜମ୍ୱୁକୀ ଘେନିଗଲା

ଆପଣା ବନଭୂମିରେ ନେଇଣ ରଖିଲା।୧୫।

ଅନେକ ଗଛକୁ ସେ କ୍ଷୀର ଆଣଇ ଯେ ଫେଇ

ୟେମାନ ଆଣି ଦିଅଇ ବାଳକୀ ତୁଣ୍ତେଣଇ।୧୬।

ଗ୍ରାମ ଭିତରେ ପଶି ରାତ୍ରକାଳେ ନିରାଶରେ ନିଅନ୍ତି ପାଣି ପେଜ

କୁମାରୀ ତୁଣ୍ତରେ ଦିଅଇ ନେଇଣ ଅଗ୍ରାହିଜ।୧୭।

ୟେମନ୍ତେ କୁମାରୀକି ସେ ବରଷେକ କଲେ

ବନସ୍ତ ଭିତରୁ ଜାମୁ କରମଙ୍ଗା ବଇଂଚ କୋଳି ଦିଲେ।୧୮।

ଯେଉଂ ଋତୁରେ ଯେଉଂ କୋଳି ଫଳ ତୋଳିଣ ଆଣନ୍ତି

ବାଳକୀର ହସ୍ତେ ତାହା ଖାଇବାକୁ ଆଣି ଦ୍ୟନ୍ତି।୧୯।

ଆଖୁ କାକୁଡ଼ି ପଣସ ସୁସଂଚ ପଦାର୍ଥ

ତାହା ଆଣି ଦିଅନ୍ତି ସେ ବାଳକୀର ହସ୍ତ।୨୦।

ଖାଇ ଭୁଞ୍ଜି ବଢଇ ସେ ନବୀନ କାମ ଜାଣି

ଦେଖଇ ହରଷ ହୋଅନ୍ତି ସେ ଶ୍ରିଗାଳ ଶ୍ରିଗାଳୁଣୀ।୨୧।

ସପତ ବରଷ ହୋଇଲା ସେ ବାଳକୀ ଯହୁଂ

ଅନ୍ନ ବ୍ୟଞ୍ଜନ ବସ୍ର ଆଣି ଦିଅନ୍ତି ତହୁଂ।୨୨।

ୟେମନ୍ତେଣ ପାଳିଣ ଥାଇଂ ସେ ଶୃଗାଳ

ସୂର୍ଯ୍ୟ ତେଜ ଦିଶଇ ସେ ଗମନ ମଣ୍ତଳ।୨୩।

ୟେକ ଦିନକରେ ସେ ବେନି ପ୍ରାଣୀ ନାହାନ୍ତି

ବିମ୍ୱରୁ ବାହାର ସେ ବାଳକୀ ରୂପବନ୍ତୀ।୨୪।

ମନେଣ ବିଚାରଇ ମୁଂ ତ ବଢଇ ବୃଦ୍ଧ ଜମ୍ୱୁକୀର ଘର

ୟେହାର ଗର୍ଭରୁ ମୁଂ ନୋହଇ ବାହାର।୨୫।

ପ୍ରାଣର ସଖା କରି ମୋତେ ୟେ ପାଳନ୍ତି

ସେ ବେନି ପ୍ରାଣୀ ମୋହୋର ମାତା ପିତା ଅଟନ୍ତି।୨୬।

ଗଗନେ ଥାଇ ଦିନକର ସେ ରୂପ ନିରେଖନ୍ତି

ଧନ୍ୟ ତୁ ସୁନ୍ଦରୀରେ ନବ ଯୁବା ମୂରତି।୨୭।

ଶରୀର ତୋହୋର କୁସୁମ ପ୍ରାୟେକ ଦିଶନ୍ତି

କେଶ ଚାମର ଭ୍ରମର ମୁରାଟ କରନ୍ତି।୨୮।

କର୍ଣ୍ଣ ତଡ଼କି କାମ କମାଣ ଜିଣି

ଉଦର ପୃଥୁଳ ନାଭି ଗଭୀର ପଦ୍ମପତ୍ର ରସାଣି।୨୯।

ଜାତି ପଦ୍ମିନୀ ସେ ଅଟଇ ରୂପବନ୍ତୀ

ମୁନିଜନମାନେ ତାକୁ ଦେଖି ମୋହଯାନ୍ତି।୩୦।

ଦିନୁ ଦିନୁ ସୁନ୍ଦରୀ ସେ ବଢଇ ବିକରାଳ

ଭାରିଯା କହଇ ସେ ଶୃଗାଳ ଆଗର।୩୧।

କାହାକଇଂ ଦେବା ଆମର ଦୁହିତା ଗୋଟି

କେ ନବ ନଜାଣି ଆମ୍ଭେ ପଶୁ ଜନ୍ମ ଗୋଟି।୩୨।

ବୋଲଇ ଶୃଗାଳ ଶୁଣରେ ସଂଘାତ

ବ୍ରହ୍ମା ବିଷ୍ଣୁ ତାହା ରକପାଳେ ଯାହା କରିଥିବେ ନିର୍ମିତ।୩୩।

ୟେମନ୍ତେ କିଛୁ ଦିନ ଅନ୍ତରେ ବିଦର୍ଭନ୍ତ ରାଜା

ବନ ପାରିଧି ନିମନ୍ତେ ଯାଇଂ ସେ ଆପଣେ ସନ୍ୟ ଗଞ୍ଜା।୩୪।

ଷୋହଳ ଶାୟେନ୍ତ ବାସ୍ତରୀ ନିଯୋଗନ୍ତ ଘେନି

ବନସ୍ତେ କ୍ଷେପି ସେ ଆସଇ ରାଜଧାନୀ।୩୫।

ଖଣ୍ତେ ଦୂରେ ରାଜା ସାହାଡ଼ା ବୃକ୍ଷତଳେ

ବାରୁ ଲାଗି ହୋଇଲା

ନିଗମ ବନ ଭୂଇଂରେ କାମିନୀକି ଦେଖିଲା।୩୬।

ଲୋକ ଗହଳ ତୁଣ୍ତ ଶୁଣି ବାଳୀ ବିମ୍ୱରେ ପଶିଲା

ଲୋକ ଗହଳ ତୁଣ୍ତ ଶୁଣି ରାଜନ ଦେଖି ନ ଦେଖିଲା।୩୭।

କାହାକୁହିଂ ଫେଡ଼ି ନ କହିଲେ ନୃପନାଥ

ଆପଣା ହୃଦରେ କଥା ରଖି ଖୋଜନ୍ତି

ପରସ୍ତେ ପରସ୍ତ।୩୮।

ପାରିଧି କରି ରାଜା ଲେଉଟିଣ ଗଲା

ଛ ମାସ ପରିଯନ୍ତେ ରାଜନ ସେ ଠାବରେ ଜଗିଲା।୩୯।

ୟେକ ଦିନକରେ ରାଜା କଷା ବସନ ପରିହରଣ

ବନସ୍ତ ଭିତରରେ ବୁଲଇ ରାଜା ଇତସ୍ତତ ମନ।୪୦।

ଦେଖଇ ରାଜା ଯାଇ ଖେପିଲେ ନ ପାଇ

ମାନୁଷ୍ୟ ଦେଖିଲି କେଣେ ୟେ ଠାବଇଂ

ଗଲା ବୋଲି ବୋଲଇ।୪୧।

ଗୋପାତେ ବିମ୍ୱର ଭିତରେ ଯାଇଣ ପଶଇ

ମହା ଅଗମ୍ୟ ଜନ ମନୁଷ୍ୟର ଦେଖା ନାହିଂ।୪୨।

ସେ ଦିନ ନୃପତି ଯେ ବାହୁଡ଼ି ଆସଇ।୪୩।

ଆର ଦିନ ସେ ଭେସ ନ ଧରି ବନସ୍ତକୁ ଗଲା

ଛଦ୍ରମ ରୂପ ସେ ରାଜନ ଧଇଲା।୪୪।

ଚୋର ରୂପେ ଜଗି ବସିଲେ ରାଜା ଜାନ୍ତ ଗଛ ଉପର

ବିମ୍ୱର ଭିତରୁ ବାହାର ଯୁବତୀ ରତ୍ନସାର।୪୫।

ନିରେଖି ନିରେଖେ ରାଜା ରୂପ ଯେ ଲକ୍ଷଣ

କାହାର ଦୁହିତା କି ୟେ ବନ ଦେବତୀ ପୁଣ।୪୬।

କ୍ଷଣକେ ଉତ୍ତାରୁ ଅଇଲେ ଜମ୍ୱୁକ ବେନି ପ୍ରାଣୀ

ଖାଇବାରେ ଆଣିଥିଲେ ଆଖୁ କାକୁଡ଼ି ପଣସ ପୁଣି।୪୭।

ଦୁହିତାର ହସ୍ତେ ସେ ଯେ ସମସ୍ତ ଦ୍ରବ୍ୟ ଦିଲେ

ଥୋକାୟେ ଖାଇ ଥୋକାୟେ ବିମ୍ୱରକୁ ନିଲେ।୪୮।

କ୍ଷଣକ ଉତ୍ତାରୁ ରାଜନ ବୃକ୍ଷରୁ ଉତରିଲେ

ୟେହାର ପଦାର୍ଥ ବୋଲି ମନେଣ ବିଚାରିଲେ।୪୯।

ୟେହାକୁ ମାଗିଲେ ଯେ ହୋଇବ କାରଣ

ପଶୁ ଜନ୍ମ ଘରେ ୟେ ବାଳକୀ ନ ଯାଇ ସଂହରଣ।୫୦।

ୟେତେ ବୋଲି ରାଜା ତାର କତିରେ ହୋଇଲେ

ଜମ୍ୱୁକ ବେନି ପ୍ରାଣୀ ଭୟେ ବିମ୍ୱରେ ପଶିଲେ।୫୧।

ସେ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ୟେ କଥା ପ୍ରମାଣ

ଚଉପାୟାଙ୍କ କଥା ମନୁଷ୍ୟ ରୂପେଣ।୫୨।

ନୃପତି କହନ୍ତି ଶୁଣ ହୋ ଜମ୍ୱୁକି

ୟେ ତୋହୋର ଦୁହିତା ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଦେବୁ କି।୫୩।

ଜାମ୍ୱୁକି ବୋଇଲା ଗୋସାଇଂ ମୋହୋର ଝିଅକୁ ତୁମ୍ଭେ

କେମନ୍ତେ ବିଭା ଯେ ହୋଇବ

ମୋହୋର ଝିଅକୁ ବିଭା ହୋଇଲେ ବହୁତ ଲାଜ ଯେ ପାଇବ।୫୪।

ମାନୁଷ୍ୟର ଦୁଇ ଗୋଡ଼ ବିଧାତାର ଭିଆଣ

ଆମ୍ଭ ପଶୁଜନଙ୍କର କଲା ଚାରି ଯେ ଚରଣ।୫୫।

ଶୁଣିଣ ରାଜନ ଯେ ଅଳପ ହସିଲେ

ତୋହୋର ଦୁହିତା ଦେବୁ ବୋଲିଣ ବୋଇଲେ।୫୬।

ନୃପତି ବଚନ ସେ ନାସ୍ତି କରି ନୁଆରିଲା

ଦେବି ଦୁହିତା ବୋଲି ସନମତ କଲା।୫୭।

କେବଣ ଦିନରେ ଆମ୍ଭେ ବିଭା ଯେ ହୋଇବୁଂ

ୟେହା ବିଚାରିଣ କହ ବନସ୍ତରୁ ଯିବୁଂ।୫୮।

ମକର ମାସ ଶୁକଳ ପକ୍ଷ ପଞ୍ଚମୀ ଭୃଗୁବାର

ସେ ଦିନରେ ବିଚାରିଲେ ବିଭା ଲଗ୍ନ ସାର।୫୯।

ବୋଲନ୍ତି ରାଜନ ଶୁଣ ବଚନ ମୋହୋର

ୟେ ତୋହୋର ଦୁହିତାକୁ ଦେବ ଆମ୍ଭର ନବର ଠାର।୬୦।

ଶୁଣିଣ ଜମ୍ୱୁକୀ ବୋଲଇ ବଚନ

ତହିଂ ଦିଲେ ହୋଇବ ମୋହୋର ବଂଶକୁ କଥା ହୀନ।୬୧।

ୟେ ଠାବରୁ ଆସି ତୁମ୍ଭେ ବିଭା ହୋଇଯିବ

ୟେ ବଚନ ଶୁଣି ରାଜା ବୋଲଇ ସଦିଭାବ।୬୨।

ମୋହୋର ଅଇଲେ ସନ୍ୟ ବଳ ଯେ ଆସିବ

ୟେତେକ ଲୋକଙ୍କୁ କାହୁଂ ଅନ୍ନ ଭୋଜନ ଯେ ଦେବ।୬୩।

ଶୁଣିଣ ଜାମ୍ୱୁକୀ ଯେ ବୋଲଇ ବଚନ

କେଉଂ ବୃତ୍ତି ମୋତେ ଦେଇଅଛ ଯେ ଶାସନ।୬୪।

ୟେ ବଚନ ଶୁଣି ରାଜା ବାହୁଡ଼ିଣ ଗଲା

ମକର ଶୁକଳ ପଞ୍ଚମୀକି ବିଭା ଆରମ୍ଭିଲା।୬୫।

ଷୋହୋଳ ସାୟେନ୍ତ ବାସ୍ତୋରି ନିଯୋଗନ୍ତ ଘେନି

ପଞ୍ଚ ସୁରେ ବାଦ୍ୟ ବଜାଇ ବାହାର ରାଜା ବିପ୍ରଙ୍କୁ ଘେନି।୬୬।

ରାଜାର ରାଜ କର୍ମ ୟେସନେକ ଜାଣ

ତତକ୍ଷଣେ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ସେହି ଯେ ଠାବେଣ।୬୭।

ବେଳ ପ୍ରହରେଣ ଭିତରେ ବିଭା ଆରମ୍ଭ କଲେ

କୁମ୍ଭ ଲଗ୍ନରେ ସେ ବିଭା ଯେ ହୋଇଲେ।୬୮।

ବିଭା ହୋଇ ଯଉତୁକ ଦେବାର ବେଳେଣ

ବିପ୍ର ହୋଇଲା କି ଦକ୍ଷିଣା ଦେବୁ ଦିଅ ହୋ ବହନ।୬୯।

ଜମ୍ୱୁକୀ ବୋଇଲା ରାଜା ଶୁଣ ମୋ ବଚନ

ୟେ ତୋହୋର ରାଜ୍ୟ ଯେ ପଂଚିଶ ସହସ୍ର ଯୋଜନ।୭୦।

ଯାବତ ଉଠିଆୟେ ତୁମ୍ଭର କୋଠଧନ

ପଡ଼ିଆ ପୃଥୀ ୟେ ଅଟଇ ମୋହର ପୁଣ।୭୧।

ତାହା ତୋତେ ଦିଲା ହୋ ସତ୍ୟ ସତ୍ୟ କରି

ଉଠାଇ ୟେହା ଭୋଗ୍ୟ କର ହୋ ଦଣ୍ତଧାରୀ।୭୨।

ହସ୍ତ ଧରି କନ୍ୟାକୁ ସମର୍ପିଣ ଦିଲା

ୟେହାର ଦଶ ଦୋଷ କ୍ଷମା କରିବ ବୋଇଲା।୭୩।

ହାନ୍ଦୋଳାରେ ବସାଇ ରାଜା ରାଣୀ ରାଜ୍ୟକୁ ଗଲେ

ଚନ୍ଦ୍ର ରୋହିଣୀ ଯେସନେକ ଶୋଭା ସେ ପାଇଲେ।୭୪।

ଦକ୍ଷିଣା ପୃଥିବୀ ଦେଇ ଶୃଗାଳ ବାହାର ହୋଇଲା

ସେ ଭୂମିରେ ସେ ପାଣି ଆହାର ନକଲା।୭୫।

ଅଷ୍ଟଦିନ ପରିଯନ୍ତେ ସେ ରାଜା ପୃଥୀରେ ଚଳିଲା

ଉପାସ ଭୋକ ଶୋଷରେ ଜଳ ଆହାର ନ କଲା।୭୬।

ତାହାର ସତ୍ୟ ଦେଖି ଇନ୍ଦ୍ର ପାଣି ବରଷିଲେ

ଭୂମିରୁ ପାଣି ନଖାଇ ଦେହରୁ ପାଣି ସେ ଖାଇଲେ।୭୭।

ସେ ରାଜାର ସୀମାନ୍ତୁ ବାହାର ହୋଇଗଲେ

ୟେହ୍ନେକ ସତ୍ୟ ଅନ୍ୟ ଲୋକ ନ ମାନିଲେ।୭୮।

ସେ ଭିଗ୍ୟଂଜିତର ପୁତ୍ର ହୋଇଲା ଗୁଣଜିତ

ଗୁଣଜିତର ପୁତ୍ର ହୋଇଲା ଶକ୍ରାଜିତ।୭୯।

ୟେହାର ପୁତ୍ର ହୋଇଲା ସେ ସମର୍ଥକ

ବାସୁଦେବର ଶଳା ସେ କହିଲେ ସତ୍ୟନିକ।୮୦।

ବଦନ୍ତି ଅଗସ୍ତି ଶୁଣ ହୋ ମନୁ ମହତ

ପ୍ରସ୍ତାବ ବାକ୍ୟେ କହିଲି ଶ୍ରୀମହାଭାରଥ।୧।

ଅଗସ୍ତିଙ୍କି ପୂଜା କଲେ ବଇବସୁତ ମନୁ

ପାଣ୍ତବେ କେବଣ କୃତ୍ୟ କଲେ ଗହନ ଅରଣ୍ୟୁ।୨।

କହନ୍ତି ଅଗସ୍ତି ଶୁଣ ହୋ ଯୁଗପତି

ପାଣ୍ତବଙ୍କୁ ଦ୍ରିଯୋଧନ ଯେ ହୋଇଲା ନିଭ୍ରାନ୍ତି।୩।

ପାଣ୍ତବେ ପ୍ରବେଶ ଯାଇଂ ଗହନ ଅରଣ୍ୟେ

ଗମନ୍ତି ରାତ୍ର ଦିବସେ ନିର୍ଝର ଝର ବନେ।୪।

ରୟଣୀ ପ୍ରଭାତେ ଭୀମକୁ ପୁଚ୍ଛନ୍ତି ଯୁଝେଷ୍ଠି

ନିତ୍ୟକର୍ମ ସାରିବା ବାବୁ ଦେଖନି ପାଣିଘାଟି।୫।

ସ୍ୱାମୀର ଆଗ୍ୟାଂୟେ ଚଳଇ ବ୍ରିକୋଦର

ଭ୍ରମଇ ମାରୁତି ଅଟବ୍ୟା ବନଘୋର।୬।

ଖେଦଇ ବନ ଗହନଲୋଡ଼ଇ ଚଉକତି

ଲୋଡ଼ି ଜଳଘାଟ ଯେ ନ ପାଇଲା ମାରୁତି।୭।

ଦେଢ ପ୍ରହର ଆସି ହୋଇଲା ଦିନକର

ବିଜୟେ ପାବେନୀ ଯାଇଂ ସରଯୂ ନଦୀ ତୀର।୮।

ନଦୀର ତୀରେ ଦେଖିଲା ୟେକ ମଧୁବନ

ଭୂମିରେ ଝଡ଼ି ପଡ଼ିଛି ପଙ୍କୁ ଫଳମାନ।୯।

ଆମ୍ୱ ପଣସ ଯେ କଦଳୀ ନଟିକାଳ

ନାନା ଫଳ ଭରେ ଶାଖା ଲୋଟନ୍ତି ଭୂମିର।୧୦।

ଭୀମସେନ ପଶିଲା ଯାଇ ମଧୁବନ ଭିତରେ

ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଆଧାର ସେ କଲା ବ୍ରିକୋଦରେ।୧୨।

ଫଳ ଭାର ଗୋଟିୟେକ ତୋଳିଲା ମାରୁତି

ଯୁଝେଷ୍ଠିଙ୍କ ପାଇଂ ନେମ ବୋଲି ବିଚାରଇ ତାର ମତି।୧୨।

ସରଯୁ ନଦୀରେ ପଶି ବୀର ସ୍ରାହାନ ଯେ କଲା

ଭୋଜନ ଆଳସେ ନିଦ୍ରା ଯେ ତାହାକୁ ଘାରିଲା।୧୩।

ଫଳଭାର ଗୋଟି ବୀର ସୀମ ସ୍ଥାନେ ଦେଇ

ଅଚେତନେ ନିଦ୍ରାରେ ଯେ ବୀର ଶୁତିଲା ସୁସ୍ଥ ପାଇ।୧୪।

ମନୁ ପୁଚ୍ଛା କଲେ ଶୁଣିମା ଅଗସ୍ତି ମୁନିବର

ସେହି ମଧୁବନ ତୋଟା ଅଟଇ କାହାର।୧୫।

ଆହୋ ବଇବସୁତ ମନୁ ପୁଚ୍ଛା କଲୁ ଯାହା

କିନ୍ନର ବୋଲି କରି ଅସୁର କୁଳର ଯେ ନାହା।୧୬।

କୁମ୍ଭୀର କିଂନ୍ନର ୟେ ଅଟନ୍ତି ବେନି ଭ୍ରାଥ

ସୁର ନଦୀ ଭିତରେ କୁମ୍ଭୀରକୁ ମାଇଲା ପବନର ସୁତ।୧୭।

କିନ୍ନର ଦତ୍ୟ ଯେ ୟେହାର କନିଷ୍ଠ ଭାଇ

ମଧୁବନ ତୋଟାର ଠାକୁର ଅଟଇ ଯେ ସେହି।୧୮।

ସେ ଦଇତ ରାୟେର ହାଦେ ତୋଟା ମଧୁବନ

ଅସୁର ଭୟେ ତହିଂ କେହି ନକରନ୍ତି ଗବନ।୧୯।

ସେ ତୋଟା ପୁରେଣ ବିଜୟେ ମାରୁତି

ନିଶଙ୍କେ ଭୀମସେନ ଶୋଇଛି ନିଭ୍ରାନ୍ତି।୨୦।

ମଣୋହିଂ ବେଳେ ବିଜେ କଲାକ ଅସୁର

ଦେଖଇ ବୁଲି କରି ମଧୁବନ ତୋଟାପୁର।୨୧।

ମନୁଷ୍ୟ ଗନ୍ଧ ଯହୁଂ ଗନ୍ଧାଇଲା ମଧୁବନେ

ଦେଖିଣ ଅସୁର ଯେ ଲୋଡ଼ଇ ତୋଷ ମନେ।୨୨।

ଯାଇଣ ଭେଟିଲା ସେ ସରଯୂ ନଦୀ ତୀରେ

ଅସାଷ୍ଟମ ହୋଇ ସେ ଶୋଇଅଛି ବ୍ରିକୋଦରେ।୨୩।

ମକର କେତନ ଜାଣି ଦିଶଇ ତାର କାୟେ

ଦେଖିଣ ସାନନ୍ଦ ଯେ ଅସୁରେଶ୍ୱର ରାୟେ।୨୪।

ବୋଇଲା ଆଜର ଦିବସ ଅଟଇ ମୋର ଧନ୍ୟ

ଇଚ୍ଛାୟେ ନର ବଳି ଆଜ କରିବି ଭୋଜନ।୨୫।

ନଦୀରେ ପଶି ସ୍ରାହାନ କରଇ କଉଣୋପ

ଭୀମସେନ ସନ୍ନିଧ୍ୟେ ଆସି ବିକାଶଇ ଗରୁତାପ।୨୬।

ନିଦରେ ପାଣ୍ତବ ଯେ ହୋଇଛି ଅସାଷ୍ଟମ

କୋପେଣ ଗର୍ଜଇ ସେ ଅସୁର ମହାତମ।୨୭।

ଭୀମସେନ ସନ୍ନିଧ୍ୟେ ଦିଲାକ ଉଞ୍ଚେ ରଡ଼ି

ଯେସନକ ଗିରିବର ଭାଞ୍ଜି ପଡ଼େ ଝଡ଼ି।୨୮।

ନିଦ୍ରାୟେଣ କିଛି ନ ଜାଣଇ ମାରୁତି

ପୁଣି ଅସୁର ରଡ଼ି ଦିଲା ଭୀମସେନ କତି।୨୯।

ତଦ୍ୟାପି ନିଦ୍ରା ତାହାର ଭଗ୍ନ ଯେ ନୋହିଲା

ଶାଳ ବୃକ୍ଷେକ ଘେନି ଉପରେ ପ୍ରହାରିଲା।୩୦।

ଭାଞ୍ଜିଣ ବୃକ୍ଷ ଯେ ହୋଇଲା ଶତେ ଚୂର

ତଦ୍ୟାପି ନିଦ୍ରା ଭଙ୍ଗ ନୋହିଲା ବ୍ରିକୋଦର।୩୧।

ପୁଣି ସେ ପର୍ବତେକ ଧରିଣ ବୁଲାଇ

ଭୀମସେନ ବାମ ଅଙ୍ଗେ ପ୍ରହାର କଲା ନେଇ।୩୨।

ପର୍ବତ ଚୂର ହୋଇଲା ଭୀମସେନର ବାମ ଅଙ୍ଗେ ପଡ଼ି

ଚିଆଂଇ ଉଠିଲା ବୀର ରେ ରେ କାର କରି।୩୩।

ଅସୁରକଇଂ ସମାସ୍ୟା ଦିଅଇ ପାବନି

କାହିଂର ରେ ପାମର ମୂର୍ଖ ତୁ ଅଗ୍ୟାନୀ।୩୪।

ପରର ନିଦ୍ରା ଭଞ୍ଜିଣ ନ ଯୋଗାଇ

ଆପଣାର ପୁତ୍ର ଶିର ଛେଦନ ଦୋଷ ପାଇ।୩୫।

ଅସୁର ବୋଇଲା ୟେ ମୋହୋର ଅଭୟେ ଭୁବନ ଗୋଟା

ମନୁଷ୍ୟ ହୋଇ କେମନ୍ତେ ରେ ପଶିଲୁ ୟେ ତୋଟା।୩୬।

ଇଷ୍ଟଦେବତା ତୋହୋର ସୁମର ରେ ମାନବ

ସଞ୍ଚୟେ ପାଞ୍ଜି ତୋର ପୋଛିଲା ନାଶକର ଦେବ।୩୭।

ତୁହି ସେ ମାନବରେ ଅଟୁ ମୋର ଭକ୍ଷ

ଜୀବନ ହରାଇଲୁ ଆଜ ପଡ଼ିଲୁ ପ୍ରତକ୍ଷ।୩୮।

ଅସୁର ପ୍ରତଗ୍ୟାଂ ଦେଖି କୋପେଣ ପାବନି

ଗର୍ଜିଣ ଉଠିଲା ସେ ମହାତେଜ ଘେନି।୩୯।

ଅସୁରକୁ କୋଳ କରି ଧଇଲା ବାମ ଭୁଜେ

କୋପେଣ ଆକ୍ରେଷଇ ଦୁର୍ଭାର ଦନୁଜେ।୪୦।

ଭୀମସେନକଇ ଧରି ପାଡ଼ିଲା ଅସୁରାଧି

ପାଣ୍ତବ ସୁନ୍ଦର ସେ କାଳାନ୍ତକ ମହାଯୋଧୀ।୪୧।

ପ୍ରଥମେ ସମରେ ସେ ହାରଇ ଶତଶିଂଗର ଶାପ୍ୟେ

ପ୍ରଥମ ଘାନ୍ତି ହାରିଲା ବଚନ ଅନୁରୂପେ।୪୨।

ଦୁତୀୟ ଯୁଦ୍ଧେ ଯେ ଭୀମସେନ ତୁରିତେଣ ଉଠି

ଅସୁରକଇ ବ୍ରିକୋଦର ଯେ ପାଡ଼ିଲା ଲେଉଟି।୪୩।

ମନ୍ଦର ମାଡ଼ି ଯେହ୍ନେ ବସଇ ହେମବନ୍ତ

ସତ୍ୟଯୁଗେ ଯୁଦ୍ଧେ ଯେହ୍ନେ ଶସ୍ତ ପରଶସ୍ତ।୪୪।

ଭୀମସେନ ମାଡ଼ି ବସିଲା ଅସୁର ବକ୍ଷ ସ୍ଥଳେ

ମୁଥେଳ ପ୍ରହାର କଲା ପବନ ଦୁଲାଳେ।୪୫।

ବଜ୍ର ପଡ଼ନ୍ତେ ପର୍ବତ ଯେହ୍ନେ ପଡ଼ଇ ଭାଂଜି

ଭୀମସେନର ମୁଥା ଘାତେ ଅସୁର ପଡ଼ଇ ଗଳଗାଜି।୪୬।

ପୁଣ ପ୍ରହାର ଯେ କଲାକ ବ୍ରିକୋଦର

ଅସୁର ଶିର ଭାଞ୍ଜି ହୋଇଲା ଶତେ ଚୂର।୪୭।

ଯହୁଂ କିନ୍ନର ଦତ୍ୟକୁ ମାଇଲା ପାବନି

ଆକାଶେ ଶୁଭିଲା ଯେ ସାଧୁ ସାଧୁ ଧୁନି।୪୮।

ପୃଥିବୀଦେବୀ ମାରୁତିକୁ ଅନେକ ସ୍ତୁତିକଲା

ତୋହୋର ପ୍ରସାଦେ ଭାରାଭର ମୋର ଉଶ୍ୱାସ

ହୋଇଲା।୪୯।

ଶରଣ ପଞ୍ଜର ତୁ କଇଚ୍ଛା ଜଗଜ୍ଜେଠୀ

ପ୍ରତଗ୍ୟାଂ ସାର୍ଥୁକ ତୁ କ୍ଷତ୍ରୀବର ମହାଶ୍ରେଷ୍ଠୀ।୫୦।

କୁମ୍ଭୀର ଦତ୍ୟକୁ ପ୍ରହାର କଲୁ ଜଳେ

ଗଙ୍ଗା ଉଶ୍ୱାସ ହୋଇଲା ତୋହୋର ବାହୁ ବଳେ।୫୧।

କାଳେବର ଧାରଣା ତୁ ଶରଣ ପଞ୍ଜର ବୀରଧୂ

ପ୍ରତଗ୍ୟାଂ ପାଳନ ତୁ ଜୀବନ ତୋର ସାଧୁ।୫୨।

ୟେସନେକ ସ୍ତୁତି ଯେ କଲାକ ବସୁଧା

ପୁରୁଷବର ସାଧୁ ତୁ ବଚନ ତୋର ସିଦ୍ଧା।୫୩।

ହିଡ଼ିମ୍ୱକକୁ ବଧକର ୟେହି ହିଡ଼ିମ୍ୱକ ବନେ

ତପୋଧନେ କାରଣ ପାଆନ୍ତୁ ତୋହୋର ପ୍ରସନ୍ନେ।୫୪।

ଦେବତାଙ୍କର ଆଗ୍ୟାଂ ତୁମ୍ଭକୁ ହୋଇଲା ଆକାଶେ

ୟେ ଚାରି ଦତ୍ୟ ବଧ ନିମନ୍ତେ

ତୁମ୍ଭନ୍ତ ପେଷିଲେ ବନବାସେ।୫୫।

କିନ୍ନର ଦତ୍ୟ ବଧ କରି ଭୀମସେନ

ଫଳଭାର କାନ୍ଧେ ପାଡ଼ି ପବନର ନାନ।୫୬।

ପତର ଝରି ୟେକ ସିଇଂ ପୁରୋଇଣ ପାଣି

ବାହୁଡ଼ଇ ବ୍ରିକୋଦର ପବନ ଗତି ଜାଣି।୫୭।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ବାଟ ଚାହିଂ ଅଛନ୍ତି ଭୀମସେନକୁ

ବାବୁରେ ଅରଜୁନ ଯାଅନି ଥୋକାୟେ ଦୂରକୁ।୫୮।

ଭୀମଗଲା ଯେ ୟେତେ ବେଳ ପରିଯନ୍ତେ

କିଅବା ପ୍ରମାଦତାକୁ ପଡ଼ିଲା ବନସ୍ତେ।୫୯।

ୟେ ମହାଘୋର ଗହନ ବନ ଯେ ଅଟବ୍ୟା

କେଉଣ ଦାନବ ତାକୁ ବିରୋଧିଲା ଅବା।୬୦।

ସ୍ୱାମୀର ଆଗ୍ୟାଂ ନିବେଶିତ ଶିରେ ଘେନି

ଭୀମକୁ ଅନୁସରି ଚଳଇ ଫାଲଗୁନି।୬୧।

କରୁଣାକର ବୋଲି ୟେକ ପର୍ବତ ଗୋଟିୟେ

ସେ ସ୍ଥାନରେ ଭେଟିଲା ଭୀମ ଧନୁର୍ଜୟେ।୬୨।

ଭୀମସେନର ପାଦେ ଅର୍ଜୁନ ଶତ ସହସ୍ର ଦଣ୍ତ ପରିଣାମି

ଅପାର ବେଳ ତ କିମ୍ପା ବିଳମ୍ୱ କଲ ସ୍ୱାମୀ।୬୩।

ଭୀମସେନ ହସିଲା ଅର୍ଜୁନ ବଦନ ଚାହିଂ

କିନ୍ନର ବୋଲି ଦତ୍ୟେ କୁମ୍ଭୀର ଦତ୍ୟର ସାନ ଭାଇ।୬୪।

ମଧୁବନ ତୋଟା ପୁରେ ମୋତେ ସେ ବିରୋଧୀ

ମହା ବଳବନ୍ତା ସେ ଅସୁରେଶ୍ୱର ମହାଯୋଧୀ।୬୫।

ଅନେକ ଦ୍ୱନ୍ଦ ହୋଇଲା ତାହାର ମୋହୋର

ସଂଗ୍ରାମେ ବଧିଲି ସେ ଅସୁରେଶ୍ୱର ବୀର।୬୬।

ତେଣୁ କରି ବିଳମ୍ୱ ହୋଇଲା ଫାଲଗୁନି

ଅପ୍ରମାଦେ ଅଇଲି ୟେ ପଙ୍କୁ ଫଳଭାର ଘେନି।୬୭।

ଭୀମ ଅର୍ଜୁନ ଦୁହେଂ ହୋଇଲେ ସମ୍ଭାଷି

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବଙ୍କ ଛାମୁରେ ହୋଇଲେକ ଆସି।୬୮।

ଜଳଉଦକେ ସ୍ନାହାନ କରନ୍ତି ଧର୍ମସୁତ

ଛାମୁରେ ଅର୍ଜୁନ କହଇ ଅସୁରବଧର ବାରତ।୬୯।

ଶୁଣିଣ ଯୁଝେଷ୍ଠି ମହା ବିଷାଦ ଯେ ଚିତ୍ତେ

ଅସୁର ତୁଲେ ଦ୍ୱନ୍ଦ ତୁ ୟେକା

ବାବୁରେ ଭିଆଇଲୁ କେମନ୍ତେ।୭୦।

ସଖା ସହୋଦର ବାବୁ ସଙ୍ଗତେ ନାହିଂ କେହି

ଆର ବେଳେ ୟେତେ ସାହାସ

ତୁ ନ କରିବୁଟି ମୋର ଭାଇ।୭୧।

ଭୀମସେନ ବୋଇଲା ସ୍ୱାମୀ ଯତୁନେ ନ ଲୋଡ଼ଇ

ପାଇଲେ ନ ଛାଡ଼ଇ ଦେବବ୍ରତ ମୋର ୟେହି।୭୨।

ସ୍ରାହାନ ତର୍ପଣ ଯେ ସାରିଲେ ଜପମନ୍ତ୍ର ଦେବପୂଜା

ଫଳ ଭୋଜନେ ବିଜୟେ ଧର୍ମର ଆତ୍ମଜା।୭୩।

ଭୋଜନ ସାରି ଦେବ କଲେ ଆଞ୍ଚୋବନ

ଭୋଜନ ଆଳସ୍ୟେ ଦେବ କଲେକ ଶୟନ।୭୪।

ୟେକା ଫଳ ଭାରକେ ଦେବ ବଞ୍ଚିଲେ ତିନିଦିନ

ପଞ୍ଚ ଦିବସ ରହିଲେ ସେହି ବନସ୍ତେଣ।୭୫।

ସେ ବନସ୍ତୁଂ ଚଳନ୍ତି ଦେବ ଗହନ ଘୋର ଗ୍ରାହି

ସର୍ପିଣୀ ନାମେ ନଦୀ ଗୋଟି ଯମୁନା ନଦୀରୁ ଯେ ବହି।୭୬।

ସେ ନଦୀର ତୀରେ ଯାଇଂ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ

ବୀରଭୋଜ ପର୍ବତେ ଯାଇଣ ରହିଲେ।୭୭।

ଖାଇଦ ଫଳମାନ ଲୋଡ଼ି ନ ପାଇଲେ ଘୋର ବନେ

ଅଖାଇଦ ଫଳ ତହିଂ ଲମ୍ବଇ ଗହନେ।୭୮।

ତୁଳ ମାସ ଶୁକଳ ପକ୍ଷ ଚତୁର୍ଦଶୀ ଶଉରି ବାର

ଅଶ୍ୱିନୀ ନକ୍ଷତ୍ର ଭୋଗ ସେ ଦିନର।୭୯।

ତତ୍ତୁଲ୍ୟ ନାମେ କରଣ ବରୀୟାନ ନାମେ ଯୋଗ

ବିଛା ସଙ୍କରାନ୍ତିକି ପଚିଶି ଦିବସ ଭୋଗ।୮୦।

ସେ ଦିନ ପାଣ୍ତବେ ଯେ ସର୍ପିଣୀ ନଦୀ କୂଳେ

ନିରାଶେ ବଞ୍ଚିଲେ ସେ ନ ପାଇ କନ୍ଦମୂଳେ।୮୧।

ବ୍ରାଘ ଭାଲୁଙ୍କ ମୟୋମତ୍ତ ହସ୍ତୀ

ୟେ ଜୀବମାନେ ତହିଂ ଅଛନ୍ତି ଅପ୍ରମିତି।୮୨।

ଅଖାଇଦ ଫଳ ଭକ୍ଷନ୍ତି ପୃଥୀର କାର୍ଯ୍ୟ କରି।

ଧର୍ମ ଉଦିତ କରାନ୍ତି ଆପଣେ ଦୁଖ ପଡ଼ି।୮୩।

ଅନେକ ଦୂର ମୃଗ ଯେ ଖେଦନ୍ତି ମହାବୀରେ

ଗଣ୍ତା ହରିଣ ମାରି ଖାନ୍ତି ଶଉରି ରାନ୍ଧଣା ବିଧାନରେ।୮୪।

ଆକାଶକୁ ଲାଗିଛନ୍ତି ଶାଳ ବୃକ୍ଷମାନେ

ଅନେକ ଶ୍ରଦ୍ଧେ ଯେ ବିହରନ୍ତି ଘୋର ବନେ।୮୫।

ବଡ଼ ସୁସ୍ତ ପାଇଣ ରହିଲେ ପଞ୍ଚୁଛତ୍ରୀ

ଜନ ମନୁଷ୍ୟ ଆତାଗମ ନାହିଂ ନା ନଗ୍ର କତି।୮୬।

ଅଗର ଚନ୍ଦନମାନ ଅଛନ୍ତି ଅପ୍ରମିତେ

ଖାଇଦ ଫଳମାନ ନ ପାଇଲେ ସେ ବନସ୍ତେ।୮୭।

ମୃଗୟା ବିହାରେ ମାରନ୍ତି ବନଜୀବ

ଶଉରି ବିଧି ରାନ୍ଧଣାରେ ବ୍ରତନ୍ତି ପାଣ୍ତେବ।୮୮।

ନିର୍ମଳ ଠାବ ଦେଖି ସେ ରହିଲେ ବନସ୍ତେ

ଦତ୍ୟ ଦାନବ ରାକ୍ଷସ ନାହିଂ ବ୍ରତନ୍ତି ବଡ଼ ସୁସ୍ତେ।୮୯।

ପତ୍ର କୁଡ଼ିୟା ଆଶ୍ରମ କରି ବ୍ରତନ୍ତି ବନବାସ

ସେ ବନେ ରହିଲେ ପାଣ୍ତବେ ତିନି ଯେ ଦିବସ।୯୦।

ବଇଶାଖ ଶୁକଳ ଯେ ପୌର୍ଣ୍ଣମୀର ତିଥି

ଅରୁରାଧା ନକ୍ଷତ୍ର ଯେ ବାର ବୃହସ୍ପତି।୧।

ଆକାମାବୈ ସ୍ନାହାନ କରିବା ନିମନ୍ତେ

ପୁନ୍ୟତୋୟା କୂଳକୁ ଚଳନ୍ତି ପଞ୍ଚୁଭ୍ରାଥେ।୨।

ସେ ପୁନ୍ୟତୋୟା ନଦୀରେ ସ୍ରାହାନ କରି ପିଣ୍ତଦାନ ଦିଲେ

ସେ ସରସ୍ୱତୀ ନଦୀ ତୀରେ ପାଞ୍ଚ ଦିବସ ରହିଲେ।୩।

ତହୁଂ ଚଳନ୍ତି ସେ ଘୋର ଗହନ ବନେ

ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ସେ ହିଡ଼ିମ୍ୱକ ବନେ।୪।

ହିରଣକେଶୀ ନାମେ ୟେକ ନଦୀ ଗୋଟି

ଆକାଶ ଗଙ୍ଗାଉଂ ସେ ସାଗର ସଙ୍ଗମେ ଯେ ଫୁଟି।୫।

ସେ ନଦୀର କୂଳେ ବିଜେ ପଞ୍ଚୁ ଯେ ପୁରୁଷେ

ବିପାକ କର୍ମେ ସେ ଖେଦନ୍ତି ବନବାସେ।୬।

ଖେଦନ୍ତି ହିଡ଼ିମ୍ୱକ ବନ ଅତିଅ ବୃଷାଳ

ଅବସନ୍ତେ ବସନ୍ତ ତହିଂ ଅଛି ପଙ୍କୁ ଫଳ।୭।

ଆମ୍ୱ ପଣସ ଯେ କଦଳୀ ନଟିକାଳ

ଜାମ୍ୱୁ ଜମ୍ୱିଳ ତାଳ ତମ୍ୱାଳ କଣ୍ଟାହୋଳ।୮।

ଅବସନ୍ତେ ବସନ୍ତ ଯେ ଲୋଡ଼ିଲେ ତହିଂ ପାଇ

ଯାହା ମନେ ଇଛା କରି ସମ୍ପଦ ହୋଇ ସେହି।୯।

ବଡ଼ାଇ ବିସ୍ତାର ବନ ପାଞ୍ଚ ଯୋଜନ ସ୍ଥଳୀ

ନିତି ପ୍ରତି ନଦୀ ଜଳ ମାଡ଼ଇ ବେନି ତଳି।୧୦।

ବନ ଦେଖି ସାନନ୍ଦ ଉଚ୍ଛର୍ଗ ପଞ୍ଚୁଜନ

ବିହଡ଼ନ୍ତି ଦାରାକ୍ଷ ଫଳ କରନ୍ତି ଭୋଜନ।୧୧।

ଫଳ ଭକ୍ଷନ୍ତେ ଭାଞ୍ଜିଲା କ୍ଷୁଧା ଖେଦ

ମଳୟ ପବନ ଲାଗି ମାଡ଼ିଲା ଘୋର ନିଦ।୧୨।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ବୋଇଲେ ବାବୁ ଶୁଣ ଭୀମସେନ

ନିଦ୍ରା ଯିବି ଦଣ୍ତେ ବାବୁ ଜାନୁ ଦିଅ ସୀମ ଥାନ।୧୩।

ଭୀମସେନ ଜାନୁରେ ସୀମଥାନ ଦେଇ

କାଶୀ ନଦୀ ତୀରେ ଶୁତିଲେ ଚାରି ଭାଇ।୧୪।

ନିଦ୍ରାର ଆଳସେ ଶୋଇଲେ କୋଇନ୍ତା ଦେବୀ ଆୟି

ମହାଶ୍ରମେ ନିଦ୍ରା ମାଡ଼ିଲା ଆହାର ପୃଷ୍ଟପାଇ।୧୫।

ବହୁତ ଆହାରେ ସେ ବହୁତ ଯେ ନିଦ୍ରା

ଆତ୍ମା ନ ଅଗୋଚର ଭାଞ୍ଜିଲା ପଞ୍ଚୁ ମୁଦ୍ରା।୧୬।

ଶୁତିଲେ ପାଣ୍ତୁର ନନ୍ଦନେ ହୋଇଲେ ଅସାଷ୍ଟମ

କୁଶ ଶେଯ୍ୟାୟେ ଶାଳପତ୍ର ପାଡ଼ି ଶୁତିଲେ ଦେବଧର୍ମ।୧୭।

ଭୀମସେନ ଜଗିଅଛି ସୀମଥାନେ ବସି

ଆଦିତ୍ୟଙ୍କ ଅସ୍ତକାଳ ହୋଇଲାକ ଆସି।୧୮।

ଦେଖିଣ କ୍ରୋଧ ଯେ କରଇ ମାରୁତି

ଆମ୍ଭନ୍ତ ଉପୁଜାଇ କୋଇନ୍ତା ପାଇଲୁ ୟେଡ଼େ ଶାସ୍ତି।୧୯।

କୋନ୍ତଭୋଜ ରାଜାର ଗୋ ଅଟୁ କୁଳର ମଣ୍ତଣୀ

ସୋମବଂଶ ଠାକୁରାଣୀ ଗୋ ଅଟୁ ପଣ୍ତୁରାଜାର ପାଟରାଣୀ।୨୦।

ନିରଞ୍ଜନ ଦେବତା, ପବନ ଦେବତା, ବାସବ ତୋହୋର ପତି

ଆମ୍ଭନ୍ତ ଜୀବନ ଥାଉଂ ମାତା ଗୋ

ତୋହୋର ୟେତେକ ଯେ ଶାସ୍ତି।୨୧।

ଧିକ ଧିକ ଆମ୍ଭର ଜୀବନ ଯେ କ୍ଷତ୍ରିୟ କୁଳର

ବଳ ଦର୍ପ ଥାଉଂ ଯେ ହୋଇଲୁଂ ହୀନ ଛାର।୨୨।

ଭୋ ସ୍ୱାମୀ ଯୁଝେଷ୍ଠି ତୁ ପ୍ରତକ୍ଷେ ନିରଞ୍ଜନ

ଯାହାର ପାଦେ ନାରାୟଣେ କରନ୍ତି ବନ୍ଦନ।୨୩।

ଅଜାତଶତ୍ରୁ ଦେବ ଧର୍ମ ଯେ ଯୁଝେଷ୍ଠି

କର ଲେଉଟାନ୍ତେ ଯାର ଲେଉଟଇ ନବ ସୃଷ୍ଟି।୨୪।

ଦିବ୍ୟ ସୁପାତି ଦେବ ଶେଯ୍ୟା ଯୁଗତେ

ୟେଥେ ନିଦ୍ରା ସ୍ୱାମୀ ତୋତେ ମାଡ଼ିଲା କେମନ୍ତେ।୨୫।

ଅର୍ଜୁନ ବଦନ ଚାହିଁ ନିରୋପଇ ଭୀମସେନ

ବାବୁ ବାସବର ପୁତ୍ର ତୋତେ ବାସୁଦେବେ ଅଭିନ୍ନ।୨୬।

କୋଳରେ ବସାଇ ତୋତେ ଶ୍ରୀପୁରୁଷୋତ୍ତମ

ନାରାୟଣ ଦିଲେ ତୋତେ ଦୁତୀକୃଷ୍ଣ ନାମ।୨୭।

ୟେ ମହୀମଣ୍ତଳେ ତୋତେ ନାହିଁ ଛତ୍ରୀ ବଳବନ୍ତା

ସୁରବର ସୁନ୍ଦର ତୁ ତ୍ରୈଲୋକ୍ୟ ଜିଣନ୍ତା।୨୮।

କାହାର ଭୟେଣ ବାବୁ ତୋହୋର ୟେତେକ ଯେ ଶାସ୍ତି

ଯୁଝେଷ୍ଠିଙ୍କ କଲା କୃତ୍ୟ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ୟେତେକ ଦୁର୍ଗତି।୨୯।

ନକୁଳ ବଦନ ଚାହିଁ ଭୀମସେନ ପରଶଂସି

ବାବୁ ଶରଦ ପୌର୍ଣ୍ଣମୀ ଚନ୍ଦ୍ର ଜାଣି

ତୋହୋର ବଦନ ବିକାଶି।୩୦।

ଅତି ସୁକୁମାରରେ ଅଟୁ ମୋହୋର ବାପ

ଅଶ୍ୱିନୀ ନନ୍ଦନ ତୋତେ ଜାଣନ୍ତି ବୃନ୍ଦାଅର୍କ।୩୧।

ଆକାଶେ ପାଟ ତୋତେ ଅଛି କୁମାର ମୁଖେ

କେବଣ ପାତକେ ରେ ବାବୁ ତୋହୋର ୟେତେ ଦୁଃଖେ।୩୨।

ମାଛି ଗୋଟିଏ ଯେବେ ଶରୀରେ ତୋହୋର ବସି

ଶତେ ପଳ ଚନ୍ଦନ ଶରୀରେ ତୋର ଘଷି।୩୩।

ବେଳୁରୀ ତୁଳୀ ଉପରେ ନେତର ସୁପାତି

ତହିଂ ତୋତେ ନିଦ୍ରା ନ ମାଡ଼ଇ ନିଶା ରାତି।୩୪।

ନେତର ଶେଯ୍ୟା ଉପରେ ବାବୁ ପୁଷ୍ୟର ପାଖଡ଼ି

ତହିଂର ଉପରେ ଯେ କର୍ପୂର ଗୁଣ୍ତି ସିଞ୍ଚଡ଼ି।୩୫।

ତହିଂ ତୋତେ ନିଦ୍ରା ନ ମାଡ଼ଇ ରେ ଭାଇ

ୟେ ଶାଳପତ୍ର ଶେଯ୍ୟାୟେ କେସନେ ଶୁତିଲୁ ସୁସ୍ତ ହୋଇ।୩୬।

ବାବୁ ସହଦେବ ରେ ମନ୍ତ୍ରୀ ଚୁଡ଼ାମଣି

ଆରେ କରକୁ ଚାହାଂନ୍ତେଣ ତୋତେ

ଚତୁର୍ଦଶ ଭୁବନ ବାରତା ଜାଣି।୩୭।

ଭୂତ ଭବିଷ ବର୍ତ୍ତମାନ ତୋତେ ଦିଶଇ ଗତ ଯେ ଆଗତ

ଆମ୍ଭର ତୁଲେ ବାବୁ ରେ ପାଇଲୁ ୟେତେ ଦୁଖ ଭ୍ରାଥ।୩୮।

ୟେ ତୋହୋର ଅବସ୍ତା ବାବୁ କଷ୍ଟମାନ ଦେଖି

ଜଳି କିମ୍ପେ ନ ଯାଇ ୟେ ମୋହୋର ବେନି ଆଖି।୩୯।

କାହାକୁ ଭୟେ ଆମ୍ଭନ୍ତ ଅଛଇଂ ତ୍ରିୟ ଲୋକେ

କୁରୁବଳଯାକ ସବୁନ୍ତି ମାରି ପାରଇ ମୁଂ ୟେକେ।୪୦।

ବଚନ ଦରିଦ୍ର ହୋଇ ତୁ ନାଶ ହଲୁ ସ୍ୱାମୀ

ସମ୍ପଦ ଥାଉଂ କିମ୍ପେ ବିପଦେଣ ଭ୍ରମି।୪୧।

ୟେସନେକ ବିଚାରି ସେ କ୍ରୋଧ କରଇ ବ୍ରିକୋଦର

ହିରଣ୍ୟ ପର୍ବତେ ଥାଇ ଶୁଣିଲା ହିଡ଼ିମ୍ୱକ ଅସୁର ମହାବୀର।୪୨।

ହିଡ଼ିମ୍ୱକୀ ନାମେଣ ତାହାର କନିଷ୍ଠ ଭୟେଣୀ

ତାହାକୁ ରାଇ ବୋଇଲା ଅସୁର ମୂଢ ଯେ ଅଗ୍ୟାନୀ।୪୩।

ଆୟି ଜିଭା ସ୍ରବଣ କଲା ସୁକୃତ ମୋହୋର

ନରବଳି ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲା ଆଜ ୟେହି ବନସ୍ତର।୪୪।

ଯାଅନି ଚଳିଣ ଗୋ ବେଗ ୟେହି କ୍ଷଣ

ମାନୁଷ୍ୟ ଭକ୍ଷ ମିଳିଲା ଛାମୁକୁ ମୋର ଆଣ।୪୫।

ଭ୍ରାଥାର ବଚନେ ଚଳଇ ହିଡ଼ିମ୍ୱକୀ

ନିର୍ଝର ଘୋର ବନସ୍ତେ ଯାଇଣ ସେ ଦେଖି।୪୬।

ଦେଖିଲାକ ବସିଅଛଇ ପବନର ତନୟେ

ଦିଶଇ ମାରୁତି ଯେ ଅନଙ୍ଗ ରୂପ ପ୍ରାୟେ।୪୭।

ଦେଖିଣ ଦାନବୀ ଯେ ମଦନ ଶରେ ଘାରି

ଅସାଷ୍ଟମ ହୋଇଲା ଧର୍ମ ଧର୍ମ ସୁମରି।୪୮।

ଅସୁରୀ ରୂପ ଛାଡ଼ିଲା ଯେ ମଦନେ ଅସାଷ୍ଟି

କାମସେଣା ପ୍ରାୟେ ହୋଇଲା ରୂପ ଗୋଟି।୪୯।

ଅତି ସୁକୁମାରୀ ମାନିନୀ ମାନ ରୂପୀ

ମଦନ ଶର ଶରୀରେ ତାହାର ଯେ ବ୍ୟାପି।୫୦।

ଭୀମସେନର ପାଦତଳରେ ହୋଇଲା ପରିଣାମି

ବୋଇଲା କାମଜଳ ସାଗରୁ ମୋତେ

ଉଦ୍ଧରି ଧର ଦେବ ସ୍ୱାମୀ।୫୧।

ଭୀମସେନ ଆଶ୍ରିଜ ହୋଇଲା ତାହାର ବଚନେ

ଦେବସ୍ତିରୀ ପ୍ରାୟେ ଦିଶୁ ମା ଗୋ ଥିଲୁ କେଉଣ ଭୁବନେ।୫୨।

ଅନେକ ଆଭରଣ ଭୂଷଣ ତୋହୋର ଯେ କାୟେ

ପ୍ରତେକ୍ଷେ ଦିଶୁ ତୁ ଯେ ଆକାଶ ରମ୍ଭା ପ୍ରାୟେ।୫୩।

ସଦାଶିବର ଭାରିଯା ତୁ ଗୋ ଅଟୁ କି ପାର୍ବତୀ

ପଦ୍ମବନ ତେଜି କି କମଳା ଉତପତ୍ତି।୫୪।

ମୁହିଂ ମାନବ ଅଟଇ ମହାଦୁଖୀ

ତୁ କିମ୍ପାଇ ଇଛା କରୁ ଗୋ ଶରଦ ଚନ୍ଦ୍ରମୁଖି।୫୫।

ତୁକୁ ହିଂ ବର ଗୋ ଯୋଗାଇ ଅନଙ୍ଗ ସୁନ୍ଦର

ୟେ ମୋହୋର ଅବସ୍ତା କାଳେ କିସ ଶୃଙ୍ଗାର ତୋହୋର।୫୬।

ତୁ ଯେବେ ଶୃଙ୍ଗାର ଇଛିଲୁ ମହାମାୟି

ଅଳକା ନାଥ ତୋତେ ବର ପଣରେ ଯୋଗାଇ।୫୭।

ଛାଡ଼ିଣ ମେଲ ଗୋ ମୋହୋର ମନୀଷା

ୟେ ଦୁଖ କାଳେ ତୁ କିମ୍ପା ବଢାଇଲୁ ଆଶା।୫୮।

ଭୀମସେନ ହିଡ଼ିମ୍ୱକୀ କଥା ହୁଅନ୍ତେଣ ତହିଂ

ହିଡ଼ିମ୍ୱକ ବିମୁଖହୋଇ ହିଡ଼ିମ୍ୱିକୀ ବାଟ ଚାହିଂ।୫୯।

ଭୀମସେନ ପଚାରଇ ଗୋ ତୁ ଅଛୁ କାହାର କତି

କେ ତୋହୋର ସ୍ୱାମୀ ତୁ କାହାର ଯୁବତୀ।୬୦।

ନିଷ୍ଫଳ ଜୀବନ ତୋର ହୋଇଲା କିସ ଅର୍ଥେ

ନିଜ ସ୍ୱାମୀ ଛାଡ଼ି କିମ୍ପା ପର ବାରା ଇଚ୍ଛୁ ମୋତେ।୬୧।

ହିଡ଼ିମ୍ୱିକୀ ବୋଇଲା ତୁ ଶୁଣ ପ୍ରାଣପତି

ହରିଣ୍ୟ ଦତ୍ୟ ବୋଲି ନିଦାଘ କୂଳେ ଉତପତ୍ତି।୬୨।

ତାହାର ପୁତ୍ର ଯେ ଦାନବ ଜପାସୁର

ଜପାସୁର ନନ୍ଦନ ହାଦେ ଅସୁର ମହାଘୋର।୬୩।

ଘୋର ମୁଖର ନନ୍ଦନ ଦାନବ ରୁଦ୍ରମାଳୀ

ତାହାର ନନ୍ଦନ ଯେ ଅସୁର ବିଂଝମାଳୀ।୬୪।

ୟେ ଦାନବର ପୁତ୍ର ଯେ ଭାସ୍କର ଅସୁର

ୟେହାର ନନ୍ଦନ ଯେ କେତୁମାଳୀ ବୀର।୬୫।

କେତୁମାଳୀର ପୁତ୍ର ଅସୁର ପ୍ରଳମ୍ୱା

ପ୍ରଳମ୍ୱାର ନନ୍ଦନ ଦତ୍ୟ ବୀର ଅମ୍ୱା।୬୬।

ଅମ୍ୱାର ନନ୍ଦନ ଯେ ନିର୍ବାଚକ ପଚ

ନିର୍ବାଚର ନନ୍ଦନ ବଜ୍ର ଯେ କପଚ।୬୭।

ବଜ୍ରକପଚର ଚାରି ପୁତ୍ର ଉପୁଜିଲା

କୁମ୍ଭୀର କିନ୍ନର ବକ ହିଡ଼ିମ୍ୱକ ନାମ ଦିଲା।୬୮।

ସେ କୁମ୍ଭୀର ଦତ୍ୟ ଅଛି ସୁର ନଦୀ ଭିତରେ

ସେ କିନ୍ନର ଦାନବ ଥାଇ ଯେ ମଧୁବନ ତୋଟାରେ।୬୯।

ହିଡ଼ିମ୍ୱକ ଦତ୍ୟ ଅଛଇ ୟେହି ହିଡ଼ିମ୍ୱକ ବନେ

ବକ ରାକ୍ଷସ ଅଛି ୟେକଚକ୍ରା ନଗ୍ର ଭୁବନେ।୭୦।

ୟେ ଚାରିଭାଇଙ୍କର ମଧ୍ୟେ ମୁଂ ଅଟଇ ୟେକହିଂ ବହେଣୀ

ହିଡ଼ିମ୍ୱିକୀ ନାମ ମୋହୋର ଶୁଣ ହୋ ବୀରମଣି।୭୧।

ମୁକୁ କାହକୁହିଂ ପ୍ରଦାନ ନକଲା ଦଇତା

ଯୁବା ବୟେସ ହୋଇଲି ମୁଂ ଅପ୍ରତିଷ୍ଠା ବିରହିତା।୭୨।

ୟେତେ କାଳେ ସ୍ୱାମୀ ପାଇଲି ମୁହିଂ ତୋତେ

ୟେ ଅସୁର ଭୋଗ ଭୂମି ଯେ ପଶିଲ କେମନ୍ତେ।୭୩।

ହିଡ଼ିମ୍ୱକ ଦତ୍ୟ ପେଶିଲାକ ରାଇ ମୋତେ

ମୁହିଂ ଅଇଲି ତୁମ୍ଭନ୍ତ ଧରି ନେମାର ନିମନ୍ତେ।୭୪।

ନର ମାନୁଷ୍ୟ ତୁମ୍ଭେ ଆମ୍ଭର ଭକ୍ଷ ସିନା ସ୍ୱାମୀ

ମୁହିଂ ଅଇଲି ତୁମ୍ଭନ୍ତ ଅନ୍ତରୀକ୍ଷେ ଧରି ନେମି।୭୫।

ତୋହୋର ରୂପ ଦେଖି ମଦନେ ଆରତି

ଛାଡ଼ିଲି ଲଜ୍ଜା ମୁଂ ସୋଦରେ ନ କଲଇଂ ଭୀତି।୭୬।

ସୋଦରନ୍ତ ଛାଡ଼ି ମୁଇଂ କଲି କାମ ଇଚ୍ଛା

ତୁମ୍ଭକୁ ହିଂ ମାଗଇ ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇ ପୂରାଅ ମନ ବାଞ୍ଚା।୭୭।

ୟେସନେକ ସମୟେ ହିଡ଼ିମ୍ୱକ ହିଡ଼ିମ୍ୱିକୀର ବିଳମ୍ୱ ଦେଖି

ଧାମଇ ହିଡ଼ିମ୍ୱକ ଧର୍ମକୁ ଉପେଖି।୭୮।

କାଳାନ୍ତେକ ଅସୁର ସେ ପ୍ରତଗ୍ୟାଂ ସାମରଥା

ଆକାଶ ମଣ୍ତଳେ ଯାଇ ଲାଗିଛି ତାହାର ମଥା।୭୯।

ବାମକରେ ପର୍ବତ ଡ଼ାହାଣ କରେ ବୃକ୍ଷ

ଅଭୟେ ମନ୍ଦରଗିରିକି ଉଡ଼ି ଆସଇପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ।୮୦।

ଖାଂକର କେଶ ଦିଶଇ ଭଇରୋବ ରୂପ ଜାଣି

ଦିଗ ଶୂନ୍ୟ ମଣ୍ତଳ ଦିଶଇ ବେନି ପାଣି।୮୧।

ତମ୍ୱାଚକ୍ର ପ୍ରାୟେକ ଦିଶଇ ବେନି ଆଖି

ଦୂରେ ଥାଇଣ ତାହା ଦେଖିଲା ହିଡ଼ିମ୍ୱିକୀ।୮୨।

ଲହ ଲହ ଜିଭ୍ୟା ଦଶନ ବିକଟ

ରେ ରେ କାର ଶବଦେ ଖଂକାଳି କାକଂଳ ପେଟ।୮୩।

ଆରେ ଆରେ ବୋଲି ଅସୁର ଆସଇ ଧାମି

ହିଡ଼ିମ୍ୱିକୀ ବୋଇଲା ବହନ ପଳା ସ୍ୱାମୀ।୮୪।

ଆସୁଅଛି ହିଡ଼ିମ୍ୱକ ମହା ବଳିଷ୍ଠ

ଯାହାର ଭୟରେ ଆସନ ଛାଡ଼ଇ ସୁର ଶ୍ରେଷ୍ଠ।୮୫।

ପାଞ୍ଚବେଳ ଧାଡ଼ି ଦିଲା ଅମର ସ୍ୱର୍ଗକୁ

ବଜ୍ର ଘେନି ବାସବ ପିଟିଲା ୟେହାର ବୁକୁ।୮୬।

କୋଟିଏ ରଶ୍ମିର ତେଜ ଯେବଣ ବଜ୍ର ଶକତି

ସେ ଶହସ୍ର ବଞ୍ଚାଇଲା ଅସୁର ମହାକ୍ଷେତ୍ରୀ।୮୭।

ତାହାକୁ ସଂଗ୍ରାମେ ସମାନ ନାହିଂ କେହି

ବଜ୍ରେଣ ନିର୍ବାଣ ସେ ଅସୁରର ଦେହୀ।୮୮।

ୟେ ମୋହୋର ବଚନ ସ୍ୱାମୀ ଶୁଣିମା ନିରୁତାନ୍ତେ

ଅସୁର ମୁଖୁଂ ପଳାଇତେ ବାଟ ନାହିଂ ତୋତେ।୮୯।

ୟେକା ପହଣ୍ତକେ କୋଶେ ଯାଇ ଖେପି

ପୃଥୀ ଡ଼େଇଂତେ ପାରେ ସେ ଅସୁର କାମ ରୂପୀ।୯୦।

ଅସୁର ନିକଟ ହୋଇଲା ଆସି ପାଞ୍ଚ ଯୋଜନ

ନୁଆରିନି ପଳାଇ ତୁମ୍ଭେ ଛଡ଼ ଜଣ।୯୧।

ମୋହୋର କାନ୍ଧରେ ତୁମ୍ଭେ ସମସ୍ତେହେଂ ବସ

ଅନ୍ତରୀକ୍ଷେ ତୁମ୍ଭନ୍ତ ମୁଂ ଘେନିଯାଇଂ ଅବଶ୍ୟ।୯୨।

ଭୀମସେନ ବୋଇଲା ଗୋ ଜାଣିଲି ତୋର ମନ

କାନ୍ଧରେ ବସାଇ ତୁ ସବୁନ୍ତି ଗିଳିବୁ ବହନ।୯୩।

ହିଡ଼ିମ୍ୱିକୀ ବୋଇଲା ଯେବେ ଅପ୍ରତେ କଲୁ ମୋତେ

ଅଲଘିଂତ ନିୟମ ମୁଂ କଲି ତ୍ରିବାର ସତ୍ୟ ସତ୍ୟେ।୯୪।

ଯେବେ ସ୍ୱାମୀ ତୋହୋର ହୋ ଅଛଇ ପରାକ୍ରମ

ଅସୁରର ତୁଲେ ତୁ କରସି ସାଂଗ୍ରାମ।୯୫।

ଯଦ୍ୟପି ହିଡ଼ିମ୍ୱକ ଅଟଇ ମୋର ଭାଇ

ତାହାର ଭୟେ ମୋତେ ବର ନାହିଂ କେହି।୯୬।

ତୁ ମୋହୋର ବଲ୍ଲଭ ବଢିଲା କାମ ଖେଦ

ତୋହୋର ମୋହୋର ତ ୟେକତ୍ୱ ଅଭେଦ।୯୭।

ତାହାର ମୃତ୍ୟୁ ଭେଦ କହଇ ତୋତେ ସାଧ୍ୟ

ଯେବଣ ଠାରେ ମାଇଲେ ଅସୁର ହେବ ବଧ୍ୟ।୯୮।

ଭୀମସେନ ବୋଇଲା ମୋତେ କହସି ପ୍ରିୟବତୀ

ହୋଇଲୁ ଭାରିଯା ମୋହୋର ତ୍ରିବାର ସତ୍ୟି ସତ୍ୟି।୯୯।

ସ୍ୱାମୀ ବିଶ୍ୱନାଥ ତପେ ତୋଷିଲା ନବ ସହସ୍ର ବରଷ ପରଯନ୍ତେ

ବୋଇଲା ତ୍ରୈଲୋକ୍ୟେ ଘୋଟିବି

ମୁଇଂ ବିଶ୍ୱ ରୂପେ ବିଶ୍ୱନାଥେ।୧୦୦।

ଦେବ ଦାନବ ମାନବ ଆଦି କରି

ସପତ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ତେ ମୋତେ ନୋହିବ କେହି ସମସରି।୧୦୧।

ଯେବେ ପ୍ରସନ୍ନ ମୋତେ ହୋଇଲୁ ବିଶ୍ୱରୂପ

କାୟା ମୋହୋର ହୋଉ

ବଜ୍ର ଛଉରି ବଜ୍ର ମୋତେ ଖେପ।୧୦୨।

ଭୋଳେଣ ବଜ୍ର ଯେ ଖେପିଲେ ବିଶ୍ୱଭୂତେ

ଜାଳିଲେ ମହାରସ ସେହି ହିଡ଼ିମ୍ୱକର ଗାତ୍ରେ।୧୦୩।

ଲାଭି ଗଭୀର ତହିଂରେ ମାତ୍ର ନ ପଡ଼ିଲା

ଶରୀର ଯାକ ତାହାର ବଜ୍ର ଯେ ହୋଇଲା।୧୦୪।

ଜାଣିଥିବୁ ସ୍ୱାମୀ ସାଂଗ୍ରାମର କାଳେ

ଗଭୀର ନାଭିରେ ଯେ ମାରିବୁ ନେଇ ଶୂଳେ।୧୦୫।

ତେଣେ ନାଶ ଯିବଟି ଦଇତ ତୋ ଅରି

ଆନ ଯୁଦ୍ଧେ ତ୍ରୈଲୋକେ କେ ତାକୁ ନାହିଂ ସମସରି।୧୦୬।

ଆହୋ ହିରଣ୍ୟକ ପରବତେ ଅଛଇଟି ଶକତି

ଆକାଶକୁ ଧାଡ଼ି ଦିଲେ ତା ଘେନଇଂ ଦତ୍ୟପତି।୧୦୭।

ଭୀମସେନ ବୋଇଲା ତୁ ଶକତି ମୋତେ ଆଣ

ତୋହୋର ଭାବ ମୁଂ ଜାଣିମି ୟେହିକ୍ଷଣ।୧୦୮।

ୟେତେକ ବଚନେ ସେ ଖେପିଲା ଅସୁରୀ

ୟେକା ହାଥକ ତହିଂକି ଦିଲାକ ବିସ୍ତାରି।୧୦୯।

ପାଞ୍ଚ ଯୋଜନେ କେ ଅଛି ଯେ ହିରଣ୍ୟକ ଗିରି

ହିଡ଼ିମ୍ୱିକୀର ଭୁଜ ପାଇଲା ତହିଂକି ବୋଲି କରି।୧୧୦।

ଭୀମସେନ ଦେଖିଲା ସେ ଶକତି ଆଣିଲା ବାମକରେ

ଶକତି ସମର୍ପିଲା ଭୀମସେନର ହାଥରେ।୧୧୧।

ଭୀମସେନ ବୋଇଲା ତୁ ହସ୍ତେ ଘେନିଥିବୁ

ସଂଗ୍ରାମେ କଟାଳ ପଡ଼ିଲେ ନେଇ ମୋତେ ଦେବୁ।୧୧୨।

ନିଦ୍ରାୟେ ଅସାଷ୍ଟମ ମୋହୋର ଭ୍ରାଥ ମାୟେ

ନିଦ୍ରା ଭଙ୍ଗ କଲେ ଯେ ଅପ୍ରମିତ ଦୋଷ ହୋୟେ।୧୧୩।

ତୋତେ ଲାଗିଇଟି ୟେ ପାଞ୍ଚଙ୍କରି କଥା

ମୁହିଂ ୟେହି କ୍ଷଣି ସାଂଗ୍ରାମେ ମାରଇଂ ଦଇତା।୧୧୪।

ଆରେକ କଥାୟେ ତୋତେ ମାଗଇ ହିଡ଼ିମ୍ୱିକୀ

ନପୁଣ ମୋତେ କୋପ କରୁ ଭାଇ କଷ୍ଟ ଦେଖି।୧୧୫।

ହିଡ଼ିମ୍ୱିକୀ ବୋଇଲା ଯେ ତୋହୋର ବଇରି

ସେ ମୋହୋର ଶତ୍ରୁ ହାଦେ ବେଗେ ପକାଅ ଯେ ମାରି।୧୧୬।

ଥିର କରି କାଢିଲା ସେ ସୀମସ୍ଥାନୁଂ ଜାନୁ

ଗର୍ଜିଣ ଉଠିଲା ଯେ ପବନର ତନୁ।୧୧୭।

ଅସୁର କାୟା ବିକାଶି ଅଛି ଯେତେ

ଭୀମସେନ କାୟା ବିକାଶିଲା ତେତେ।୧୧୮।

ହସ୍ତେ ଉପାତି ଧଇଲା ବେନିବୃକ୍ଷ

ରାହୁ ଆକ୍ରଷଣ ପ୍ରାୟେ ପବନର ବଚ୍ଛା।୧୧୯।

ହିଡ଼ିମ୍ୱକ ଭୀମସେ ନଦୁହେଂ ହୋଇଲେ ୟେକ ସରି

ଦାନେବ ବୁଲାଉଛି ଦକ୍ଷିଣ କରେ ପର୍ବତେକ ଧରି।୧୨୦।

ବୁଲାଇଂ ପିଟିଲା ନେଇ ସେ ଭୀମସେନ ଉପରେ

ପର୍ବତ ପଡ଼ିଲା ଆସି ଭୀମସେନ ମଥାରେ।୧୨୧।

ପଡ଼ିଣ ଗିରିବର ଶତେ ଖଣ୍ତ ହୋଇଲା

ଭୀମସେନ ଶରୀରେ ପଡ଼ି ଧୂଳି ଯେ ହୋଇଲା।୧୨୨।

ଆରେ ସାଧୁ ସାଧୁ ପ୍ରତଗ୍ୟାଂ ମାନବ ରେ ଦଇତ ଯେ ବୋଲି

କୋପେଣ ଭୀମସେନକୁ ହିଡ଼ିମ୍ୱକ ଦେଲା ପେଲି।୧୨୩।

ଅସୁର ଡାକ ଦିଅଇ ଆଲୋ ହିଡ଼ିମ୍ୱିକୀ

ସୋଦର ଛାଡ଼ିଲୁ ତୁ ଯେ ପର ପୁରୁଷକୁ ଦେଖି।୧୨୪।

ୟେହାର ରକତ ପାନେ କରଇଂ ଆଜ କେଳି

ତୋହୋର ମୁଣ୍ତ କାଟି ଦେବଇଂ ବିଷାବଳୀ।୧୨୫।

ଅନେକ ପ୍ରତଗ୍ୟାଂ ଯହୁଂ କଲାକ ଅସୁର

ହିଡ଼ିମ୍ୱିକୀ ବୋଇଲା ଭାଇ ଆଗେ ୟେଥୁଂ ହୋଅ ପାର।୧୨୬।

ରାଗେ ଭୀଷ୍ମ ମୂର୍ତ୍ତି ଧଇଲା ଦଇତେ

ବେନି ଭୁଜ ବଢାଇଲା ବେନି ଯୋଜନା ପରିଯନ୍ତେ।୧୨୭।

ଧାତିକରେ ସେ ଉପାଡ଼ିଲେ ବେନି ଯେ ପର୍ବତ

ପୁଣି ପ୍ରହାର କଲା ନେଇ ଭୀମସେନର ମାଥ।୧୨୮।

ବାମ ଅଙ୍ଗ ପାତିଲା ପବନର ସୁତ

ପଡ଼ି ଚୁର ହୋଇଗଲା ସେ ବେନି ପରବତ।୧୨୯।

ପୁଣି ଭୀମସେନ ପିଟିଲା ନେଇ ବେନି ଶାଳବୃକ୍ଷ

ଅସୁର ଶରୀରେ ପଡ଼ି ଚୂର ହୋଇଲା ପ୍ରତକ୍ଷ।୧୩୦।

ହିଡ଼ିମ୍ୱକ ବୋଇଲା ତୁ ମୋହୋର ନରବଳି

କେମନ୍ତେ ୟେତେ ଦର୍ପ ବହିଲୁ ରେ ତୋହୋ ଛାର ଭଳି।୧୩୧।

ଭୀମସେନ ବୋଇଲା ତୁ ରେ ଜାଣିଲୁ ତତ୍ତୁ

ମୋହୋର ହାଥେ ଯେ ତୋହୋର ନିଜ ମୃତୁ।୧୩୨।

ୟେସନେକ ବଚନ ଶୁଣି ଦୁର୍ଭାର ଦଇତ

କୋପେଣ ଭୀମସେନକୁ ମାଇଲା ବଜ୍ର ମୁଥ।୧୩୩।

ରାଗେଣ ବେନି ମୁଥ ମାଇଲା ଯେ ଭୀମ

ତ୍ରିପଣ୍ତ ଗଳିତ ଶରୀରେ ବହଇ ଯେ ଘୃମ।୧୩୪।

ରାଗେଣ ଭୀମସେନକୁ ଧଇଲା ଦତ୍ୟରାଜ

ଆକ୍ରେଷଣ କରି ଯେ ଭିଡ଼ି ବେନି ଭୁଜ।୧୩୫।

ପାଦେଣ ପାଦକୁ ଛନ୍ଦିଲା ଅସୁର ମହାଦଚ୍ଛ

ଅସୁରକୁ ପେଲି ପକାଇଲା ପବନର ବଚ୍ଛ।୧୩୬।

ଅସୁର ବକ୍ଷସ୍ଥଳେ ଭୀମ ବସିଲାକ ମାଡ଼ି

ବେନି ମୁଥ ପ୍ରହାର କଲା କୋପେଣ

ଅଧର କାମୋଡ଼ି ।୧୩୭।

ହୁଙ୍କାର ଶବଦ କଲାକ କଉଣୋପେ

ଭୀମସେନକୁ ଲେଉଟାଇ ପାଡ଼ିଲା ନିଜ ଭୁଜ ଦର୍ପେ।୧୩୮।

ଭୀମସେନକୁ ମାଡ଼ି ହିଡ଼ିମ୍ୱକ ବସଇ ହୃଦେ

ବଜ୍ର ମୁଥେକ ମାଇଲା ଯେ ଭୀମସେନର ମାଥେ।୧୩୯।

ଯେସନ ଆକାଶୁଂ ପଡ଼ଇ କି ବଜ୍ର ଭାଞ୍ଜି

ପ୍ରତଗ୍ୟାଂ କରି ଭୀମସେନ ଉଠିଲା ଗଳଗାଜି।୧୪୦।

ପୁଣ ଅସୁରକୁ ଲେଉଟାଇ ପାଡ଼ିଲା ବୀର ଭୀମ

ଅସୁର ବକ୍ଷସ୍ଥଳେ ବସିଲା ଶରୀରୁ ବହଇ ଘୃମ।୧୪୧।

ପୁଣ ପୁଣ ଅସୁର ପାଡ଼ଇ ଲେଉଟାଇ

ଭୀମସେନର ହୃଦେ ବସିଲା ନିଠାଇ।୧୪୨।

ଭୀମସେନକୁ ହିଡ଼ିମ୍ୱକ କଚାଡ଼ିଲା ତୋଳି

ଡ଼ିଙ୍ଗର ଗିରି ପର୍ବତ ଭାଜି ହୋଇଲାକ ଧୂଳି।୧୪୩।

ଭୀମସେନ ଆକ୍ରେଷି ଧଇଲା ଅସୁରକୁ

ବେନି ଭୁଜେ ଭିଡ଼ି ଚାପିଲା ତାର ବୁକୁ।୧୪୪।

ଧରନ୍ତି ପଡ଼ନ୍ତି ଗଡ଼ନ୍ତି ମାଲବନ୍ଧେ

କେହି କାହାକୁ ଓଛ ନୋହନ୍ତି ନା ଯୁଧ୍ୟେ।୧୪୫।

ହିଡ଼ିମ୍ୱକ ଭୀମସେନରବଢିଲା ସମର

ଦଶ ଯୋଜନ ପରିଯନ୍ତେ ବନସ୍ତ ହୋଇଗଲା ଚୂର।୧୪୬।

ରୋଧିର ବିଲେପନ ହୋଇଲା ବେନି ଅଙ୍ଗ

ବେନି ସର୍ପେ ଯେସନେ ଲାଗନ୍ତି ଅଙ୍ଗ ସଙ୍ଗ।୧୪୭।

ବାରଣ ନ ଯାଇ ଯେହ୍ନେ ଯାମଳା ବେନି ବୃକ୍ଷ

ରୋମେ ରୋମେ ରୋଧିର ଗଳଇ ପ୍ରତକ୍ଷ।୧୪୮।

ଜଡ଼ିତ ହୋଇଲାନି ଦୁହିଙ୍କରି କାୟେ

ପ୍ରତକ୍ଷେ ଦିଶନ୍ତି ସେ ୟେକ ଶରୀରର ପ୍ରାୟେ।୧୪୯।

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ତ କମ୍ପୁଅଛି ସାଂଗ୍ରାମେ ଘୋର ମୁଦ୍ରା

ତଦ୍ୟାପି ନ ଭାଞ୍ଜିଲା ଯେ ପାଣ୍ତେବଙ୍କର ନିଦ୍ରା।୧୫୦।

ଗତି ଗତି ଗଲେ ଯହୁଂ ଯୋଜନା ପଞ୍ଚଦଶ

ଦେଖଇ ହିଡ଼ିମ୍ୱିକୀ ହୋଇଲା ଅଦୃଶ୍ୟ।୧୫୧।

ହିଡ଼ିମ୍ୱିକୀ ବୋଇଲା ଗୋ ଉଠକିନା ମାୟେ

ପୁତ୍ରକୁ ପଡ଼ିଲା ତୋର ଦୁସହ ଅପଚୟେ।୧୫୨।

ଝାତିକାରେ ଉଠିଲା ଯେ ଯୁଝେଷ୍ଠି ରାଜଦେବ

ଭୀମସେନକୁ ନଦେଖି ରୋଦନ୍ତି ନକୁଳ ସହଦେବ।୧୫୩।

ବୋଲଇ ହିଡ଼ିମ୍ୱିକୀ ଗୋ ନିଦ୍ରାଗଲ ୟେମନ୍ତ ଯେ ହୋଇ

ତୋହୋର ପୁଅକୁ ଧରି ନିଲା ହିଡ଼ିମ୍ୱକ ମୋହୋର ଭାଇ।୧୫୪।

ଧାମନ୍ତି ପାଣ୍ତବେ ଯେ ଯୁଝେଷ୍ଠି ଅରଜୁନ

କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ହିଡ଼ିମ୍ୱିକୀ ଧାମଇଂ ବହନ।୧୫୫।

ଅନ୍ତରୀଛେ ହିଡ଼ିମ୍ୱିକୀ ଧାମଇ କୋପ ମୂର୍ତ୍ତି

କରେ ଘେନି ଅଛି ଶୂଳ ଯେ ଶକତି।୧୫୬।

ଦେଖି ଦିଡ଼ିମ୍ୱକ ସାନନ୍ଦ ହୋଇଲା

ଆଣ ଗୋ ଶକତି ବୋଲି ଭୁଜ ଯେ ପାତିଲା।୧୫୭।

ଭୀମସେନ ପ୍ରତଗ୍ୟାଂ କଲା ଅସୁରୀକି ଦେଖି

ଭୀମସେନ ହସ୍ତେ ଦିଲା ଶକତି ହିଡ଼ିମ୍ୱିକୀ।୧୫୮।

ଭୀମସେନର ହାଥେ ଯହୁଂ ଶକତି ପଡ଼ିଲା

ଦେଖିଣ ଦାନବର ଆତ୍ମା ଉଚ୍ଛର୍ଗିଲା।୧୫୯।

ଯହୁଂ ଦାନବ ହୋଇଲା ବିରସ ଭାବ

ଅସୁର ବକ୍ଷ ସ୍ଥଳ ମାଡ଼ି ବସିଲା ପାଣ୍ତବ।୧୬୦।

ବାମ ଭୁଜେ ବକ୍ଷସ୍ଥଳ ମାଡ଼ି ବସିଲା ପାବନି

ନାଭି ମଣ୍ତଳେ ପ୍ରହାର କଲା ଶୂଳ ଘେନି।୧୬୧।

ନାଭି ମଣ୍ତଳେ ପଡ଼ି ଫୁଟିଲା ତାହାର ଯେ ପିଠି

ପୃଥୀରେ ପଶିଲା ସେ ଯୋଜନେକ କଣ୍ଟି।୧୬୨।

ଶୂଳ ମାରି ଭୀମ ମାଡ଼ି ବସିଲା ବକ୍ଷସ୍ଥଳ

ଯେସନେ ନରସିଂଘ ହରିଣ୍ୟ ବିଦାରଣ କାଳ।୧୬୩।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେଖି ତ୍ରାସିଲେ ଭୀମସେନର ମୂର୍ତ୍ତି

ଭୟେଣ କେହି ଆସି ନୁଆରନ୍ତି କତି।୧୬୪।

ହିଡ଼ିମ୍ୱିକୀ ବୋଇଲା ମାତା ଶୁଣ ନ ଭାଳ କିଛି ମନ

ହିଡ଼ିମ୍ୱକ ବଧ କଲା ତୋହୋର ନନ୍ଦନ।୧୬୫।

ଦନୁଜର ପ୍ରାଣ ତ୍ୟାଜେ ଭୀମସେନ ପରମ ଶାନ୍ତିମୂର୍ତ୍ତି

ସନ୍ନିଧ୍ୟେ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ପାଣ୍ତବ ଚାରିମୂର୍ତ୍ତି।୧୬୬।

ଭୀମସେନ ପ୍ରଣପତ୍ୟ ମାତାଙ୍କର ପାୟେ

କୋଳେ ଧରି ମୁଖେ ଚୁମ୍ୱନ ଦିଲେ ଧର୍ମର ତନୟେ।୧୬୭।

ବାବୁ ମୁହିଂ ତୋହୋର ଘେନିଯାଇ ରେ ଅପାଦ

ମୋତେ ନ କହି କେମନ୍ତେ ପଶିଲୁ ୟେତେକ ପରମାଦ।୧୬୮।

ଭୀମସେନ ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭେ ନିଦ୍ରାଗଲ ସ୍ୱାମୀ

କେହି ନ ଜାଣିଲେ ୟେ ଅସୁର ଭୋଗଭୂମି।୧୬୯।

କୋଇନ୍ତାଙ୍କ ପାଦତଳେ ପ୍ରଣପତ୍ୟ ହିଡ଼ିମ୍ୱିକୀ

ବ୍ରିକୋଦର ବହୁତ ପ୍ରଶଂସଇ ତାହା ଦେଖି।୧୭୦।

ଦାନବୀ ହୋଇ ତୋର ୟେତେ ମହତ ବାଣୀ

ସୋଦର ଛାଡ଼ିଣ ଆମ୍ଭନ୍ତ ରଖି ଆଣି।୧୭୧।

କୋଇନ୍ତାୟେ ବୋଇଲେ ମା ଗୋ ହୋଇଲି ତ୍ରିପୁତି

ଯେମନ ବାଞ୍ଚା ଗୋ ଦେବଇ ସତ୍ୟି ସତ୍ୟି।୧୭୨।

ହିଡ଼ିମ୍ୱିକୀ ବୋଇଲା ଗୋ ୟେ ତୋହୋର ପୁତ୍ରଗୋଟି

ୟେହାଙ୍କୁ ଦେଖିଣ ମୁହିଂ ମଦନେ ଅସାଷ୍ଟି।୧୭୩।

ସୋଦର ଛାଡ଼ିଲି ମୁଂ ୟେହାଙ୍କର ନିମନ୍ତେ

ମଦନଶର ଯେ ପୀଡ଼ିତ କଲା ମୋତେ।୧୭୪।

ସ୍ତିରୀଲିଙ୍ଗ ଜନ୍ମ ଗୋଟି ଅଟଇ ଦୁଲଭ

ଆଗ୍ୟାଂ ଦିଅ ତୋହୋର ୟେ ପୁତ୍ରଗୋଟି

ମୋର ହୋଇବ ବଲ୍ଲଭ।୧୭୫।

କୋଇନ୍ତାୟେ ବୋଇଲେ ମା ଗୋ

ଜ୍ୟେଷ୍ଠ ପୁତ୍ର ମୋର ଅଛି

ତାହାକୁ କିମ୍ପେ ତୁ ହାଦେ ମନରେ ନ ବାଞ୍ଚି।୧୭୬।

ହିଡ଼ିମ୍ୱିକୀ ବୋଇଲା ଯାହାର ଯାହକୁ ଭାବ

ପ୍ରଜାପତି ଭିଆଣ ଗୋ ନୋହଇ ଆନ ଠାବ।୧୭୭।

ଦେବ ଦତ୍ୟେ ଯେସନେ ସୋମୋଦ୍ର ମଛିଲେ ସତ୍ୟ ଯୁଗେ

କମଳା ଉପୁଜିଲେ କୃଷ୍ଣର ଉଦି ଯୋଗେ।୧୭୮।

ଇଛାୟେ ବର ଯେ ବଢିଲେ ଆଦିନାରୀ

ବ୍ରହ୍ମା ରୁଦ୍ର ଇନ୍ଦ୍ର ଥାଉଂଣ ସେ ନାରାୟେଣଙ୍କୁ ବରି।୧୭୯।

ଆମ୍ଭେ କାମବତୀ ଆମ୍ଭର ଯେହେନେକ ଇଚ୍ଛା

ବିଚାରି ମାଳା ଦେଉଂ ଗୋ ଯାହାକୁ ମନ ବାଞ୍ଚା।୧୮୦।

ହିଡ଼ିମ୍ୱିକୀ ବୋଇଲା ଆହୋ ଭୀମ ବିଚାରୁ କେମନ୍ତ

ମୁହିଂ ତୋହୋର ବଲ୍ଲଭୀ ତୁହି ମୋହୋର ନିଜ କାନ୍ତ।୧୮୧।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ବୋଇଲେ ବାବୁ ନ ଭାଳ ଆନ ଚିତ୍ତେ

ଆଦ୍ୟହୁଂ ଭାବିନୀ ଭାବିଅଛି ତୋତେ।୧୮୨।

ୟେ ମହାଚଞ୍ଚଳା ତୁ ହାଦେ ମହାବଳିଷ୍ଠ

ୟେହାର ତୋହୋର ସେ ମିଳଇ ସଂଘଟ।୧୮୩।

ଆୟୁରବେଦୀ ଯେ ଅଟନ୍ତି ସୋମବଂଶୀ

ଆଦ୍ୟହୁଂ ବ୍ରହ୍ମଗୋତ୍ରୀ ୟେ ଉତପତ୍ତି ପାଠ ଋଷି।୧୮୪।

ଆୟୁରବେଦେ ୟେ ଅଟନ୍ତି ନିରିଜିତା

ଅଜପା ଗାୟତିରୀ ୟେ ଜପନ୍ତି ଅଟନ୍ତି ସିଦ୍ଧିବନ୍ତା।୧୮୫।

ଗନ୍ଧର୍ବ ଯୋଗେ ଗୁପତେଣ ଅଛି ବିଭା

ଭୀମକୁ ହିଡ଼ିମ୍ୱିକୀ ପ୍ରଦାନ କରନ୍ତି ଆଦିଦେବା।୧୮୬।

ପବନ ଦେବତା ଯେ କରନ୍ତି ବେଦ ଧୁନି

ବିଭା ଯୋଗ କରାଇଲେ ହିଡ଼ିମ୍ୱିକୀ କାମେନୀ।୧୮୭।

ହୋମ କର୍ମଣ କଲେ ଦୋହୋରା ଆଗେ ପଣ

ଘୃତ ପାରାଣା ତହିଂ କଲେ ବେନି ଜନ।୧୮୮।

ଯଉତୁକ ପାଇଲେ ସେ ହିଡ଼ିମ୍ୱକୀ ବନ

ଲଭଇ କୁମାରୀ ଯେ ପାଣ୍ତବ ଭୀମସେନ।୧୮୯।

କୁମ୍ଭ ମାସ ଶୁକଳ ପକ୍ଷ ଦଶମୀ ତିଥି ଅର୍କ ବାର

ପୁଷ୍ୟା ନକ୍ଷତ୍ରକୁ ଯେ ଭୋଗ୍ୟ ସେ ଦିନର।୧୯୦।

ଶୁଭନାମେ ଯୋଗ ଯେ ଗର ନାମରେ କରଣ

କୁମ୍ଭ ସଙ୍କରାନ୍ତିକି ପଞ୍ଚିଶ ଦିନ ଭୋଗ ଜାଣ।୧୯୧।

ଭୀମସେନ ଶୃଙ୍ଗାର ହିଡ଼ିମ୍ୱିକୀର ତୁଲେ

ହିରଣ୍ୟଗିରି ଉପରେ ପୁଣ୍ୟତୋୟା ନଦୀ କୂଳେ।୧୯୨।

ସୁସଞ୍ଚ ପର୍ବତ ଯେ ଅତୀୟ ନିର୍ମଳ

ଆମ୍ୱ ପଣସ କଦଳୀ କଣ୍ଟାହୋଳ ନଟୀକାଳ।୧୯୩।

କେନ୍ଦୁ କଇଂଥ ବେଲ କଇଂଚ ବୃନ୍ଦାହୋଳ

ଅବସନ୍ତେ ବସନ୍ତ ତହିଂ ଫଳନ୍ତି ପାଚନ୍ତି ସର୍ବକାଳ।୧୯୪।

ଯାହା ମନେ ବାଞ୍ଚା ତହିଂ ତାହା ପାଇ

ସଦା ବସନ୍ତ ପବନରେ ପ୍ରଚେତା ସିଦ୍ଧ ଭୂଇଂ।୧୯୫।

କଣୟ ଗିରି ପର୍ବତ ତଳେ ବହଇ ପୁନ୍ୟତୋୟା ସରସ୍ୱତୀ

ହିରଣେଶ୍ୱର ଲିଙ୍ଗ ସେ ଜଳେ ଉତପତ୍ତି।୧୯୬।

ୟେସନେକ ବନ ସେ ପବିତ୍ର ପର୍ବତ ଶୁଦ୍ଧସ୍ଥାନ

ଜନ ଜନ୍ତୁ ଆତଯାତ ନାହିଂ ଦଶ ସହସ୍ର ଯୋଜନା।୧୯୭।

ହିଡ଼ିମ୍ୱକ ଧାଡ଼ି ପଡ଼ଇ ଦଶ ସହସ୍ର ଯୋଜନେ

ତାର ଭୟେ ଆତାଗମ ନାହିଂ ତହିଂ ଜନେ।୧୯୮।

ଶତଶିଂଗଉଂ ଉଶ୍ୱାସ ନିର୍ମଳ ଥାନ ଭୂମି

କ୍ରୀଡ଼ା କୁତୋହୋଳେ ରହିଲେ ଦେବ ସ୍ୱାମୀ।୧୯୯।

ଗଣ୍ତା ଗୟେଳ ହରିଣ ବାହୁଟିୟା ଜୀବମାନେ

ରାମ ପାରଧି ବେଣ୍ଟ ଧରନ୍ତି ତୋଷ ମନେ।୨୦୦।

ରହିଲେ ପଣ୍ତୁର ନନ୍ଦନେ ହିଡ଼ିମ୍ୱକର ବନସ୍ତେ

ମହାସୁସ୍ତେ ରହିଲେ ତହିଂ ସାତବରଷ ପରିଯନ୍ତେ।୨୦୧।

ଭୀମ ହିଡ଼ିମ୍ୱିକୀର ବହୁତ ପୀରତି

ସୁରସ ସାନନ୍ଦେ କୁତୋହୋଳ ମତି।୨୦୨।

କନ୍ୟଶୁକଳ ଯେ ପୌର୍ଣ୍ଣମୀର ଦିନ

ପଣ୍ତିତ ବାର ଅଶ୍ୱିନୀ ଦ୍ୱିଜା ସନ୍ଧିସ୍ଥାନ।୨୦୩।

ରାତ୍ରି ହୋଇଅଛି ଅଢ଼ାଇ ପ୍ରହର

ହିଡ଼ିମ୍ୱିକୀର ସଙ୍ଗେ ଶୃଙ୍ଗାର ବ୍ରିକୋଦର।୨୦୪।

ସାତବରଷ ପରିଯନ୍ତେ ନିତ୍ୟେହେଂ କରଇ କେଳି

ସାଧନ ପୁରୁଷର ବୀର୍ଯ୍ୟ ଯେ ନ ଢଳି।୨୦୫।

ଚନ୍ଦ୍ର ପବନ ଯେ ୟେକତ୍ୱ କରି ବୁଡ଼ାଇ ଥାଇ ମନ

କାମ ବୁଡ଼ାଇଲା ନେଇ ଗଣ୍ତ ସୁଷୁମୁନ।୨୦୬।

ମାରଇ ବୀର୍ଯ୍ୟ ଯେ ତାରଇ ଚଞ୍ଚଳା

ସୂର୍ଯ୍ୟର ତୁଲେଣ କାମକୁ କରଇ ମେଳା।୨୦୭।

ପବନ ଉଜାଣି ଯେ ଆକାଶ ଦ୍ୱାରେ ଭେଦି

ଅଶାନ୍ତି ଭଜିଲା ଛାଡ଼ଇ କାମ ବ୍ୟାଧି।୨୦୮।

ଆନଠେଇଂ ଥୋଇଲା ପଞ୍ଚୁ ଭୂତ ଆତ୍ମା

କାମଜିତା ପୁରୁଷ ସେ ଧାରଣେ ମହାତମା।୨୦୯।

ୟେତେ ବାଗେଣ ସେ ଯେ ଶୃଙ୍ଗାର ରଣ ଇଚ୍ଛା

ସାତବରଷରେ ବୀର୍ଯ୍ୟ ନ ଢାଣିଲା ତାହାର କାମ ବାଞ୍ଚା।୨୧୦।

ସେ ଦିନ ଅଟେ ଶରଦ ଋତୁ ଯେ ପୌର୍ଣ୍ଣମୀ

କାମ ଅଂଶ ଗ୍ରହଣ ଚନ୍ଦ୍ରମା ଅଷ୍ଟମୀ।୨୧୧।

ଶୃଙ୍ଗାରେ ମତ୍ତ ଯେ ବିକାଶିଲା ତେଜ

କାମ ସଂଘରଣ କଲା ପକାଇ ମହାବୀର୍ଯ୍ୟ।୨୧୨।

ହିଡ଼ିମ୍ୱିକୀର ଗର୍ଭେ ପକାଇଲା ମହାରେତ

ସମ୍ଭାଳି ନୁଆରିଲା ବାଳୀ ତାହାର ଗର୍ଭଗତ।୨୧୩।

ଅସମ୍ଭାଳ ବୀର୍ଯ୍ୟ ସେ ଅସାଷ୍ଟମ ବାଳୀ

ସମ୍ଭାଳି ନୁଆରି ଗର୍ଭୁଂ ବୀର୍ଯ୍ୟ ଯେ ପଡ଼ୁଅଛି ଢଳି।୨୧୪।

ନାଶ ନ ଗଲା ସେ ଅମୋହ ମହାରେତ

ସଇନ୍ଦୁ ପୁତ୍ରେକ ହୋଇଲା ସମ୍ଭତ।୨୧୫।

ଗର୍ଭୁ ବୀର୍ଯ୍ୟ ପଡ଼ନ୍ତେ କଣୟ ପର୍ବତେ

ଘଟ ଘଟ ଶବଦ ଶୁଭିଲା ଜଗତେ।୨୧୬।

ଆକାଶୁଂ ବସୁନ୍ଧରୀରେ ଯେହ୍ନେ ଜଳଧାରା ପଡ଼ଇ ଗଗନୁଂ

ତେସନ ଶବଦ ଶୁଭିଲା ମଧ୍ୟ ଯେ ଭୁବନୁଂ।୨୧୭।

ସେହି ଶବଦ ଯେ ବିକାଶିଲା ବାଣୀ

ସଇନ୍ଦୁ ପୁତ୍ରେକ ଉପୁଜିଲା କେତୁର ତେଜ ଜାଣି।୨୧୮।

ରାବେଣ କମ୍ପିଲେ ଆକାଶେ ଦିଗପାଳେ

ଅନ୍ତର ଭୀମସେନ କଣୟ ପର୍ବତର ତଳେ।୨୧୯।

କୋଇନ୍ତାୟେ ଯାଇଂ ଧଇଲେ ନନ୍ଦନ

ମହାବଳବନ୍ତା ସେ ପର୍ବତର ସମାନ।୨୨୦।

କୋଳରେ ପୁତ୍ରକୁ ଦେବୀ ନ ପାରିଲେ ସମ୍ଭାଳି

ହିରଣ୍ୟଗିରି ଉପରେ ପଡ଼ିଲାକ ଢଳି।୨୨୧।

ୟେକାଦଶ ଯୋଜନ ଆୟତନ ପର୍ବତ

କୋଇନ୍ତାଙ୍କ କୋଳୁଂ ପଡ଼ନ୍ତେ ପର୍ବତ ହୋଇଲା ରାସାଂଗତ।୨୨୨।

ଆପଣେ କୋଳ କରି ଧଇଲେ ମାରୁତି

ଘଟଉତ୍କଚ ନାମ ଦିଲେ ଦେବୀ କୋନ୍ତୀ।୨୨୩।

ଲୋଭ ମୋହ ବସିଲା ଯେ ହିଡ଼ିମ୍ୱିକ ବନେ

ନିଚିନ୍ତେ ରହିଲେ ତହିଂ ପଣ୍ତୁର ନନ୍ଦନେ।୨୨୪।

ପତ୍ର କୁଡ଼ିୟା ଆଶ୍ରମ ସ୍ରିଜିଲେ ସେହୁ ବନେ

କରାନ୍ତି କୁତୋହୋଳ ଯେ ପଣ୍ତୁର ନନ୍ଦନେ।୨୨୫।

ଅର୍ଜୁନ କର୍ତ୍ତୃକ କପିଳା ବଧ ଓ ତାହାଙ୍କର ପାପ ଖଣ୍ତନ

ୟେଥୁ ଅନନ୍ତରେ ଶୁଣ ହୋ ଯୁଗପତି

କୁମ୍ଭ ମାସ ଶୁକଳ ପକ୍ଷ ଦୁତୀୟାର ତିଥି।୧।

ଶତଭିଷା ନକ୍ଷତ୍ର ଅଟଇ ସେ ଦିନର

ସେ ଦିନ ଅଟଇ ଯେ ଅର୍କ ନାମେ ବାର।୨।

ଗର ନାମେ କରଣ ଶୁଭ ନାମେ ଯୋଗ

କୁମ୍ଭ ସଂକ୍ରାନ୍ତିକି ସାତ ଦିନ ଭୋଗ।୩।

ସେ ଦିନ ଶାଳବୃକ୍ଷ ତଳେ ବସିଣ ଯୁଝେଷ୍ଠିନ୍ତି

ଅର୍ଜୁନକୁ ବସାଇ ବଚନ ପ୍ରକାଶନ୍ତି।୪।

ଆହୋ ପିତୃକାର୍ଯ୍ୟ ଆବର ପିତୃ ପୁତ୍ର ଜାତ

କାମ୍ୟ ଶ୍ରାଦ୍ଧ କରିବା ଗୋ ଆମ୍ଭର ସଂଘାତ।୫।

ଯୁଝେଷ୍ଠିଙ୍କ ବଚନେ ବୀର ଧନର୍ଜୟେ

କାନ୍ଧେଣ ଗାଣ୍ତିମ ପାଡ଼ି ବନସ୍ତକୁ ଯାୟେ।୬।

କରେଣ ଶୋଭିତ ତାର ଗାଣ୍ତିମ ଶରଧନୁ

ସଧୀରେ ଗବନ କରଇ ବାସବର ତନୁ।୭।

ହିରଣ୍ୟଗିରି ନାମେ ୟେକଇ ପର୍ବତ

ତହିଂ ଯାଇ ପ୍ରବେଶ ବାସବର ସୁତ।୮।

କରେ ଚାଳଇ ନିରୋପଇ ଚଉକତି

ଦେଖି ଜୀବେ ପଳାଇଲେ ପ୍ରାଣକୁ କରି ଭୀତି।୯।

ଗଣ୍ତା ନ ଦେଖିଣ ବୀର ଯେ ଫାଲଗୁନି

କୃଷ୍ଣବେଣୀ ପର୍ବତେ ଉଠିଲା ଧନୁ ଘେନି।୧୦।

ଗଣ୍ତା ନ ପାଇଣ ବୁଲଇ ବନଘନ

ଖରତର ହୋଇ ବୁଲଇ ବୀର ଅରଜୁନ।୧୧।

ବିସ୍ମୟ ହୋଇଣ ଅରଜୁନ ତହୁଂ ଚଳି

ମହିନ୍ଦ୍ର ତନୟା ନଦୀରେ ଯାଇଂ ମିଳି।୧୨।

ଦକ୍ଷିଣ ବାହିନୀ ପବିତ୍ର ମହାନଦୀ

ତହିଂ ବସି ମନ୍ତ୍ର ସିଦ୍ଧ କରି ସାଧି।୧୩।

ମହା ପରବତ ସେ ଅଟଇ ସିଦ୍ଧବନ

ସରସ୍ୱତୀ ନଦୀ ଦକ୍ଷିଣ କତିରେ ଭେଦନ।୧୪।

ସେ ନଦୀ ତୀରେ ପାଣି ପିଅଇ ସର୍ବସାଚୀ

ମୁଖରେ ପାଣି ପକାଇ କରେ ଧନୁ ଆମଞ୍ଚି।୧୫।

ମହିନ୍ଦ୍ର ନାମେଣ ୟେକଇ ପରବତ

ତହିଂ ଉପରେ ଯାଇଂ ଉଠିଲା ବୀର ପାଥ।୧୬।

ପୂର୍ବ ମୁଖ କରି ନିରୋପଇ ବୀର ମଣି

ଦେଖଇ ମଉଦଧିରେ ମହାନଦୀ ଆଣି।୧୭।

ମହାପର୍ବତ ସଙ୍ଗମ ତୀର୍ଥ ଦେଖି

ଦକ୍ଷିଣ ତଟକୁ ବୀର ଚାହଂଇ ନିରେଖି।୧୮।

କପିଳା ଗୋମାତା ଚରୁଅଛି ତହିଂ

ଦେଖିଣ ବୀରମଣି ହରଷ ଚିତ୍ତ ହୋଇ।୧୯।

ୟେହି ସେ ଗଣ୍ତା ଜୀବ ହୋଇବ ଯୁଗତେ

ଆନ ଜୀବ ନୋହଇ ବୋଲି ବୀର ଭାଳଇ ହୃଦଗତେ।୨୦।

ଖୃପ ଶରେକ ବୀର ବାଛିଣ କହଇ

ଧନୁରେ ବସାଇ ତିଆରଇ ବାସବ ତନୟି।୨୧।

ସେ ଜୀବକୁ ମାର ବୋଲିଣ ଆଗ୍ୟାଂ ଦେଇ

ଆଗ୍ୟାଂ ପ୍ରମାଣେ ବାଣ ଅନ୍ତରୀକ୍ଷେ ଚଳଇ।୨୨।

ଚଳଇ ବାଣ ଯେ ଆଗ୍ୟାଂ ପରମାଣେ

କପିଳାର ସନିଧ୍ୟେ ଭେଟଇ ତତକ୍ଷଣେ।୨୩।

ଦେଖିଣ ବାଣ ବିଚାରଇ ହୃଦଗତେ

କପିଳାର ପ୍ରାଣ ମୁଂ ଦହିବି କେମନ୍ତେ।୨୪।

ଗୋହତ୍ୟା ସ୍ତିରୀହତ୍ୟା କଲେ ପାରନାହିଂ

ୟେହା ମୁଂ ମାଇଲେ ମୋର କିଛି ଜଣାନାହିଂ।୨୫।

କେତେ କୋପ କରି ତୁ ବୀର ପାଥ

ଅକାରଣେ କେମନ୍ତେ କରିବି ୟେହା ଘାତ।୨୬।

ଅନ୍ତର ହୋଇ ସେ ଠାବରେ ବାଣ ବସିଲା

ତିନି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ତ ବସି ସେ ସୁର ବାଣ ହୋଇଲା।୨୭।

ବାଣ ନ ଯାନ୍ତେ ବିଚାରଇ ଫାଲଗୁନି

ମହା ପ୍ରକୋପିତ ହୋଇଲା କରେ ଧନୁ ଘେନି।୨୮।

ପୁଣି ଧନୁରେ ବସାଇଲା ଦିବ୍ୟ ଶର

ତୁ ଯାଇ ସେ ଜୀବକୁ ବେଗେ ପ୍ରହାର ଯେ କର।୨୯।

ପାଥର ବଚନେ ଚଳଇ ଦିବ୍ୟ ଶର

ତୁରିତେ ପଡ଼ିଲାକ କପିଳା ଉପର।୩୦।

ପଡ଼ନ୍ତେ କପିଳା ହୋଇଲା ବେନି ଖଣ୍ତ

ଶବଦ ଶୁଭିଲା ସପତ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ତ।୩୧।

ପ୍ରାଣ ଘେନି ବିଚାରଇ ଦିବ୍ୟ ଶର

କପିଳା ବଧ କରି ପାର ନାହିଂ ତିନି ପୁର।୩୨।

ଇଶ୍ୱର ଦେବତାୟେ ପୂର୍ବେ ଗୋହତ୍ୟା କଲେ

ସେ ମହାଦେବଙ୍କୁ ପାର ନ ଗଲାତ ଭଲେ।୩୩।

ବାରାଣସୀ ମଣିକର୍ଣ୍ଣିକାରେ ହର ପଶି

କାହିଂରେ ଈଶ୍ୱରେ ପାର ନାହିଂ ହୋଇଲେକ ଧ୍ୱଂସି।୩୪।

ଭଇରୋବ ରୂପ ଯେ ଧଇଲେ ଈଶ୍ୱରେ

ମୋତେ ତ ପାର ନୋହିବ ତିନି ପୁରେ।୩୫।

ୟେତେ ବୋଲି ବାଣ ଭୂମିରେ ବସିଲା

ହତ୍ୟା ଦୋଷେ ବାଣ ବିସ୍ମୟେ ହୋଇଲା।୩୬।

ବାଣ ଲେଉଟି ନ ଯାନ୍ତେ ବୀର ପାଥ

ବାବଲ ଶର ବୀର ଧରିଲାକ ହାଥ।୩୭।

ବାଣକୁ ତିଆରଇ ବୀର ସର୍ବସାଚୀ

ମୋହୋର ବୋଲ କରି ନ ଆସିବୁ ଘୁଞ୍ଚି।୩୮।

ସେ ଜୀବକୁ ତୁ ବେଗେ ଘେନି ଆସ

ଧନୁରେ ବସାଇ ସେ କହଇ ବିଶ୍ୱାସ।୩୯।

ନିମିଷେକେ ଆଣି କରିବ ମୋର କତି

ବେଗେ ନଇଲେ ତୋତେ ଅନଳେ ଦେବି ଶାସ୍ତି।୪୦।

ରୋଷେଣ ଚଳଇ ସେ ଅତି ଖରତରେ

ଗର୍ଜିଣ ପଡ଼ିଲା ଯାଇ କପିଳା ଉପରେ।୪୧।

ଅନ୍ତିଅନ୍ତ କରିଣ ଆଣଇ ଗୋ ମୁଣ୍ତ

ଘେନିଣ ବାଣ ଯେ ଚଳିଲା ପରଚଣ୍ତ।୪୨।

ଆସନ୍ତେଣ ଅନ୍ତରୁ ଫୁଟି ଖସି ପଡ଼ିଲା

ପବିତ୍ରେଶ୍ୱର ବୋଲି ମହାଲିଙ୍ଗେକ ହୋଇଲା।୪୩।

ରକତ ବୃଷ୍ଟି ହୋଇଲା ଯେତେ ଦୂର

ମନ୍ଦାକେ ଲିଙ୍ଗେକ ହୋଇ ଉପୁଜିଲା ପୃଥୀର।୪୪।

ଶବ ଘେନି ପାଥର କତିରେ ପ୍ରବେଶ

ନିରେଖି ଦେଖି ପାଥ ହୋଇଲା ବିରସ।୪୫।

କପିଳାର ମୁଣ୍ତ ଗୋଟି ଘେନି ବୀରମଣି

ହୃଦଗତେ ପାଥ ବିଚାରଇ ପୁଣ ପୁଣି।୪୬।

କପିଳା ଦ୍ରୋହ ମୁଂ କଲଇଂ ଅଦ୍ୟାପି

ମାଳତୀ ଲତାର ଉପରେ ତାହା ଥାପି।୪୭।

ପଞ୍ଚୁଆତ୍ମାରେ ବସି ଭାଳଇ ବୀର ପାଥ

ଅନମିତ୍ତେ ଗୋବଧ ମୁଂ ୟେତେ କୃତ୍ୟ।୪୮।

କି ବୋଲି ବୋଲିବେ ମୋତେ ଦେବ ପୁରନ୍ଦର

ମୋହୋର ମୁଖ ନ ଚାହିଂବେ ଦେବ ଚକ୍ରଧର।୪୯।

ଦେବଗଣମାନେ କିସ ବୋଲିବେଟି ମୋତେ

କାହାରି ମୁଖ ମୁଂ ଚାହିଂ ନପାରିବି ଯୁଗତେ।୫୦।

ଯୁଝେଷ୍ଠିଙ୍କରମୁଖ ମୁଂ କେମନ୍ତେ ଚାହିଂବି

ମନେ ମନେ ବସି ଭାଳଇ ବାସେବି।୫୧।

ପୁଣ ମନେ ବିଚାର କରଇ ଅରଜୁନ

ଆସି ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ଯୁଝେଷ୍ଠିଙ୍କ ସନ୍ନିଧାନ।୫୨।

ମଥା ପୋତି ବୃକ୍ଷ ଉହାଡ଼େଣ ହୋଇ

ତୁମ୍ଭର ମୁଖ କେମନ୍ତେ ଚାହିଂବଇଂ ମୁହିଂ।୫୩।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବ ବୋଇଲେ କିସ କଲୁ।

କି ନିମନ୍ତେ ମୋର ମୁଖ ନ ଚାହିଂଲୁ।୫୪।

ସହଦେବ ବଦନ ଚାହିଂଲେ ଯୁଝେଷ୍ଠି

କିସ ଦୋଷ କଲା ବନସ୍ତେ ମୋହୋର ଭାଇ ଗୋଟି।୫୫।

ଗଣ୍ତା ଆଣି ପଶିଲାଉଂ ଆମ୍ଭେ

ତୋହୋର ବଚନ କିସ ବିଚାରୁ ସହଦେବେ।୫୬।

ପ୍ରାଣର ସଖା ମୋହୋର ଅଟଇ ଫାଲଗୁନି।

ୟେହାରେ ଉଶ୍ୱାସ ହୋଇବ ମେଦିନୀ।୫୭।

କି ନିମନ୍ତେ ମୋହୋର ମୁଖ ନ ଚାହଂଇ ତୋଳି

ବିଚାରି ସହଦେବ ପାତିଲା କୁଣ୍ତଳୀ।୫୮।

କରପତ୍ର ଯୋଡିଣ କହଇ ସହଦେବ

ଶୁଣ ତୁମ୍ଭେ ୟେକ ମନେ ଯୁଝେଷ୍ଠି ରାଜଦେବ।୫୯।

ତୁମ୍ଭ ଆଗ୍ୟାଂୟେ ଗଣ୍ତା ଆଣି ଗଲେ ଫାଲଗୁନି

ଅରଣ୍ୟେ ବୁଲନ୍ତେଣ ଦିବା ଯେ ରୟେଣୀ।୬୦।

ଦେଖି ଗଣ୍ତାଜୀବେ ପଳାଇଲେ ବହୁତ ଦୂର

ଡରେ ଲୁଚିଲେ ଯାଇ ବନ ଗିରି କନ୍ଦର।୬୧।

ଗଣ୍ତା ନ ପାଇ ସେ ବୁଲନ୍ତି ଘୋର ବନେ

ଗଣ୍ତା ଜୀବମାନ ନ ଦେଖିଲେ ନୟନେ।୬୨।

କ୍ଷୁଧାରେ ଆରତ ହୋଇଣ ଯାଇଂ ପର୍ବତେଣ ଉଠି

ପୂର୍ବ ମୁଖ ହୋଇଣ ଦିଲେ ୟେକ ଦୃଷ୍ଟି।୬୩।

ଦେଖିଲେ ଗୋମାତା କପିଳା ତହିଂ ଚରୁଅଛି

ଗଣ୍ତା ଜୀବ ବୋଲି ବିଚାରିଲେ ବିବଚ୍ଛି।୬୪।

ୟେହି ସେ ଗଣ୍ତା ଜୀବ ବୋଲି ବୋଇଲା ଦିବ୍ୟଶର

ବାଣ ପଡ଼ିଲା ଯାଇଂ କପିଳା ଉପର।୬୫।

କପିଳାର ମୁଣ୍ତ ଦେଖି ଚକିତ ବୀର ପାଥ

ମନେ ବିରସ ହୋଇ ସୁମରେ ଜଗନ୍ନାଥ।୬୬।

ଲଜ୍ଜା କରି ତୁମର ମୁଖ ନ ଚାହିଂ

ଗୋହତ୍ୟା କଲେ ଦେବ ବସିଲା ଠାବ ନାହିଂ।୬୭।

ସହଦେବଙ୍କୁ ବୋଇଲେ କରିବା କିସ ବୁଦ୍ଧି

କେମନ୍ତେ ଖଣ୍ତଣ ହୋଇବ ପାପ ବ୍ୟାଧି।୬୮।

ସହଦେବ ବୋଇଲେ ଦେବତାୟେ ହୋଇଲେ ଗୋଟି

ତେବେ ସେ ଖଣ୍ତିବା ହୋଇବ କି ପାପ ଦୋଷ ସେଟି।୬୯।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ବୋଇଲେ ପାଥ ହରିଙ୍କି ଧ୍ୟାୟେ କର

ସେହି ସେ ଆପଦ ଖଣ୍ତିବେ ତୁମ୍ଭର।୭୦।

ଯୁଝେଷ୍ଠିଙ୍କର ବଚନେ ବୀର ଧନର୍ଜ୍ଜୟେ

ୟେକ ମନେ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ବସି କଲା ଧ୍ୟାୟେ।୭୧।

ଚନ୍ଦ୍ରଶିଳା ପରେ ବିଜେ କରିଥିଲେ ଚକ୍ରଧର

ସତ୍ୟଭାମା ଦେବୀ ବସିଛନ୍ତି କତିର।୭୨।

ଆସନ କଂପିଲା ଯେ ଜାଣିଲେ ଦେବହରି

ଗରୁଡ଼କୁ ଧ୍ୟାୟେ କଲେ ଯେ ମୁରାରି।୭୩।

ସତ୍ୟଭାମାୟେ ବୋଇଲେ ମୋତେ ତେଜ୍ୟା କଲୁ ହରି

କିସ ବିକ୍ରିୟା ମୋର ପାଇଲୁ ଦେବ ଦଇତାରି।୭୪।

ବୋଲନ୍ତି କେଶବ ଶୁଣ ଗୋ ପ୍ରାଣ ସହି

ମୋତେ ସୁମରଣା କଲା ପାଣ୍ତବ ବିବଛଇଂ।୭୫।

ସତ୍ୟଭାମା ବୋଇଲା ପାଣ୍ତବେ ଜଦୁର ଘରେ ମଲେ

ପୁଣି ସେ କେମନ୍ତେ ନାଥ ବ୍ରତିଣ ଅଇଲେ।୭୬।

ଦିବସେ ସ୍ୱପ୍ନ କି ଦେଖିଲୁ ଯଦୁସାଇଂ

ପାଣ୍ତବଙ୍କ ମଲାର ଆଜକୁ ଷଷ୍ଠ ବରଷ ହୋଇ।୭୭।

କାହିଂ ହୋଇଲ ବାଇ କାହିଂ କଲ କେମନ୍ତ

ୟେଥିର ଚରିତ ମୋତେ କହିବ ଜଗତଭୂତ।୭୮।

ବୋଲନ୍ତି ମାଧବ ଶୁଣ ଗୋ ପ୍ରାଣସହି

ମୋହୋର ଥିଲେ ପାଣ୍ତବେ ପାରି ନୋହି କାହିଂ ? ।୭୯।

ଶୁଣ ପ୍ରାଣ ସହି କହଇ ମୁଂ ତୋତେ

ପାଣ୍ତବେ ମଲେ ତୁ କାହିଂ ଦେଖିବୁ ମୋତେ।୮୦।

ସେ ଯେ ପାଣ୍ତବେ ପ୍ରତକ୍ଷେ ଦେବହରି

ମହାଭାରା ନିବାରି ଭାରତେ ଅବତରି।୮୧।

ଗୋବିନ୍ଦ ଜଗମୋହନ ପୁଣ ଶକ୍ରାବତୀ

ୟେ କଥା କାହିଂ ଫୁଟ ନୋହିବ ପ୍ରିୟବତୀ।୮୨।

ରାମ୍ୟେକ ଦ୍ୱୀପେ ଯେ ଥିଲା ପକ୍ଷୀବର

କୃଷ୍ଣର ସୁମରନ୍ତେ ଅଇଲା ଖରତର।୮୩।

ପକ୍ଷୀର ବାତ ଘାତେ ଗିରିବର କମ୍ପିଲେ

ଗିରିକନ୍ଦର ଅରଣ୍ୟ ସମସ୍ତ ଚୂର ଗଲେ।୮୪।

ଦ୍ୱାରକାୟେ ପ୍ରବେଶ ଖଗେଶ୍ୱର

ଶତେ ସହସ୍ର ପ୍ରଣପତ୍ୟ କୃଷ୍ଣର ପୟର।୮୫।

କିସ ଅର୍ଥେ ସୁମରଣା କଲ ଦେବ ହରି

କେହୁ ଅସଖ୍ୟ ମୋତେ ଆଗ୍ୟାଂ ଦେବା ଦଇତାରି।୮୬।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣେ ବୋଇଲେ ହୋ ଯୁଝେଷ୍ଠିଙ୍କି ଦେଖିଯିବା

ନିର୍ଝର ଝ ରଅରଣ୍ୟେ ଯାଇଣ ପଶିବା।୮୭।

ଗରୁଡ଼ ପିଠିରେ ବିଜେ କଲେ ଦେବହରି

ଘଡ଼ିକେ ମିଳିଲେ ଯାଇ ହିଡ଼ିମ୍ୱିକୀ ନାମେ ପୁରୀ।୮୮।

ଯେତେ ଦୂରେ ଯୁଝେଷ୍ଠିଙ୍କର ଦିଶିଲା ଆସନ

ଗରୁଡ଼ ପୃଷ୍ଠରୁ ଉତୁରି ଭଗବାନ।୮୯।

ଯୁଝେଷ୍ଠିଙ୍କ ପୟରେ ପ୍ରଣପତ୍ୟ ଦେବ ହରି

ଉଠିଣ ଜଗନ୍ନାଥଙ୍କୁ ଯୁଝେଷ୍ଠି କୋଳ କରି।୯୦।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ବୋଇଲେ ଶୁଣିମା ଜଗତ ଭୂତ

ସ୍ୱାମୀ ଗଣ୍ତା ଆଣିଯାଇ କପିଳା ବଧ କଲା ବୀର ପାଥ।୯୧।

ଶୁଣିଣ ନାରାୟଣ ବିରସ ହୋଇଲେ

ଅର୍ଜୁନର ମୁଖ ଚାହିଂ ଦେବ ସମାସ୍ୟା ଦିଲେ।୯୨।

ନ ଜାଣି ଦୋଷ କଲୁ ପ୍ରାଣର ସଂଘାତ

ମୋତେହେଂ ଅଗୋଚର କଲୁ ଯେ ଉତକୃତ।୯୩।

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ଧ୍ୟାୟେ କଲେ ଦେବ ହରି

ଜାଣିଣ ଧାତା ମରୁଳ ପିଠିରେ ବିଜେକରି।୯୪।

ତୁଲେଣ ଅଛନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମ ଋଷିମାନେ

ଷାଠିୟେ ସହସ୍ର ଶିଷ ଘେନି ଚତୁର ବଦନେ।୯୫।

କାନ୍ଧରେ ପଇତା ହସ୍ତରେ କୁଶବଟୁ

ଛତା ଧୋତି ପୋଥି ଅନ୍ତରୀକ୍ଷ ଭୁବନ ଘଟୁ।୯୬।

ଯହିଂରେ ବିଜେ କରିଛନ୍ତି ଦେବ ହରି

ନାରାୟଣ ସନ୍ନିଧାନେ ଯାଇ ଧାତା ବିଜେ କରି।୯୭।

ଦେଖିଣ କୃତ କୃତ ଦେବ ଚକ୍ରଧର

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବେ ଯାଇ ନମନ୍ତି ପୟର।୯୮।

ବସିତେ ଆସନ ଦିଲେ ଦେବଧାତା

ସାମାର୍ଜନା ବଚନେ କହନ୍ତି ଧର୍ମସୁତା।୯୯।

ଅର୍ଜୁନର କଥା କହନ୍ତି ସଞ୍ଚପି

ଅଛିଟି କି କାରଣ ଦେବ କହିବା ଅଦ୍ୟାପି।୧୦୦।

ବ୍ରହ୍ମାୟେ ବୋଇଲେ ଦେବତାନ୍ତ ସୁମର

ପାପ ଦୋଷ ଖଣ୍ତଣ କରିବେ ଚକ୍ରଧର।୧୦୧।

ଧାତାର ବଚନେ ଦେବ ଦଇତାରୀ

ସଉରଭ ପାତ୍ରେ ଜଳ ଭରି ଦେବତାଙ୍କୁ ସୁମରି।୧୦୨।

ନାରାୟଣଙ୍କ ଚିନ୍ତନେ ଜାଣିଲେ ଦେବ ହର

ବିଜେ କଲେ ଦେବ ବୃଷଭ ଉପର।୧୦୩।

କରେଣ ତ୍ରିଶୂଳ ଲଲାଟେ ଗନ୍ଧ ଘଟି

କଟିରେ ବ୍ରାଘ ଚର୍ମ ଭୂଷଣ ଲାଙ୍ଗଟି।୧୦୪।

ସୁଦ୍ଧ ସଷ୍ଟିକ ବିରାଜଇ ନିଜ ଗାତ୍ର

ଡ଼ମ୍ୱରୁ ବଜାଇ ବିଜେ କରନ୍ତି ତ୍ରିଅନେତ୍ର।୧୦୫।

ଶିବଗଣ ତୁଲେ ଚଉଦ କୋଟି

ନନ୍ଦିକେଶ୍ୱର ତୁଲେ ବିଜୟେ ଧୃଜଟି।୧୦୬।

ବିଘ୍ନରାଜେ ବିଜୟେ ଇନ୍ଦୁର ବାହନେ

କାର୍ତ୍ତିକେଶ୍ୱର ବିଜେ କଲେ ମୟୂର ଆରୋହଣେ।୧୦୭।

ଈଶ୍ୱରେ ବିଜେ କଲେ ହିଡ଼ିମ୍ୱକ ବନେ

ଦେଖି ପୂଜାକଲେ ଧର୍ମର ନନ୍ଦନେ।୧୦୮।

ଜଗନ୍ନାଥେ ପ୍ରଣପତ୍ୟ ବିଶ୍ୱନାଥ ପାଦ ତଳେ

ଅର୍ଜୁନ କଥାମାନ କହନ୍ତି ସୋଢଳେ।୧୦୯।

ପୂଜା ପାଇ କରି ରହିଲେ ଦେବହର

ଗଜାନନ ସହିତେ କାର୍ତ୍ତିକକୁମାର।୧୧୦।

କାର୍ତ୍ତିକ ପୟରେ ନମନ୍ତି ଯୁଝେଷ୍ଠି

ଦୁର୍ଗା ବିଜେ କଲେ ସିଂଘର ଯେ ପିଠି।୧୧୧।

ମାହେଶ୍ୱରୀ ବିଜେ କଲେ ହିଡ଼ିମ୍ୱକ ବନର

କରେ ଶୋଭାବନ ଦେବୀର କାତି ଯେ ଖପର।୧୧୨।

ହିଡ଼ିମ୍ୱକ ବନେବି ଜୟେ ଶାକାମ୍ୱେରୀ

ଦେଖିଣ ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବ ପ୍ରଣପତ୍ୟ କରି।୧୧୩।

ଅସ୍ତୁକାର ବଚନ ଉଚ୍ଚାରନ୍ତି ଭଦ୍ରକାଳୀ

ମଞ୍ଚେଣ ରାଜା ତୁ ହୁଅ ସତ୍ୟ ପ୍ରତିପାଳି।୧୧୪।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ବୋଇଲେ ଦେବି ଦୋଷ କ୍ଷମାକର

ୟେ ହତ୍ୟା ଦୋଷ ମା ଗୋ ତୁମ୍ଭର ହୋଉପାର।୧୧୫।

ଦୁର୍ଗେ ବୋଇଲେ ତୋର ପୂରୋଇବି ଆଶ

ୟେ ମଞ୍ଚ ମଣ୍ତଳେ ତୁ ଅଟୁ ସାଧୁ ପୁରୁଷ।୧୧୬।

ରହିଲେ ଶାକାମ୍ୱେରୀ ହିଡ଼ିମ୍ୱକ ବନେ

ମୃଗ ବାହନେ ବିଜେ କଲେ ଯେ ପବନେ।୧୧୭।

ତୁଲେଣ ଅଇଲେ ଅଣଂଚାଶ ପବନ ଘେନି

ବିଜେ କଲେ ଯହିଂ ଅଛନ୍ତି ପଦ୍ମଯୋନି।୧୧୮।

ସପତ ରତ୍ନ ଘେନି କୁବେର ମହାତମା

ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ଯହିଂ ଅଛନ୍ତି ବେଦବ୍ରହ୍ମା।୧୧୯।

ଅଇରାବତ କାନ୍ଧରେ ଦେବ ଇନ୍ଦ୍ର

ଚଉଷଠୀ କୋଟି ତୁଲେ ବିଦ୍ୟାଧର ଦେବବୃନ୍ଦ।୧୨୦।

ପୁରନ୍ଦର ଅଶୀଲକ୍ଷ ବୀରମାନ

ଯେ ଯାହାର ଯାନବାହାନେ କରନ୍ତ ଗବନ।୧୨୧।

ଜୟେ ମୁନି ଚିତ୍ରସେନ ଆବର ସବୁ ବ୍ରାହ୍ମଣ

ୟେମାନେ ହୋଇଛନ୍ତି ସଇନ ଆଗେଣ।୧୨୨।

ଦେବ ପୁରୁଷ ସଂଗରେ ବିଜେ ନବଗ୍ରହେ

ରାହୁ କେତୁ ଆଦି କରି ବିଜୟେ ସଭିୟେଂ।୧୨୩।

ବାୟୁ ବରୁଣ ଦଶ ଦିଗପାଳେ

ଯେ ଯାହାର ଯାନବାହାନେ ଅଇଲେ ସକଳେ।୧୨୪।

ସତାଇଶ ଲକ୍ଷ ଚନ୍ଦ୍ର ଦେବତା ଆଦିକରି

ବିଜେ କଲେ ଯାଇ ହିଡ଼ିମ୍ୱିକ ନାମେ ପୁରୀ।୧୨୫।

ରବି ଶୁକ୍ର ବୁଧ ଶନିଶ୍ଚର ମୂଳେ

ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ଯାଇଂ ଦେବତାଙ୍କ ମଣ୍ତଳେ।୧୨୬।

ସନକ ସନାତନ ଭୀଷ୍ମ ମହାଦେବ

ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ଯହିଂ ଅଛନ୍ତି କେଶବ।୧୨୭।

କୋଟିୟେ ଋଷି ଘେନି ବିଜୟେ ବେଦବ୍ୟାସ

ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ଯାଇଂ ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବଙ୍କର ପାଶ।୧୨୮।

ପଉଲସ୍ତି ଅଇଲେ ଲକ୍ଷେ ଚେଲା ଘେନି

କୋଟିୟେ ଚେଲା ଘେନି ବିଜୟେ ମାରକଣ୍ତ ମହାମୁନି।୧୨୯।

ଦେବଋଷି, ବ୍ରହ୍ମଋଷି, ରାଜଋଷି ମୂଳେ

ଯମଦଅଗ୍ନିର ମୂଳେ ବସିଲେ ସକଳେ।୧୩୦।

କୃଷ୍ଣ ବୋଇଲେ ବାସବର ମୁଖ ଚାହିଂ

ସୁଧର୍ମା ସଭା ଅଣାଅ ସୁର ସାଇଂ।୧୩୧।

ଜଗନ୍ନାଥ ଆଗ୍ୟାଂ ପାଇ ଦେବ ଦଇବତ

ଦେବ ସଭା ବସାଇଲେ ତୁରିତ।୧୩୨।

ସମସ୍ତେ ହେଂ ବିଜେ ଅମର ଆସ୍ତାନେ

ଉପରେ ପୁଷ୍ପ ବୃଷ୍ଟି କଲେ ମଘବାନେ।୧୩୩।

ଭର ହରଷ ରଂଗେ ନୃତ୍ୟ କରନ୍ତି ବିଳାସୁଣୀ

ଗାନ୍ଧାରେ ନୃତ୍ୟ କରନ୍ତି ରଙ୍ଗ ଖଟଣି।୧୩୪।

ବ୍ରହ୍ମ ବୀଣା ଧଇଲେ ଯେ ବ୍ରହ୍ମାର ନନ୍ଦନ

ନୃତ୍ୟ ରସେ ମତ୍ତ ହେଲେ ଦେବଗଣ।୧୩୫।

ୟେମନ୍ତର ସମୟେ ସଭାରେ ଉଭା ହୋଇଲେ ଯୁଝେଷ୍ଠି

ପ୍ରଣପତ୍ୟ ହୋଇ ଦେବ ସଭାରେ ଯାଇଂ ଉଠି।୧୩୬।

ଉଠ ଉଠ ବୋଲନ୍ତେ ଦେବ ହର

ୟେମନ୍ତେ ବାଞ୍ଚା ପୂରୋଉଂ ତୋହୋର।୧୩୭।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ବୋଇଲେ ପିତା ଅର୍ଜୁନ କପିଳା ବଧ କଲା

ତେଣୁ କରି ମୋତେ ଶଙ୍କା ଲାଗିଲା।୧୩୮।

ଇନ୍ଦ୍ର ଗୋବିନ୍ଦ ଧାତା ଯେ ଆପଣ

ହରି ହର ବରିତ ବୁଝିଲ କେସନ।୧୩୯।

କୃଷ୍ଣ ବୋଇଲେ ଧାତା ଭାରାଭର ଅର୍ଥେ

ପୃଥୀରେ ଜାତ ଆମ୍ଭେ ହୋଇଲୁ କୃଷ୍ଣ ପାର୍ଥେ।୧୪୦।

ସେ ଯେବେ ପାପୀ ମୁଂ କିସ ଅପାପୀ

କୃଷ୍ଣ ଅର୍ଜୁନ ଶୟଳେ ବୋଲନ୍ତି ଅଦ୍ୟାପି।୧୪୧।

ତୁ ଯେବେ ଧାତା ବିହିଲୁ ପାପ ଦୋଷେ

ଆମ୍ଭେ ଦୁହେଂ କିଂପା ଥିବୁ ମଞ୍ଚ ଦେଶେ।୧୪୨।

ପୃଥୀର ଭାରା ଭର ଉଶ୍ୱାସ ନିମନ୍ତେ

ଆମ୍ଭେ ଦୁହେଂ ଜାତ ହୋଇଛୁଂ କୃଷ୍ଣ ପାଥେ।୧୪୩।

ସଂଗ୍ରାମ ଭୂମିରେ ଗୋ ବ୍ରାହ୍ମଣ ସମସ୍ତେ ପଡ଼ି

ତହିଂର ଦୋଷ ଯେବେ ମୋତେ ବିଚାରିବ ବେଦ ଚାରି।୧୪୪।

ୟେତ ନୟନେ ନ ଦେଖିଲା କଲା ଜୀବ ଘାତ

ୟେ କଷଣୁଂ ଯେବେ ପାର ନ କରିବୁ ବିଧାତ।୧୪୫।

କୃଷ୍ଣ ବୋଇଲେ ଅର୍ଜୁନଙ୍କୁ ପାପ ଦଶା ବିହିଲେ

ଭାରା କେମନ୍ତେ ଉଶ୍ୱାସ ହୋଇବ ବୋଇଲେ।୧୪୬।

ଇନ୍ଦ୍ର ବୋଇଲେ କୃଷ୍ଣ ଅର୍ଜୁନ ୟେକ ଆତ୍ମା

ତୋହୋର ଦେହରୁ ଜାତ ଅଟନ୍ତି ୟେକ ଆତ୍ମା ବେଦ ବ୍ରହ୍ମା।୧୪୭।

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ରୋଧିର ଈଶ୍ୱର ବିଭୂତି

ବିଷ୍ଣୁର ଦେହ ୟେ ଇନ୍ଦ୍ରର ଆଗତି।୧୪୮।

ଇନ୍ଦ୍ର ବୋଇଲେ ୟେ ମୋହୋର କୁମର

ୟେହାକୁ ମୁକତ କରିବା ବେଦବର।୧୪୯।

ବିଷ୍ଣୁ ଇନ୍ଦ୍ର ଯହୁଂ ହୋଇଲେ ବିନୋଇ

ୟେହାକୁ ହତ୍ୟା ଦୋଷ ଅଛି ଦେବ କାହିଂ।୧୫୦।

ଧାତା ଆଗ୍ୟାଂ ଦିଲେ ନାରଦ କଇଂ ରାଇ

ଯଗ୍ୟଂକୁ ଆରମ୍ଭ କର ବ୍ୟାସଙ୍କୁ ବସାଇ।୧୫୧।

ନାରଦ କହିଲେ ନାରାୟଣଙ୍କ ଅଗ୍ରତେ

ଯାଗକୁ ଆରମ୍ଭ ହୋ କର ନରପତ୍ୟେ।୧୫୨।

କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଅନେକ ବିନୋଇ ଯୁଝେଷ୍ଠି

ତୋହୋର ସକଳ ନାଥ ଖଣ୍ତଇ ଅରିଷ୍ଟି।୧୫୩।

ଯାଗକୁ ସମ୍ଭାର ନାଥ ପାଇବୁ ଆର କାହିଂ

ତୋ ତହୁଂ ଆନ ତ ସଖା ନାଥ ନାହିଂ।୧୫୪।

ନାରଦଙ୍କୁ ରାଇ ବୋଇଲେ ଦେବ ହରି

ରତ୍ନାକର ଭୁବନୁଂ ସମ୍ଭାର ଆଣ ଶକ୍ୟ ଯେତେ ତୁମ୍ଭରି।୧୫୫।

ମାୟାଧର ନାଥ ସେ ମାୟାକୂଟ କଲା

ରତ୍ନାକର ଭୁବନେ ମୁନି ସମସ୍ତ ପାଇଲା।୧୫୬।

ବିଶ୍ୱକର୍ମାଙ୍କୁ ରାଇ ଆଗ୍ୟାଂ ଦିଲେ ଦେବହରି

ଯଗ୍ୟଂ ଶାଳ ଭୁବନ ଭିଆଅ ଯତ୍ନକରି।୧୫୭।

ଜଗନ୍ନାଥଙ୍କର ଆଗ୍ୟାଂୟେ ଶିଳ୍ପୀ ବେଗେ ଗଲା

କ୍ଷଣକର ମଧ୍ୟେ ଯଗ୍ୟଂ ଶାଳା ଭିଆଇଲା।୧୫୮।

ଦେବଋଷି, ବ୍ରହ୍ମଋଷି ବସିଲେ ଯଗ୍ୟଂଶାଳେ

ଦାବାନଳ ଅଗ୍ନି ଥାପିଲେ ମହାନଳେ।୧୫୯।

ଗୁଆଘୃତ ଯେ ଜଳ ତିଳ ଘେନି

ଆହୁତିରେ ବରଣ ହୋଇଲେ ବିଶ୍ୱାମିତ୍ର ମୁନି।୧୬୦।

ମୁକତି ଘଟି ନେଇ ଯଗ୍ୟେଂ ଆରୋପିଲେ

ଈଶ୍ୱର ଦେବତା ସନିଧ୍ୟେ ବିଜେ କଲେ।୧୬୧।

ପବନ ଦେବତା ମୁନି ବେଦବ୍ୟାସ

ପାପ ଶାନ୍ତି ମନ୍ତ୍ର ପଢନ୍ତି ଭାରଦ୍ୱାଦଶ।୧୬୨।

ଅଗସ୍ତି ପଢନ୍ତି ମୁକତି ଗାୟତିରୀ

ଅଜପା ପଢ଼ନ୍ତି ଦେବ ବଶିଷ୍ଠ ତପଚାରୀ।୧୬୩।

ଅର୍ଜ୍ଜୁନ କଇଂ ଆଣି ଯାଗ କତିରେ ବସାଇଲେ

ମୁକତ ମନ୍ତ୍ର ତୀର୍ଥ ଜଳ ସ୍ନାହାନ କରାଇଲେ।୧୬୪।

ଅଜପା ଗାୟତ୍ରୀ ପଢନ୍ତି ସମସ୍ତ ଋଷି

ଆପଣେ ବେଦବର ବୋଲନ୍ତି ନ ଲାଗୁ ଗୋହତ୍ୟା ଦୋଷି।୧୬୫।

ସକଳ ଦେବତାୟେ ଜୟେ ଜୟେ ଧୁନି କଲେ

ପାଥର ଶିରେ ପଞ୍ଚାମୃତ ସିଞ୍ଚିଲେ।୧୬୬।

କୋଟିୟେ ତୀର୍ଥ ଘେନି ଅଇଲେ ପୁଷ୍କର

ଅଭିଷେକ କଲା ନେଇ ଅର୍ଜୁନର ଶିର।୧୬୭।

ଅପସରୀମାନେ କରନ୍ତି ମଙ୍ଗଳ ଧୁନି

ହୁଳହୁଳି ନାଦ କରନ୍ତି କାମିନୀ।୧୬୮।

ସୁସ୍ୱରେ କାମିନୀମାନେ କରନ୍ତି ନୃତ୍ୟଗୀତ

ମଙ୍ଗଳ ପଢନ୍ତି ଚଣ୍ତମୁନି ପୁତ୍ର।୧୬୯।

ଗୋମତୀରେ ସ୍ନାହାନ କରାଇଲେ ଝୀନ ବାସ ପିନ୍ଧାଇ

ଦେବସଭାରେ ପାଥକୁ ବସାଇଲେ ନେଇ।୧୭୦।

ୟେମନ୍ତେ ମତେ ପାଥକୁ ମୁକତି ହୋଇଲା

ମର୍କତେଶ୍ୱର ଲିଙ୍ଗ ପୃଥୀରେ ରହିଲା।୧୭୧।

ମାଳତୀ ଲିଙ୍ଗେକ ଯେ ଘୋଡ଼ାଇଲା ମୁଣ୍ତର

ଗୋକର୍ଣ୍ଣଶ୍ୱର ସେ ହୋଇଲା ପୃଥିବୀର।୧୭୨।

ଋଷିଗଣମାନେ ଅନେକ କଲ୍ୟାଣ ଭାଷି

ଅସ୍ତୁ କରାଇଲେ ପାତେକ ହୋୟେ ଧଂସି।୧୭୩।

କୃଷ୍ଣ ଆଗ୍ୟାଂଦିଲେ ଯୁଝେଷ୍ଠିଙ୍କି ଚାହିଂ

ତୁମ୍ଭର ପାପମାନ ଶରୀରେ ହୋଉ ନାହିଂ।୧୭୪।

ପାପ ପୁଣ୍ୟ କହି ତୁମ୍ଭେ ୟେଥେ ଯାଅ ପାଞ୍ଚ ଭାଇ

ଶରୀର ନିର୍ମଳ ହୋଉ ତୁମ୍ଭର ଦେବତାଗଣ ଚାହିଂ।୧୭୫।

ନାରାୟଣ ବଚନେ ଗଲେ ପଣ୍ତୁର ନନ୍ଦନ

ନାରାୟଣ ପ୍ରସନ୍ନେ ପାପ କଲେ ଦହନ।୧୭୬।

ଜଗନ୍ନାଥେ ବୋଇଲେ ପାପ ଶରୀରେ ଯେବେ ଥାନ୍ତା

ତୁମ୍ଭର ଦୁଇ ଭାଗେ ଦୁଇ ଦ୍ୱାର ଲାଗନ୍ତା।୧୭୭।

ୟେବେ ନିକଳଙ୍କ ହୋଇବ ତୁମ୍ଭର ଦେହୀ

ନାରାୟଣ ହରଷ ହୋଇଲେ ପାଣ୍ତବନ୍ତ ଚାହିଂ।୧୭୮।

ୟେବେ ସେ ନିର୍ମଳ ହୋଇଲେ ପାଣ୍ତବ ଧର୍ମ ରାୟେ

ୟେ ପାଥକୁ ଘେନି ଭାରା ରହିବି ଥୋକାୟେ।୧୭୯।

ତୁ ଧର୍ମରାୟେ ସ୍ୱାମୀ ଦୟା କରିଥିବା

ତୋହୋର ଚରଣେ ଥାଉ ମୋହୋର ସେବା।୧୮୦।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ବୋଇଲେ ସ୍ୱାମି ତୋହୋର ଆଶ୍ରିତେ

ସତ୍ୟେ ବ୍ରତୁ ଆମ୍ଭେ ପଣ୍ତୁର ପଞ୍ଚୁପୁତ୍ରେ।୧୮୧।

ସ୍ୱାମି ଯେବଣ କୂଟ କଲେକ କଉରୋବ

ଦୁସ୍ତରୁ ତରିଲୁ ତୋହୋ ଯୋଗୁଂ ବାସୁଦେବେ।୧୮୨।

ହରି କୂଟେ ନେଇ ଭୀମକୁ ବିଷ ଲଡ଼ୁ ଦେଲେ

ନାଗେଣୀ ଖାଉ ବୋଲି ଜଳେ ପକାଇଲେ।୧୮୩।

ବାରୁଣାବନ୍ତେ ନେଇ କଲେ ଯେଉଂ କୂଟେ

ପୁରେକ ଭିଆଇଲେ ଗୁଆଘୃତ ଛଣପଟେ।୧୮୪।

ତରିଲୁ ତହୁଂ ହରି ତୋହୋର ପରସାଦେ

ଦ୍ୱାପର ଯୁଗେ ଶରଣ ତୋର ପାଦେ।୧୮୫।

ଗୋହତ୍ୟା ବ୍ରହ୍ମହତ୍ୟା ଦୋଷମାନ

ତୋହୋର ଶରଣେ ଖଣ୍ତୁ ପାତକମାନ।୧୮୬।

ସଦୟା ଦୟା ହୋଇବୁ ଦେବ କାଶି

ଅବିଚ୍ଛନ୍ନେ ବିଜୟେ ବିଶ୍ୱବାସୀ।୧୮୭।

ଯେ ତୋତେ ୟେକା ବେଳେ ନୟନେ ଦେଖିବ

କୋଟିୟେ ଜନ୍ମର ପାପ ଯେ ହରିବ।୧୮୮।

ଦେଖିଲେ କିଂଚିତ ପାପ ନଥିବ ଶରୀରେ

ତୋର ମୁଖ ଦେଖନ୍ତେ ବସିବ ସ୍ୱର୍ଗପୁରେ।୧୮୯।

ସଦାଶିବ ନାଥ ପ୍ରତକ୍ଷେ ଉଭାହୋଇ

ଇନ୍ଦ୍ର ନିତି ବରଷା କରିବ ତୋର ତହିଂ।୧୯୦।

ନିତି ହିଂ ବରଷା କରିବ ସୁରପତି

ମୋହୋର କଥା ରହିଥିବ ପୃଥି।୧୯୧।

ଇନ୍ଦ୍ର ଗୋବିନ୍ଦ ଧାତା ଯୁଝେଷ୍ଠି ପାଞ୍ଚଭାଇ

ଧାତା ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭେ ୟେଥେ ଲିଙ୍ଗେ ଲିଙ୍ଗେ ଥୋଇ।୧୯୨।

ତେତିଶ କୋଟି ଦେବତା ପାଣ୍ତବ ପାଞ୍ଚଭାଇ

ଲିଙ୍ଗ ପୂଜନ୍ତି ଯେ ମନ୍ତ୍ର ପରିଘାଇ।୧୯୩।

ବାଲୁକା ଲିଙ୍ଗେକ ପୂଜି ଉପରେ ବେଲପତ୍ରି ଢାଳି

ଲିଙ୍ଗେ ବିଦାରି ବିଜେ କଲେ ଦେବଶୂଳୀ।୧୯୪।

ଇନ୍ଦ୍ରେ ଯାହା ପୂଜିଲେ ଇନ୍ଦ୍ରେଶ୍ୱର ବୋଲି ହୋଉ

ଯମେ ଯାହା ପୂଜିଲେ ଯମେଶ୍ୱର ବୋଲାଉ।୧୯୫।

ବ୍ରହ୍ମା ଯାହାକୁ ପୂଜିଲେ ବ୍ରହ୍ମେଶ୍ୱର ଜାଣ

ଚନ୍ଦ୍ର ଯାହା ପୂଜିଲେ ଚନ୍ଦ୍ରେଶ୍ୱର ପୁଣ।୧୯୬।

ବରୁଣ ଯାହା ପୂଜିଲେ ବରୁଣେଶ୍ୱର ନାମ ହୋଇ

କୁବେର ଯାହା ପୂଜିଲେ କୁବରେଶ୍ୱର ନାମ ବହି।୧୯୭।

ତେତିଶ କୋଟି ଦେବେ ପୂଜିଲେ ତେତିଶ ନାମ ବହି ହୋଇ

ଠିକ ଠିକ ନାମ ମୁଂ ଯେ କହିଲି ବଞ୍ଚାଇ।୧୯୮।

ପଞ୍ଚୁ ପାଣ୍ତେବ ଯେ ଲିଙ୍ଗେ ଲିଙ୍ଗେ ପୂଜି

ଧର୍ମେଶ୍ୱର, ଭୀମେଶ୍ୱର, ଅର୍ଜୁନେଶ୍ୱର, ନକୁଳେଶ୍ୱର,

ସହଦେବେଶ୍ୱର ପୃଥୀରେ ଉପୁଜି।୧୯୯।

କୋଇନ୍ତା ଯାହା ପୂଜିଲେ କୋନ୍ତେଶ୍ୱର ନାମ ହୋଇ

ବ୍ରହ୍ମାୟେ ଆଗ୍ୟାଂ ଦିଲେ କୋଇନ୍ତାଙ୍କର ତନଇ।୨୦୦।

ବ୍ୟାସେ ବୋଇଲେ ପାତେକ ମୁକତ ୟେ ତୀର୍ଥ

ସ୍ୱର୍ଗୁଂ ପୁଷ୍ପ ବୃଷ୍ଟି କରୁଥିବ ସୁରନାଥ।୨୦୧।

ନିତି ଇନ୍ଦ୍ର ଦେବତା ୟେଥି ବରଷିବ

ତେବେ ସେ ହରନାଥ ଦେହ ଶୀତଳ ହୋଇବ।୨୦୨।

ବ୍ରହ୍ମା ଆଗ୍ୟାଂ ଦିଲେ ବ୍ୟାସଙ୍କୁ ଯେ ଚାହିଂ

ପୂଜା ୟେଥିରେ କେ କରୁଥିବ ରହି।୨୦୩।

ସହଦେବ ବଦନ ଚାହିଂଲେ ବ୍ୟାସ ମହାଋଷି

ଚଉକତି ବୁଲି ବାବୁରେ ଦେଖ ଉପଲେସି।୨୦୪।

ବ୍ୟାସଙ୍କର ବଚନେ ଚଳଇ ସହଦେବ ମନ୍ତ୍ରୀବର

ଟୁଙ୍ଗା କରବା ଖୋଳନ୍ତେ ଦେଖିଲା ଶବର।୨୦୫।

ଶବରକୁ ଘେନି ଚଳିଲା ମନ୍ତ୍ରୀ ବେଗେ

ଧାତିକାରେ କଲା ନେଇ ବ୍ୟାସଙ୍କର ଆଗେ।୨୦୬।

କୃଷ୍ଣ ବୋଇଲେ ଶୁଣ ହୋ ଶବର

ପାଣି ପତ୍ର ନେଇ ପୂଜା କର ହର।୨୦୭।

ତଟେଣ ମାଛ ବାହଇ କପିଳା

ଗେଣ୍ତା ମାଂସ ଭକ୍ଷନ୍ତି ଜାତିରେ ତୟେଂଳା।୨୦୮।

ତାହାକୁ ଘେନି ବୀର ସଭାରେ ପରବେଶ

ଦେଖିଣ ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବ କଲେ ଉପହାସ।୨୦୯।

ବ୍ୟାସ ବୋଇଲେ ତୁ ସର୍ବଭୂତେ ନାଥ

ୟେ ଯେବେ ଅନୀତି, ଅଛଇ କେ ନାଥ।୨୧୦।

ଛପନ କୋଟି ଜୀବ ଜନ୍ତୁ ସଭିୟେଂ ୟେକ ପ୍ରାଣ

ୟେବେ ନାରାୟଣ କେହ୍ନେ କଲୁ ଭିଆଣ।୨୧୧।

ସହଦେବ ବୋଇଲା ନାଥ ଜନ୍ମରେ ବାଉରୀ

ଗେଣ୍ତା ଶାମୁକେ ବ୍ରତନ୍ତି ୟେ ଆହାରି।୨୧୨।

କୃଷ୍ଣ ବୋଇଲା ୟେ ଶବର ଭାବକୁ ବହିଲା

ୟେହାର ଦେହରୁ ପାପ ସକଳ ଧ୍ୱଂସଗଲା।୨୧୩।

ନର ନାରାୟଣ ମଞ୍ଚେ ଅବତାର

କ୍ଷୟେ ଜୀବ ତ ତୋଷିବ ସବୁ ୟେକକାର।୨୧୪।

ବ୍ରହ୍ମାୟେ ୟେହାକୁ ଦିଅ ପଇତା

ଯୁଗେ ଯୁଗେ ୟେହାର ପୁରାଣେ ଥାଉ କଥା।୨୧୫।

ଆପଣେ ବେଦବ୍ୟାସେ କୋଇଲି ସୁତା ଘେନି

ତୟେଂଳା ଗଳାରେ ପକାଇଲେ ମହାମୁନି।୨୧୬।

ତୀର୍ଥ ଜଳ ପୁଣି ସେ ସିଞ୍ଚିଲେ ମୁନିବର

ଆଜହୁଂ ହୋଇଲୁ ତୁ କାଳିନ୍ଦୀ ବିପ୍ରବର।୨୧୭।

ବାଉରୀ ଶାସନ ବୋଲି ୟେହାର ନାମ ହୋଉ

ୟେ ଆମ୍ଭର କଥା ଯୁଗେ ଯୁଗେ ଥାଉ।୨୧୮।

ବାଉରୀ ଆଣି କରି ଯେ ବସାଇଲା ଗ୍ରାମ

ତେଣୁ କରି ହୋଇଲା ବାଉରୀ ଶାସନ ନାମ।୨୧୯।

ଦେବତାୟେ ଥାଇ ତମ୍ୱା ପଟା ଲେଖନ କରାଇ

ଯେ ୟେହା ହରଇ ୟେ ସେ ଦୋଷଅ ପହରଇ।୨୨୦।

ଯୁଗେ ଯୁଗେ ହୋଇ ପୁରାଣରେ ଥାଉ କଥା

କଥା ରହିବ ଦୋଷ ହରିବେ ସର୍ବଥା।୨୨୧।

ୟେସନେକ ତାମ୍ରପଟା ମହାଜନଙ୍କୁ ଦେଇ

ଦେବତା ଗଣମାନେ ଗଲେ ଯେ ଯାହାର ତହିଂ।୨୨୨।

ରହିଲେ ପାଣ୍ତବେ ହିରଣକ ବନେ

ଆର ଦିନ ମହୀନ୍ଦ୍ର ପର୍ବତକୁ କରନ୍ତି ଗମନେ।୨୨୩।

କୋଇନ୍ତା ଆଦି କରି ପଞ୍ଚୁପାଣ୍ତବେ

ଗୋକର୍ଣ୍ଣଶ୍ୱରକୁ ଦେଖନ୍ତି ଯୁଝେଷ୍ଠି ରାଜଦେବେ।୨୨୪।

ମଛ କୁଣ୍ତେ ପଶି ସ୍ନାହାନ ଦେବ କରି

ଦେଖନ୍ତି ସଦାନନ୍ଦ ମାହେନ୍ଦ୍ର ନାମେ ଗିରି।୨୨୫।

ନିଜ ସ୍ୱରୂପ ଧରିଣ ବିଶ୍ୱନାଥ ତହିଂ ଉଭା

କି ଜାଣ ଦିଶଇ ସେ ଚନ୍ଦ୍ର କିରଣ ଆଭା।୨୨୬।

ପଞ୍ଚରତ୍ନ ଦେଇ ପୂଜା କଲେ ପାଣ୍ତୁର ଆତ୍ମଜ

ସ୍ୱର୍ଗେଣ ପୁଷ୍ପବୃଷ୍ଟି କଲେ ଦେବରାଜ।୨୨୭।

ପୂଜନ୍ତି ୟେକ ମନେ ଦେବ ବିଶ୍ୱବାସୀ

ଯୋଗ ଲୟେ କରି ଦେବ ତୁସ୍ତି ଅଭ୍ୟାସି।୨୨୮।

ଜୟ ତ୍ରିଅମ୍ୱକ ଆଦି ଶୂଳ ହସ୍ତା

ଜୟ ତୁ ସଦାଶିବ ଅଭୟେ ବରଦାତା।୨୨୯।

ଜୟ ତୁ ସଦାଶିବ କପିଳ ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ

ଜୟ ତୁ ସଦାନନ୍ଦ ତ୍ରିପୁର ଦର୍ପ ଧ୍ୱଂସି।୨୩୦।

ଜୟ ତୁ ସଦାନନ୍ଦ ମତି ଭୋଳା

ଜୟ ତୁ ସଦାନନ୍ଦ ଆନନ୍ଦ ମତି ମୁକୁଳା।୨୩୧।

ଜୟ ତୁ ସଦାନନ୍ଦ ଦକ୍ଷର ଯଗ୍ୟଂ ଦର୍ପ ଭାଞ୍ଜୁ

ଜୟ ତୁ ସଦାନନ୍ଦ ଯୋଗୀଜନ ମନ ରଂଜୁ।୨୩୨।

ଜୟ ତୁ ସଦାନନ୍ଦ କପିଳାସ ବାସୀ

ଜୟ ତୁ ସଦାନନ୍ଦ ଅନ୍ଧକ ଦର୍ପ ଧ୍ୱଂସି।୨୩୩।

ଜୟ ତୁ ସଦାନନ୍ଦ ଆଦି ନିରଞ୍ଜନ

ଜୟ ତୁ ସଦାନନ୍ଦ ଆଦି ଈଶାନ।୨୩୪।

ଜୟ ତୁ ସଦାନନ୍ଦ ରାବଣ ବର ଦ୍ୟନ୍ତା

ଜୟ ତୁ ସଦାନନ୍ଦ ପଞ୍ଚମ ବକ୍ତ୍ର ତ୍ରାତା।୨୩୫।

ଜୟ ତୁ ସଦାନନ୍ଦ ଅନାଦି ପଞ୍ଚମୁଖ

ଜୟ ତୁ ସଦାନନ୍ଦ ଜୟ ଶଶିରେଖ।୨୩୬।

ଜୟ ତୁ ସଦାନନ୍ଦ ଭଗତ ମଚ୍ଛଳା

ଜୟ ତୁ ସଦାନନ୍ଦ ଭଗତକୁ ଭୋଳା।୨୩୭।

ଜୟ ତୁ ସଦାନନ୍ଦ ସଞ୍ଚାରଞ୍ଚା

ଜୟ ତୁ ସଦାନନ୍ଦ ଅଭୟେ କାଳ ବଞ୍ଚା।୨୩୮।

ଜୟ ତୁ ସଦାନନ୍ଦ ପାର୍ବତୀ ପ୍ରାଣନାଥା

ଜୟ ତୁ ସଦାନନ୍ଦ ଶଶି ଗଙ୍ଗା ମଥା।୨୩୯।

ଜୟ ତୁ ସଦାନନ୍ଦ ସୃଷ୍ଟି ଉଦ୍ଧାରଣ

ଜୟ ତୁ ସଦାନନ୍ଦ ପାପମାନ ଖଣ୍ତଣ।୨୪୦।

ଜୟ ତୁ ସଦାନନ୍ଦ ଦେବଙ୍କର ରାଜ

ସର୍ବ ଭୂତ ନାଥ ତୁହି ଅନାଦି ଆତ୍ମଜ।୨୪୧।

ଜୟ ତୁ ସଦାନନ୍ଦ ରେଖ ଅରେଖ

ଜୟ ତୁ ସଦାନନ୍ଦ କାଳ ଗରଳ ଭକ୍ଷ।୨୪୨।

ଜୟ ତୁ ସଦାନନ୍ଦ କରୁଣା କର ଇଚ୍ଛା

ଜୟ ତୁ ସଦାନନ୍ଦ ଜଗତ ଜନ ମୋଚ୍ଛା।୨୪୩।

ଜୟ ତୁ ସଦାନନ୍ଦ ଅନାଦି ବିଶ୍ୱ ବାସୀ

ଜୟ ତୁ ସଦାନନ୍ଦ ଅଭୟେ ବ୍ରହ୍ମରାଶି।୨୪୪।

ଜୟ ତୁ ସଦାନନ୍ଦ କାଳ ଗରଳ ଭକ୍ଷନ୍ତା

ଜୟ ତୁ ସଦାନନ୍ଦ ସଂସାର ଜୀବଦାତା।୨୪୫।

ଜୟ ତୁ ସଦାନନ୍ଦ ଲୋହିତ ପିଙ୍ଗଳ ଦେବ

ଜୟ ତୁ ସଦାନନ୍ଦ ଲାଙ୍ଗଟ ନାମ ବହିବ।୨୪୬।

ଜୟ ତୁ ସଦାନନ୍ଦ ସମ ସୁଖ ଦୁଖ

ଜୟ ତୁ ସଦାନନ୍ଦ ଉଦ୍ଧାରଣ ମମ ଦୁଖ।୨୪୭।

ଜୟ ତୁ ସଦାନନ୍ଦ ଭଗତ ଅନୁମତେ

ଜୟ ତୁ ସଦାନନ୍ଦ ତୁ ଦୁଦୁରା ଘେନୁ ଚିତ୍ତେ।୨୪୮।

ଜୟ ତୁ ସଦାନନ୍ଦ ଅନାଦି ଶୂଳପାଣି

ଜୟ ତୁ ସଦାନନ୍ଦ ଅଭୟେ ବ୍ରହ୍ମଗ୍ୟାନୀ।୨୪୯।

ଜୟ ଜୟ ମହାଦେବ ଉମା ପ୍ରାଣନାଥ

ଶୂଦ୍ରମୁନି ସାରୋଳା ଦାସ ତବ ଭକ୍ତ।୨୫୦।

ୟେମନ୍ତେ ଅନେକ ତୁସ୍ତି କଲେକ ଯୁଝେଷ୍ଠି

ନିଜ ରୂପ ଧରି ଉଭା ପ୍ରସନ୍ନ ଧୂର୍ଜଟି।୨୫୧।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବ ଶତବାର ଯେ ପ୍ରଣମି

ତୋର ପ୍ରସନ୍ନ ମୁକତି ହେଲି ଦେବ ସ୍ୱାମୀ।୨୫୨।

ହର ବୋଇଲେ ସମସ୍ତ ଜନ୍ମ ପାତକ ତୋର କ୍ଷୟେ ଯାଉ

ସମସ୍ତ ଅରିଷ୍ଟି ଖଣ୍ତ ରାଜ୍ୟ ପ୍ରାପତ ହୋଉ।୨୫୩।

ବର ଦେଇ ଅନ୍ତରୀକ୍ଷେ ଗମିଲେ ତ୍ରିପୁରାନ୍ତ

ରହିଲେ ମହୀନ୍ଦ୍ରଗିରି ଶିଖେ ପଣ୍ତୁଙ୍କର ସୁତ।୨୫୪।

***

ଯେଥୁ ଅନନ୍ତରେ ଶୁଣ ହୋ ଯୁଗପତି

ଇତିଶ୍ରୀ ମହାଭାରଥ ଏ ଆଦିପର୍ବ ରୀତି।୧।

ପାଣ୍ତବଙ୍କର ନିଧନେ ନୃପତି ଧୃତିରାଷ୍ଟି

ବରଷ ବେନି ପରିଯନ୍ତେ ହୋଇଲା କଷ୍ଟି କଷ୍ଟି।୨।

ପାସୋରିଲା ପୁଅନ୍ତ ଉପେକ୍ଷିଲା ସର୍ବ ଭ୍ରାନ୍ତି

ଭୀଷ୍ମ ଭୂରିଶର୍ବାନ୍ତ ଘେନି ଭାଳଇ କୁରୁପତି।୩।

ଦ୍ରୋଣ କର୍ଣ୍ଣ ଶଲ୍ୟ ମନ୍ତ୍ରୀ ଶକୁନି

ଭାଳଇ ଧୃତିରାଷ୍ଟ ସବୁନ୍ତି ହିଂ ଘେନି।୪।

ଧୃତରାଷ୍ଟ୍ର ବସିଣ ଭାଳଇ ସଭାର

ସମସ୍ତ କୁଟୁମ୍ୱ ସୋଦର ବାନ୍ଧବ ମୋହର।୫।

ମୁହିଂ ଚକ୍ଷୁହୀନ ରାଜକୁ ନୋହଇ ଯୋଗି

ତୁମ୍ଭର ବିଚାରେ କହ ମୁଂ ଦ୍ରିଯୋଧନକୁ ରାଜ୍ୟ ଦେବି।୬।

ଭୀଷ୍ମେ ବୋଇଲେ ସେହି ସେ ଭାଗ୍ୟବନ୍ତା

ଶ୍ରୀବନ୍ତଶୂରବନ୍ତ ଅଭୟ ବଳବନ୍ତା।୭।

ହସ୍ତେ ପଦ୍ମ ପାୟେ ପଦ୍ମ ଯାହାର ସେ ଅଛି

ଅନୁବ୍ରତେ କନ୍ଧରୁ ନ ଛାଡ଼ଇ ଲଛୀ।୮।

ଗୁଣ ଦେବ ନାମେଣ ଯେ ୟେକଇ ଗ୍ରହପୁତ୍ର

ତାକୁ ରାଇ ପୁଚ୍ଛା କଲେ ଅମ୍ୱିକାର ସୁତ।୯।

ଗୁଣ ଦେବ ପଣ୍ତିତ ଶୁଭ ଅନକୂଳ କହିଲେ

ଶ୍ରୀରାମଚନ୍ଦ୍ର ଯେବଣ ଦିନ ଅଯୋଧ୍ୟାୟେ

ଅବିଷେକ ହୋଇଲେ।୧୦।

ଧନୁ ଶୁକଳ ଯେ ପୌର୍ଣ୍ଣମାର ତିଥି

ପୁଷ୍ୟା ନକ୍ଷତ୍ର ଯେ ବାର ବୃହସ୍ପତି।୧୧।

ତୈତିଳ ନାମେ କରଣ ଆୟୁଷ୍ମାନ ନାମେ ଯୋଗ

କକଡ଼ା ଘରେ ଚନ୍ଦ୍ର ଅଟଇ ଯେ ଭୋଗ।୧୨।

ଶ୍ରୀରାମ ଅଭିଷେକ ତହିଂକି ନିର୍ଦ୍ଦୋଷ ବାଛି

ସେ ଦିନୁକୁ ଅବିଗୁଣ ଦୋଷ ନାହିଂ କିଛି।୧୩।

ଧଇଲେ ଅନକୂଳ ଶୁଭ ଯୋଗ ଲଗ୍ନେ

ଗୁରୁ ପୁଷ୍ୟା ଅନକୂଳ ଅମୃତ ଯୋଗ ମାନେ।୧୪।

ଅଭଷେକ ଯୋଗାଡ଼ ଯେ କରାଇଲେ ସମସ୍ତ

ରାଜ୍ୟେଣ ଉଚ୍ଛବ କରାନ୍ତି ନରନାଥ।୧୫।

ବ୍ରାହ୍ମଣନ୍ତ ବରି ଅନେକ ଦାନଦେଇ

ଅପାଦ ଶାନ୍ତି ନିମନ୍ତେ ଚଣ୍ତିକା ସ୍ତୋତ୍ର ପଢାଇ।୧୬।

ପଞ୍ଚଶାଖା ତାଳ କଲେ କନେକ ଦଣ୍ତ ଗୋଟି

ଦେବ ବରଣ ପ୍ରତିମା ମାନ ହୀରକରେ ଘଟି।୧୭।

ସମସ୍ତ ସମ୍ପାଦିଲା ଶଙ୍କୁନି ମହାମନ୍ତ୍ରୀ

ଶୀତଳ ଯୋଗାଡ଼ମାନନ୍ତ ଦେଇ ଦେବତାନ୍ତ ତ୍ରିପୁତି।୧୮।

ଶ୍ୱେତ ହସ୍ତୀ ଏକ ସାଜିଲେ ଅନେକ ସମ୍ଭରେ

ପାଟଅଶ୍ୱ ସାଜିଲେ ଦେବାଙ୍ଗ ବସନରେ।୧୯।

ବଶିଷ୍ଠ ବିଶ୍ୱାମିତ୍ର ବାମଦେବ ପୁରୋହିତ

ମାରକଣ୍ଡ ବାଲମିକ ବ୍ୟାସଦେବ ସହିତ।୨୦।

ଅଗସ୍ତି ଜନକ ସନକ ତପଚାରୀ

ସମସ୍ତ ଋଷିମାନେ ପ୍ରବେଶ ହସ୍ତିନା ରାଜ୍ୟ ପୁରୀ।୨୧।

ପଞ୍ଚୁ କଟକେ ଦ୍ରିଯୋଧନ ଆଗ୍ୟାଂ ଅବଧାରି

ସମସ୍ତ ବିଧାନେ ଅବିଷେକ ରାୟେ କରି।୨୨।

କୋଟିୟେ ତୀର୍ଥର ଆଧିପତି ଯେ ପୁଷ୍କର

ଅବିଷେକ କଲା ନେଇ ଦ୍ରିଯୋଧନ ଶିର।୨୩।

ହବି କି ଆହୂତି ଦିଲେ ଘୃତ ଯୋଗେ

ଭାନୁମତୀକି କୋଳେ ଘେନି ରାୟେ ବିଜେ କଲେ ବେଗେ।୨୪।

କୋଳେ ଶୋଭାବନ ଭାନୁମତୀ ପାଟରାଣୀ

ପଞ୍ଚାମୃତ ପଦାର୍ଥ ପୁରୋହିତେ ଦିଲେ ଆଣି।୨୫।

ଡାହାଣ ପଖାୟେ କନେକ ଦଣ୍ତ ଧରି

ଶଙ୍କୁନି ମହାମନ୍ତ୍ରୀ ମଙ୍ଗଳ ସୀଉକାର କରି।୨୬।

ବାମ ପଖାୟେଣ ଯେ କର୍ଣ୍ଣ ଅଶସ୍ତମା

ଦ୍ରୋଣଗୁରୁ, ଶଲ୍ୟ, ବାହ୍ଲିକ, କୃପବ୍ରହ୍ମା।୨୭।

ଭୁରିଶର୍ବାୟେ ଆଗରେ ଚାମରେକ ଢାଳି

ମଙ୍ଗଳ ହୁଳହୁଳି କଲେ ସର୍ବ ବାଳୀ।୨୮।

ଲକ୍ଷେକ ପାଟଛତ୍ର ଧରନ୍ତି ଚଉକତି

ଆଲମ୍ୱ ୟେକ ଲକ୍ଷି ଉଦ୍ଦଣ୍ତ ପଞ୍ଚ ଲକ୍ଷି ବିରାଜନ୍ତି।୨୯।

ବାଜଇ ବୀରତୂର ସାଜଇ ସମଦଣ୍ତ

ହୁଳହୁଳି ନାଦେ କମ୍ପଇ ଭୂଅଖଣ୍ତ।୩୦।

ସୁବର୍ଣ୍ଣ ବନ୍ଧା କୋଟିଏ ଶଙ୍ଖ ଆଗେ ଫୁରି

ଲକ୍ଷେକ ବିଳାସୁଣୀ ମଙ୍ଗଳ ସୀଉକାରୀ।୩୧।

ରାଜ୍ୟେଣ ଅବିଷେକ ହୋଇଲେ କୁରୁପତି

ପଞ୍ଚୁକଟକେ ସେ ଭ୍ରମଇ ମାନ ଚକ୍ରବ୍ରତ୍ତୀ।୩୨।

ଶଚୀକି ଘେନିଣ ଯେହ୍ନେ ବିଜୟେ ମଘବା

ଅମର ବୃନ୍ଦ ପ୍ରାୟେ ସମସ୍ତ ଦିଶଇ ଶୋଭା।୩୩।

ଅନେକ ରାଜ୍ୟରୁ ଯେ ମିଳିଲେ ସର୍ବରାୟେ

ଅନେକ ଗହଳ ସେ ରାଜାଙ୍କର ସନ୍ୟ ଘାୟେ।୩୪।

ଅନେକ ଭଣ୍ତାର ଯେ ବିଧ୍ୱଂସିଲା ଅଧିକାରୀ

ପାତ୍ର ଅମାନାତ୍ୟ ଯୋଦ୍ଧା ସବୁକୁହିଂ ଶାଢୀ।୩୫।

ଅନେକ ଅଳଂକାର ଯେ ଆଭରଣ ସର୍ବ କାୟେ

ଦିଶଇ କୁରୁପତି ଅଳକାନାଥ ପ୍ରାୟେ।୩୬।

ଆସ୍ତାନେ ବିଜେ କଲେ ଦ୍ରିଯୋଧନ ନରପତ୍ୟେ

ନିଯୋଗ ଅଧିକାରୀମାନେ ଭିଆଇଲେ ସମସ୍ତେ।୩୭।

ପାରିଦଣ୍ତ ସମଦଣ୍ତ ସମସ୍ତ ଭିଆଣ

ଅମାନାତ୍ୟମାନଙ୍କ ମୂଳେ ଦିଲା ତତକ୍ଷଣ।୩୮।

ପୃଥିବୀରେ ଯେତେ ଶସ୍ୟ ଉପୁଜାନ୍ତି ପ୍ରଜା

ବାଟିକେ ଚାରି ହାର ଦେଉଥିବ ସଞ୍ଜା।୩୯।

ବାଟିକେ ଶ୍ରୀରାମ ମୁଦ୍ରା ଯେ ଚିନାୟେ ବାରି ବାସ୍ତୁ ଭୂମି

ୟେସନେକ ଆଗ୍ୟାଂଦିଲେ ଦ୍ରିଯୋଧନ ସ୍ୱାମୀ।୪୦।

ଆପଣାର ବେନି କରସ୍ଥଳ କଣ୍ଟି

ପଞ୍ଚବିଂଶ ହାଥେ ଭିଆଇଲେ ନଳକାଠି।୪୧।

ୟେଥକୁ ଦଣ୍ତା ଗୋପଛ ମାଢକ ମାଣେ

ୟେସନେକ କରି ଭିଆଇଲେ କୁରୁରାଣେ।୪୨।

ବେନିମାଣ ମାଢକେ ବରତନ ପରଜାଙ୍କୁ

ବିହନ ଭିଆଣ କଲେ ଭଣ୍ତାରୁ ଦେବାକୁ।୪୩।

ବାରରାଷ୍ଟ୍ର ସେ ଯେ ଛତିଶ ମଣ୍ତଳେ

ଦେବତା ପୂଜା ୟେଥି ଘେନନ୍ତି ସର୍ବକାଳେ।୪୪।

ନିଯୋଗ ଭୂମି ଫେଡ଼ି ଦିଲେ ଦେବତାଙ୍କୁ

ଯଯାତିଙ୍କ ପାଞ୍ଜି ପ୍ରମାଣେ ଦିଲେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ।୪୫।

ତହୁଂ ବିଜେ ସେ ନିଜ ଭୁବନେ

ଶିରେ ଅର୍ଘ ଦିଲେ ଋଷିଙ୍କର ଭାର୍ଯ୍ୟାମାନେ।୪୬।

ଯେ ବିଧି ସ୍ନାହାନ ସାରିଣ ମୋଣୋହିରେ ବିଜେ

ଦେବ ଦୋବୋରାଙ୍କୁ ଭୂତେଣ ବଳି ଦ୍ୱିଜେ।୪୭।

ଆପଣା ପିତୃ ଲୋକନ୍ତ ଦେଇ ଅନ୍ନ

ପାଣି ଛାଡ଼ି ନୃପତି କଲେକ ଭୋଜନ।୪୮।

ଅମୃତ ରସ ପାକ ପରସନ୍ତି ସୂପକାରେ

ମୁଣୋହି ସାରି ରାଜା ଆଞ୍ଚୋବନ ମନ୍ଦିରେ।୪୯।

ଛତ୍ରଶାଳେ ଭୋଜନ ପାତ୍ର ଅମାନାତ୍ୟମାନେ

ଯେ ଯେତେବେଳେ ଇଚ୍ଛନ୍ତି ସୁଖେଣ ଭୁଞ୍ଜନ୍ତି ଅନ୍ନେ।୫୦।

କର୍ଣ୍ଣକଇଂ ଶାଢୀ ଦିଲେ ଆପଣେ କୁରୁରାଜେ

ଦୁଷ୍ଟ ନିବାରିବା ମୈତ୍ର ତୁ କରିବୁ ଦିଗବିଜେ।୫୧।

ମୁହିଂ ପାଟେ ଠାକୁର ତୁ ଥାଠେଣ ଆଧିପତି

ତୋତେ ସମର୍ପିଲି ୟେ ସଚରାଚର ପୃଥୀ।୫୨।

ରାଜାର ଆଗ୍ୟାଂୟେ ସେ କର୍ଣ୍ଣ ମହାବୀର

ମହା ବଳବନ୍ତା ସେ ପୃଥୀକି ମହାଭାର।୫୩।

ବାରୁଣାବନ୍ତେ ଉଠି ସେ ବିକ୍ରମଇ ପାଦେକ

ପାଞ୍ଚ ପହଣ୍ତେ ଡ଼େଇଂ ଯାଅଇ ପଞ୍ଚୁକଟକ।୫୪।

ଯେବଣଠାବେ ବିକ୍ରମି ଡ଼େଇଂ ପଡ଼ଇ ଭୂମିରେ

ବସୁଧା ମୁଖୁଂ ରୁଧିର ବହଇ ଝରଝରେ।୫୫।

କର୍ଣ୍ଣ ଅନେକ ଦେବୀ ତୁସ୍ତି

ଧୀର ହୋଇ ବିକ୍ରମିବୁ ବାବୁ ରେ ବୋଲେ ବସୁମତୀ।୫୬।

କର୍ଣ୍ଣ ବୋଇଲା ବିକ୍ରମ ନ କରିବି ପାଦଘାତେ

ପ୍ରତିଦିନ ଦେଉଥିବୁ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ଭାର ଶତେ।୫୭।

ଭୟେଣ ସନମତ କଲା ଦେବୀପୃଥୀ

ତୁ ଥିର ହୋଇ ଗମିବୁ ମୁଂ ଶତେ ସୁବର୍ଣ୍ଣ

ଦେଉଥିବି ନିତି।୫୮।

ବସୁଧା ଦେବୀ ଯହୁଂ କଲାକ ସନମତ

ସଧୀରେ ଗମଇ ସେ କର୍ଣ୍ଣ ମହାମତ୍ତ।୫୯।

ବସୁଧାର ମୁଖେ ଯେ ଅଛଇ ମହାରସ

ତାହା ନେଇ ଢାଳଇ ପାଷାଣ ପରଶ।୬୦।

ସେ ପରଶ ପାଷାଣ ଲଗାନ୍ତେ ପଥରେ

ଶତେ ଭାର ସୁବର୍ଣ୍ଣ ଝରଇ ସେ ବାରୁଣାବନ୍ତ

ପର୍ବତରେ।୬୧।

ଉଜାଣ ବଂଶିକ କିରାତ ଅଟଇ ଅଜପତି

ଶତେ ବାର ସୁବର୍ଣ୍ଣ ସେ ବହିଣ ନିଅଇ ନିତି।୬୨।

ମିଥିଳା ଭୁବନ ଯେ କର୍ଣ୍ଣର ନିଜ ବାସ

ସ୍ନେହେ ଦ୍ରିଯୋଧନ ଦିଲା ତାହାରେ ଅଙ୍ଗଦେଶ।୬୩।

ତହିଂ ଯାଇ ନିତ୍ୟେ ପ୍ରବେଶ ହୋଅଇ ଶତେ ଭାର ସୁବର୍ଣ୍ଣ

ରାଜାଙ୍କୁ ପଞ୍ଚବିଂଶ ଭାର ଦିଅଇ ବୀରକର୍ଣ୍ଣ।୬୪।

ଧୃତରାଷ୍ଟ୍ରକୁ ଭାରେ ଗାନ୍ଧାରୀ କିଭାରେ

ସଞ୍ଜୟଙ୍କୁ ଭାରେ ଭୂରିସର୍ବାକଇ ଭାରେ।୬୫।

ଭୀଷ୍ମଙ୍କୁ ଭାରେ ଦ୍ରୋଣକୁ ଭାର ବେନି

ଅନ୍ତେଶ୍ୱରେ ଭାନୁମତୀ ତହିଂକି ଦିଅଇ ଭାର ତିନି।୬୬।

ଅଶସ୍ତମାକୁ ଭାରେ କୃପକଇଂ ୟେକ ଭାର

ଦୁଇ ଭାର ନିତ୍ୟାପତି ପାବନ୍ତି ବିଦୁର।୬୭।

ଶତେକ କନେଷ୍ଟ ଯେ ରାଜାଙ୍କର ଭ୍ରାଥ

ୟେହାଙ୍କୁ ସବୁକହିଂ ଦିଅଇ ପଞ୍ଚବିଂଶ ଭାର ନିତ୍ୟ।୬୮।

ରାଜାଙ୍କର ଭଉଣୀ ଯେ ଅଟଇ ଦୃଶିଳା

ତାହାକୁ ଭାରେ ଦିଅଇ କର୍ଣ୍ଣ ମହାବୀରା।୬୯।

ଦ୍ରିଯୋଧନ ରାଜାର ଯେତେକ ସେବକ ପ୍ରକୃତି

ସବୁକଇଂ କରି ପାଞ୍ଚଭାର ଦିଅଇ ନିତି।୭୦।

ଯେବଣ କିରାତମାନେ ନିତ୍ୟେହେଂ ଆଣନ୍ତି ବହି

ତାହାଙ୍କଇଂ ଭାରେ ଦିଅଇ ସବୁଙ୍କୁହିଂ।।୭୧।

ନିତ୍ୟକର୍ମ ସ୍ନାହାନ ବେଳେ ଯେ କର୍ଣ୍ଣ ମହାବଳୀ

ଗଙ୍ଗାକୁ କନକ ପକାଇ ତିନି ଯେ ଆଞ୍ଜୋଳି।୭୨।

ଆର ଅଙ୍ଗାକ ଆକାଶକୁ କରଇ ବୃଷ୍ଟି

ଯେ ଯେତେ ପାରଇ ସୁଖେଣ ସାଉଣ୍ଟି।୭୩।

ପୃଥ୍ୱୀ ଉପରକୁ ବେନି ଭାର ବିଞ୍ଚି

କୁଟୁମ୍ୱ ମାଗନ୍ତାଙ୍କୁ ବେନି ଭାର କାହାକୁହିଂ ନ ବଞ୍ଚି।୭୪।

ବୟେ ଯାଇଂ ରହିଲା ଚଉବନ ଭାର

ଭାରେକ ନିତି ପେଷଇ ଆପଣା ଭଣ୍ତାର।୭୫।

ତେପନ ଭାର ଘେନି ବସଇ କର୍ଣ୍ଣ ମହାଛତ୍ରୀ

ସାତଘଡ଼ି ପରିଯନ୍ତେ ଦାନ ଦିଅଇ ନିତି।୭୬।

ବଦୟନ୍ତି ଅଗସ୍ତି ବଇବସୁତ ମନୁଙ୍କ ଆଗେ

କର୍ଣ୍ଣର ମହିମା ଉଦିତ ଚାରିଯୁଗେ।୭୭।

କର୍ଣ୍ଣର ମହିମା ଯହୁଂ ଜଗତେ ବିଖ୍ୟାତି

କଞ୍ଚନ ଦେଶର ରାଜା ଅନଙ୍ଗ ଚକ୍ରବ୍ରତ୍ତୀ।୭୮।

ତାହାର ଭାରିଯା ନାମ ଅଟଇ ତୁଳସା

ପତିଭକ୍ତା ସ୍ତିରୀ ସେ ପତିବ୍ରତାହିଂ ମନୀଷା।୭୯।

ତାହାର ଦୁହିତା ନାମ ଅଟେ ରିତୁବତୀ

କର୍ଣ୍ଣକୁ ପ୍ରଦାନ କଲା ଅନଙ୍ଗସେନ ନୃପତି।୮୦।

ରିତୁବତୀର ପତି ସେ ଅଙ୍ଗଦେଶ ରାଜା

ଜଗତେ ବନ୍ଦନ ସେ କୋଇନ୍ତାଙ୍କର ଆତ୍ମଜା।୮୧।

ଅଗସ୍ତି ପୂଚ୍ଛାକଲେ ବଇବସୁତ ମନୁ

ଭାନୁମତୀ ପ୍ରଦାନ ହୋଇଲା ଦ୍ରିଯୋଧନୁ।୧।

ଆବର ଶତେ ଭାଇଙ୍କର ବିଭା

ସଞ୍ଚପି ମହାତ୍ମା ମୋତେ ତାହା କହିବା।୨।

ବୃନ୍ଦାଅର୍କ ଦେଶର ବୀର ବାହୁଦଣ୍ତଧାରୀ

ଧୁଶାସନକୁ ପ୍ରଦାନ କଲାକ କୁମାରୀ।୩।

ତାହାର ନାମ ଯେ ଅଟଇ ହଂସାବଳୀ

ହଇହୟ ବଂଶିକ ପବିତ୍ର ଶୁଦ୍ଧଶାଳୀ।୪।

କୃପାଣ ଦେଶର ରାଜା ଅଟେ ସୂର୍ଯ୍ୟସେନ

ସୂର୍ଯ୍ୟାବତୀ କନ୍ୟାକୁ ଦୁର୍ଜୟେ ପ୍ରଦାନ।୫।

କର୍ଣ୍ଣାଟ ଦେଶର ରାଜା ଯେ ଅନନ୍ତ

ଦୁର୍ବିନ୍ଦକୁ ଦିଲା ଅନନ୍ତାବତୀ ଦୁହିତ।୬।

ମାନଭଙ୍ଗ ଦେଶର ଯେ କେଶବ ନୃପମଣି

ଦୁକର୍ଣ୍ଣକଇ ଦିଲା କମଳା ନାମେ ଦୁଲଣୀ।୭।

ଉଜାଣ ଦେଶର ଯେ କର୍ଣ୍ଣକେଶରର ରାଜା

ଦୁରାକର୍ଣ୍ଣକୁ ଦିଲା ଚନ୍ଦ୍ରାବତୀ ନାମେ ତନୁଜା।୮।

ପଦ୍ମଦଳ ଦେଶର ରାଜା ଯେ ପଦ୍ମକେଶରୀ

ଦୁର୍ନାମକୁ ଦିଲା ପଦ୍ମାବତୀ କୁମାରୀ।୯।

ମାଧବ ଦେଶର ରାଜା ନୃପତି ସଉଭରୀ

ଦୁର୍ଭାନୁକୁ ଦିଲା ସତ୍ୟା ନାମେ କୁମାରୀ।୧୦।

ମଳୟ ଦେଶରବସନ୍ତସେନ ରାୟେ

ଦୁରାନ୍ତେକକଇ ଦିଲା ତାହାର ବସନ୍ତାବତୀ କନ୍ୟାୟେ।୧୧।

ଅନୁହର ଦେଶର ରାଜା ପଦ୍ମସେନ ନୃପତି

ଦୁରାଷ୍ଟକୁ ଦିଲା ତାର ନୀଳା ନାମେ ଦୁହିତୀ।୧୨।

ବଜ୍ରଗିରି ଦେଶର ବାମଦେବ ରାୟେ

ଦୁର୍ବାଳକୁ ଦିଲା ଯେ ମୋହିନୀ ନାମେ କନ୍ୟାୟେ।୧୩।

ଚଣ୍ତୀହର ଦେଶର ରାଜା କୃତକେଶୀ

ଦୁକାଳକୁ ଦିଲା ତାର ଦୁହିତା ସୌଦାସୀ।୧୪।

ମଗଧ ଦେଶର ରାଜା ଯେ ଦୁନ୍ଦୁଭିସେନ ରାୟେ

ଦୁଷନ୍ତକୁ ଦିଲା ଯେ ଜାନକୀ ନାମେ କନ୍ୟାୟେ।୧୫।

ତରଙ୍ଗ ଦେଶର ରାଜା ଯେ ଅଢମିତ

ଦୁର୍ମନକୁ ଦିଲା ଯେ ସନ୍ଧ୍ୟାନାମେ ଦୁହିତ।୧୬।

ଅନୁଭବ ଦେଶର ଯେ ଦରଦସେନ ରାୟେ।

ଦୁର୍ବୀରକୁ ଦିଲା ଯେ ଜରତା ନାମେ କନ୍ୟାୟେ।୧୭।

ସୁରସିଦ୍ଧ ଦେଶର ରାଜା ସୁରପତି

ଦୁର୍ଦାସକୁ ତାହାର ଦୁହିତା ହାରାବତୀ।୧୮।

ମଧୁବନ ଦେଶର ଯେ କୈଟଭସେନ ରାଜା

ଦୁକେଶକୁ ଦିଲା ଯେ ଜନିତା ନାମେ ତନୁଜା।୧୯।

ନିର୍ଝର ଦେଶର ରାଜା ଗଣପତି

ଦୁଷ୍କାମକୁ ଦିଲା ଯେ ଦୋହିତୀ ଚନ୍ଦ୍ରକାନ୍ତି।୨୦।

ବିନ୍ଧ୍ୟଗିରି ଦେଶର ନୃପତି ବିନ୍ଧ୍ୟାଳୀ

ଦୁସେକକୁ ଦିଲା ଯେ ଦୁହିତା ରତ୍ନାବଳୀ।୨୧।

ମଣ୍ତଳଦେଶର ରାଜା ମଣ୍ତଳ ଚକ୍ରବ୍ରତୀ

ଦୁସାମକଇଂ ଦିଲା ଯେ ତାହାର ଦୁହିତା ତାରାବତୀ।୨୨।

ବେଲାଉଳ ଦେଶର ରାଜା ବେଳାଳ କେଶରୀ

ଦୁଇନ୍ଦ୍ରକୁ ଦିଲା ତାହାର ଦୁହିତା ବେଲାବଳୀ।୨୩।

ଭୋଟଦେଶର ରାଜା ଉଦେଭାନୁ

ମାନିନୀ ନାମେ କନ୍ୟା ଦୁରାଷ୍ଟକୁ କଲା ପ୍ରଦାନୁ।୨୪।

ମାଳତୀ ଦେଶର ରାଜା ମାନକେତୁ

ଦୁଷୟକୁ ଦିଲା ମାଳତୀ ଦୋହିତୁ।୨୫।

ଅରଣି ଦେଶର ରାଜା ପ୍ରଚଣ୍ତମଲ୍ଲ

ଦୁସନକୁ ଦିଲା ତାର ଦୁହିଲା ଅବାହୁଳ।୨୬।

ତାରଣ ଦେଶର ରାଜା ନୃପତି

ଦୁର୍ଣ୍ଣୟକୁ ଦିଲା ତାର କନ୍ୟା ଇଚ୍ଛାବତୀ।୨୭।

ମହ୍ଲାର ଦେଶର ମହ୍ଲାରସେନ ରାଜା

ଦୁର୍ଦ୍ଦଣ୍ତକୁ ଦିଲା ତା’ର ସାରମତୀ ତନୁଜା।୨୮।

ମେରୁ ଦେଶର ରାଜା ମେରୁଶୁଳ

ଚଞ୍ଚଳା କନ୍ୟାକୁ ପ୍ରଦାନ କଲା ଯେ ଦୁର୍ବାଳ।୨୯।

ବୈଶ୍ୱାନର ଦେଶର ଅନଳସେନ ଦେବା

ଦୁର୍ଜନକୁ ଦିଲା ତା’ର ଦୁହିତା ବଲ୍ଲଭା।୩୦।

ମାଳବ ଦେଶର ଯେ ରାଜା କୃତବର୍ମା

ଦୁରାପଦକୁ ଦିଲା ଦୁହିତା ନାମେ ବାମା।୩୧।

ନୀଳ ଦେଶର ରାଜା ନୀଳସେନ

ଦୁସମକଇଂ କନ୍ୟା ଦିଲା ନୀଳାବତୀ ନାମ।୩୨।

ଚକୋର ଦେଶ ରାଜାର କନ୍ୟା ଚନ୍ଦ୍ରକାନ୍ତି

ଦୁର୍ଦ୍ଦାନ୍ତକଇଂ ପ୍ରଦାନ କଲା ଦୁହିତା ଚନ୍ଦ୍ରାବତୀ।୩୩।

ନୈରତ ନୃପତି ମରୁତସେନ ରାୟେ

ଦୃକେଶକୁ ଦିଲା ତାହାରି ମାଧବୀ ନାମେ ଦୁହିତାୟେ।୩୪।

ଡ଼ାହାଳ ଦେଶର ରାଜା ଅଟଇ କୃତକେଶୀ

ଦୁତନୁକୁ ଦିଲା ଦୁହିତା ଶୁଭ୍ରକେଶୀ।୩୫।

କାଉଂରୀ ଦେଶର ରାଜା ଅଟେ କାମପାଳା

ଦୁର୍ଧଂସକୁ ଦିଲା ବାଳାବତୀ ବାଳା।୩୬।

ଅସ୍କନ୍ଦ ଦେଶର ଯେ ରାଜା ତ୍ରିଗର୍ତ୍ତ

ତ୍ରିବଞ୍ଚା କନ୍ୟାକୁ ଦିଲା ଯେ ଦୁର୍ଦ୍ଦନ୍ତ।୩୭।

କନାଉଜ ଦେଶର ରାଜା ବନମାଳୀ

ଦୁରାଧକୁ ଦିଲା ପୁଷ୍ପମାଳୀ।୩୮।

ବଙ୍ଗାଳ ଦେଶର ରାଜା ଅଟେ ସଦାଶିବ

ମଦନାବତୀ କନ୍ୟା ଦିଲା ଯେ ଦୁଶିବ (ଦୁଷ୍ପ୍ରଭ) ।୩୯।

ଶାକଲ୍ୟ ଦେଶର ଯେ ଶାଲୁ ନାମେ ନୃପତି

ଦୁବ୍ରହ୍ମକୁ ଦିଲା ଯେ କନ୍ୟା ଶାଲୁବତୀ।୪୦।

ଭୀମାଉର ଦେଶର ରାଜା ଯେ ମାନ ଅରଜୁନ

ଦୁର୍ମହାକୁ ଅନୁପମା କଲାକ ପ୍ରଦାନ।୪୧।

ଖାଞ୍ଜଣ ଦେଶର ରାଜା ଉର୍ଦ୍ଧବାହୁ

ସୁମତି କନ୍ୟାକୁ ପ୍ରଦାନ କଲା ଯେ ଦୁର୍ବାହୁ।୪୨।

ତ୍ରିହୁତ ଦେଶର ରାଜା ଅଟଇ ବୈଡ଼ୁର୍ଯ୍ୟସେନ

ବିଶାଖା ନାମେ କନ୍ୟାକୁ ଦିଲା ଦୁରାନନ।୪୩।

ମାନଦେଶର ରାଜା ମାନଚକ୍ରବ୍ରତ୍ତୀ

ଦୁକେତୁକୁ ଦିଲା ତାହାର ଦୁହିତା ମାଳାବତୀ।୪୪।

ଶରଦ ଦେଶର ରାଜା ଶରଦଞ୍ଚନ

ଦୁଷ୍ଟକୁ ଦିଲା ତାର ଦୁହିତା କାଞ୍ଚନ।୪୫।

ମହାରାଷ୍ଟର ରାଜା ଅଟଇ ସୁମନ୍ତକ

ସୁମନ୍ତା କନ୍ୟା ଦିଲା ଯେ ଦୁର୍ବାକ।୪୬।

ବୀରଦେଶର ରାଜା ଅଟଇ ବୀରବାହୁ

ବୀରବତୀ କନ୍ୟାକୁ ପ୍ରଦାନ କଲାକ ଦୁସହୁ।୪୭।

ମହାଚୀର ଦେଶର ରାଜା ଅଟଇ ମାନଧାତା

ଦୁର୍ଭୀମକୁ ଦିଲା କନ୍ୟା ଅଳକା ନାମେ ଦୁହିତା।୪୮।

ସମଦୀର୍ଘ ଦେଶର ରାଜା ଯେ ଶତଧନୁ

ଶ୍ରୀବତ୍ସା ନାମ କୁମାରୀ ଦିଲାକ ଦୁଦାନୁ।୪୯।

କ୍ଷୀରଦେଶର ରାଜା ଅଟଇ ସୋମଦତ୍ତ

ଦୁର୍ଭାବକୁ ଦିଲା ଗୋପବାଳୀ ନାମେ ଦୋହିତ।୫୦।

ସୌରାଷ୍ଟ ଦେଶର ରାଜା ନାମ ତା ଶଉରି

ଦୁକଞ୍ଚକଇ ଦିଲା ଯେ କନ୍ୟା ଶାକାମ୍ୱେରୀ।୫୧।

କାଶୀଦେଶର ଯେ କାଶୀଶ୍ୱର ରାଜା

ଦୁର୍ହରକୁ ଦିଲା କାମାଶ୍ରୀ ନାମେ ତନୁଜା।୫୨।

କୌଶିକ ଦେଶର ରାଜା ଅଟଇ କାକୁସ୍ତ

କୌଶିକୀ କନ୍ୟାକୁ ଦିଲା ଯେ ଦୁରାଗତ।୫୩।

ଛତ୍ରଦେଶର ରାଜା ଅଟଇ ବୀରଭଙ୍ଗ

ଛତ୍ରାବତୀ କନ୍ୟାକୁ ଦିଲା ଯେ ଦୁରାଙ୍ଗ।୫୪।

ଅସଂଖ୍ୟେକ ମହାଭାରଥ ଅକଳିତ ସାଗର

ତାହା ଗଣିବାକୁ ଶକ୍ୟ ଅଛଇ କାହାର।୫୫।

ଖଡ଼ିରେ ଲେଖନ କେ କରି ପାରିବ ଗଙ୍ଗାର ବାଲି

ଅକଳିତ ସାଗର କେ ପାରିବାକ କଳି।୫୬।

ମାରକଣ୍ତ ଲେଖନ କରି ନପାରିଲେ କଳ୍ପ ମୁଖେ

ଅଗାଦ ସାଗରେ ନେଇ ମେଲିଲେ ବିମୁଖେ।୫୭।

ଧର୍ମ ଅର୍ଥ କାମ ମୋକ୍ଷ ବହଇ ଯେବଣ ନଦୀ

ଉତପତ୍ତି ପ୍ରଳୟ କୁସେ ପାରିବ ସମ୍ପାଦି।୫୮।

ମାନବେ ଜନମିଲି ମୁଂ ପୂର୍ବର ଦୁଷ୍କୃତେ

ମୁନିମାନଙ୍କର ସଙ୍ଗ ମୁଂ ଯେ ନୋହିଲି ଯୁଗତେ।୫୯।

ଅନୀତି ସଂସାର ମୁଂ ନୁଆରିଲି କଳି

ଅନ୍ତକରି କେତେ ମୁଂ କହିବି ମନର ହିଆଳି।୬୦।

ଜଙ୍ଖେର ପୁର ବାସିନୀ ନର୍ମଦା ସରସ୍ୱତୀ

ଅଭୟେ ହିଙ୍ଗୁଳା ନାମ ସାରୋଳା ଚଣ୍ତୀମୂର୍ତ୍ତି।୬୧।

କଳିକାଳ ବିଚାରି ଶରୀର କଲା ଗୋପ୍ୟ

ସେ ଦେବୀ ଖଣ୍ତିଲା ମୋର ଗତ ଦୋଷ ପାପ।୬୨।

ସରୂପ ଦେଖାଇଲା ସେ ନୀଳ ସୁନ୍ଦରେ

ସିଦ୍ଧ ପୋଥି ଦେଇଣ ଆଗ୍ୟାଂ ଦିଲେକ ମୋହୋରେ।୬୩।

ତାହାର ଆଗ୍ୟାଂୟେ ମୁଂ କହିଲି ୟେତେ କଥା

ଶ୍ରୀଚଣ୍ତୀ ସାରୋଳା ପ୍ରସନ୍ନେ ମୁଂ ଅଭୟେ ବକତା।୬୪।

ସଂସାର ଜନ ହିତେ ପ୍ରକାଶିଲି ଗ୍ରନ୍ଥ ମୁହିଂ

ଶୂଦ୍ରମୁନି ସାରୋଳ ଦାସ ମୁକତି ଗତି ପାଇଂ।୬୫।

ୟେଥୁଂ ଅନନ୍ତରେ ବଇବସୁତ ମନୁ ରାଜା

ଅଗସ୍ତିଙ୍କ ପାଦ ପଦ୍ମେ କଲା ଦିବ୍ୟ ପୂଜା।୧।

ବ୍ରହ୍ମପଦ ସାଧକ କୁମ୍ଭଋଷିର ତନୁ

କଥାୟେ ପୁଚ୍ଛାକରିବି କହିବା ବ୍ରହ୍ମଗ୍ୟାଂନୁ।୨।

ଦ୍ରୋଣଙ୍କର ଅପାମାନେ ଯେ ଦ୍ରୋପଦେଶ୍ୱର ଗଲା

ବୋଇଲ ଯେ ଈଶ୍ୱର ଦେବତାଙ୍କୁ ତପ କଲା।୩।

ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଲେ ଟି କି ଦେବ ଉମାପତି

କିସ କାମନା କଲା ସେ ପଞ୍ଚାଳ ଚକ୍ରବ୍ରତୀ।୪।

ତୁ ମହାପଣ୍ତିତ ଯେ ଅଟୁ ଭିଗ୍ୟଂଋଷି